باندهای استثمارکودکان خیابانی رامتلاشی کنید

کد خبر: ۱۵۲۰

هوا هنوز گرگ و میش است که درهای پیکان سفید رنگی باز می شود و کودکان خیابانی پیاده میشوند.صدایی دو رگه از ماشین به بچه ها می گوید: "ساعت 9 همین جا" و خطاب به کودکی فریاد می زند: "گور به گوری ، اگه شهرداری جنساتو بگیره ، جنازه تو میندازم".بچه ها شکلات و آدامس و فال حافظ به دست ، راهی خیابان های شهر می شوند تا "امروز" را کاسبی کنند.شاید شما نیز آنان را دیده باشید؛ خردسالانی که به دلیل شرایط اقتصادی و اجتماعی حاکم بر خانواده ، مجبورند کار کنند.آنان در تمامی نقاط شهر دیده می شوند، بخصوص در قسمتهای شمالی شهر و در میدان ها، تعدادشان بیشتر است.عادل ناصری ، کودکی 11 ساله است ، که در اتوبوس ها "تیمپو" می نوازد.او می گوید: ما یک خانواده 9 نفری هستیم که در دروازه غار زندگی می کنیم و از بابل به اینجا آمده ایم.وی ادامه می دهد: من در روز تقریبا3 هزار تومان درآمد دارم و چون پدرم بیکار است ، مجبورم خرجی خانه را تهیه کنم.احمد مظفری پسر بچه دیگری است که هشت سال دارد و به گفته دوستش قبلا در میدان تجریش فال حافظ می فروخته و اکنون از خانه متواری است.احمد می گوید:10 روز است که از خانه فرار کرده ام و در این مدت غذای کافی نخورده ام.دوستش می گوید: من به برادر احمد که هر روز در تجریش واکس می زند، محل فعلی احمد را گفته ام تا او را به خانه ببرد، ولی او تا به حال هیچ اقدامی نکرده است.احمد که سر و وضع بسیار نامرتبی دارد، از پاسخ دادن به سوالات ما اجتناب می کند و بسرعت دور میشود."بسی " پسر بچه افغانی در پارک قیطریه در حالی که گریه می کند، می گوید: هر شب باید3 هزار تومان به خانه ببرم ، ولی امشب پولهایم را گم کرده ام و اگر دست خالی بروم کتک میخورم.او که 9 سال بیشتر ندارد، می افزاید: هر روز برای خریدن آدامس به بازار می روم و سپس با اتوبوس به اینجا می آیم . آدامس ها را به قیمت 75 تومان می خرم و100 تومان میفروشم.بررسی 32 کودک خیابانی ، حاکی از این موضوع است که تمامی این کودکان در برخورد با شهروندان از "ادبیات واحدی " استفاده میکنند.این موضوع حتی در فروش اقلامی چون آدامس و شکلات نیز صدق می کند. این اقلام در تمام سطح شهر ازسوی این کودکان با قیمت یکسان عرضه میشود.بررسی ها نشان داده است که این کودکان آدامس ها را به قیمت هزار ریال به فروش میرسانند.همچنین همه این کودکان شغل پدران خود را کارگر و یا بیکار و مادران خود را خانه دار عنوان کرده اند. بیشتر آنان درآمد روزانه خود را30 هزار ریال ذکر کرده و دلیل کار کردن خود را مشکل اقتصادی و به دوش کشیدن خرج خانه میدانند.این ادبیات یکسان و همچنین قیمتهای مشابه کالا، رد پای "باندهای استثمارکننده کودکان " را نمایان کرده و لزوم رسیدگی به وضعیت آنان را از سوی مقامات انتظامی دو چندان میکند.