سازهای کوک، صدای ناکوک

حال تصورش را بکنید در این جشنواره‌ها مشکلاتی پیش بیاید و اجراها چنان که باید و شاید دیده نشود، این مساله بر نظر داوران و کارشناسان و همچنین مخاطبان تاثیر منفی گذاشته و نقاط قوت یک اجرا را برایشان کمرنگ می‌کند.

نمونه بارز این اتفاق هفته گذشته و در جریان برگزاری سومین دوره از جشنواره موسیقی «خنیاگران انقلاب» که از سوی حوزه هنری و با همکاری مرکز لرستان در این سازمان برگزار می‌شود، رخ داد.

گروه‌های موسیقی محلی از سراسر کشور به این جشنواره آمده بودند تا برای انقلاب بنوازند، اما صدابرداری سالن تا حدی مشکل داشت که در برخی اجراها ما صدای سازها را نمی‌شنیدیم؛ مثلا صدای سه تار به گوش می‌رسید و انگار نه انگار که تنبور روی صحنه بود! یا در همخوانی‌های گروه‌ها ما صدای همه افراد را نمی‌شنیدیم و تنها صدای یکی دو نفر به گوش می‌رسید.

به همین دلیل هم شب که به هتل برگشتیم، موزیسین‌ها و نوازندگان جوان اغلب بغض داشتند و ناراحت بودند. لابی هتل شده بود محل شکایت و گلایه و گروه‌ها مدام با داوران و مسئولان حرف می‌زدند و از این می‌گفتند که باور کنید اجرایمان خیلی بهتر بود، اما صدابرداری افتضاح سالن نگذاشت کارمان چنان که باید، شنیده شود. همین شد که برخی گروه‌ها دوباره در لابی هتل کارهایشان را اجرا می‌کردند تا به داوران نشان دهند آنها همه تلاششان را کرده‌اند و نباید چوب کارنابلدی صدابردار و مسئولان اجرایی جشنواره را بخورند!

وقتی موسیقی هنر شنیدن است و در آن بیش از هر چیز گوش‌های شنوندگان به واکاوی نت‌ها می‌پردازند، نباید مسئولان برگزاری یک جشنواره با انتخاب یک صدابردار کارنابلد تمرین و تلاش‌های یکساله گروه‌های موسیقی را تحت تاثیر قرار دهند.

البته برخی حاضران می‌گفتند در دوره قبل این جشنواره هم حضور داشته‌اند و صدابرداری خوب نبوده، اما مشکل تا این حد جدی نبوده و به کارها لطمه چندانی نزده است.

شاید جا داشته باشد با توجه به محدود بودن تعداد جشنواره‌های موسیقی به مشکلات دیگری هم اشاره شود. ازجمله این که خنیاگران در شیوه اجرای خود کمبودهای بسیاری داشتند، ازجمله این که یکی از اساسی‌ترین نیازهای خبرنگاران برای پوشش خبری یک برنامه دسترسی به اینترنت است، اما خبرنگاران در این حوزه هم مشکل داشتند و به سختی توانستند کارهای خود را انجام دهند و این رویداد فرهنگی را منعکس کنند.

مشکلات در این جشنواره فراوان بود و بی‌نظمی در شیوه اجرا لطماتی اساسی به آن وارد کرد. بی‌نظمی‌هایی که از ابتدا تا انتهای جشنواره همه آنها را به گردن دیگری می‌انداختند و از بار سنگین همه ناهماهنگی‌ها شانه خالی می‌کردند.

پایان جشنواره همه خسته و ناراحت بودند و بیش از همه پیروز ارجمند، مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری به نظر خسته می‌آمد، چون در تجربه مدیریت نخستین جشنواره موسیقی حوزه هنری پس از انتصابش در این مرکز شرکت کرده بود و طبعا ناهماهنگی‌های این جشنواره برایش عجیب بود! اما با این حال تنها مسئول حاضر در جشنواره بود که از هنرمندان و اهالی رسانه برای همه ناهماهنگی‌ها عذرخواهی کرد!

به نظر می‌رسد بخش اجرایی جشنواره‌های مختلف در کشورمان نیاز به بازبینی دوباره و هماهنگی بیشتر دارد. چون از انصاف به دور است که بودجه‌های سنگین برای برگزاری جشنواره‌ها هزینه شود و در پایان نتیجه تمام تلاش‌ها نارضایتی باشد.

هر چه باشد حق جشنواره‌ای که به نام انقلاب و از سوی یک نهاد انقلابی برگزار می‌شود بیش از اینهاست و نباید دستخوش چنین ناهماهنگی و بی‌نظمی‌هایی شود، چون در این صورت اجرای خوب گروه‌های موسیقی دیده نمی‌شود و خستگی بر تن همه می‌ماند.