ناخواسته‌ترین مصدومیت فوتبال

کابوس رباط صلیبی

می‌توان به جرات گفت بدترین و ناخواسته‌ترین مصدومیت فوتبال همین است؛ مصدومیت رباط صلیبی پیشین که در همین فصل لیگ برتر انگلیس هم غوغا کرده و تعداد بازیکنانی که به آن دچار شده‌اند، در حال افزایش است.
کد خبر: ۸۸۱۶۲۷
کابوس رباط صلیبی

کورت زوما، مدافع تیم چلسی، نهمین بازیکنی بود که چندی پیش به جمع بازیکنانی که با این مصدومیت از پا افتاده‌اند، پیوست. پیش از او کالوم ویلسون، تایرون مینگوس، مکس ژاردل، تیم کرول، جو گومز، دنی اینگز، کارل جنکینسون و جردن اموی دچار این مصدومیت شده بودند. نتایج تحقیقات بن داینری ـ که سایت premierinjuries.com تاسیس کرده و اطلاعات مربوط به مصدومیت‌ها را آنالیز می‌کند ـ نشان می‌دهد شاید این فصل پس از فصل 2011ـ2010 بیشترین مصدومیت از ناحیه رباط صلیبی بر جای بماند. این مصدومیت جدی‌ترین معضل فوتبال مدرن است که هنوز راه‌حل دقیقی برای بهبود سریع آن پیدا نشده است.

معضلات رباط صلیبی پیشین

این رباط یکی از چهار رباط اصلی زانوست که به استخوان درشت نی ران متصل شده است. این رباط از دراز شدن بیش از اندازه استخوان درشت نی پشت ران و چرخش مفرط آن جلوگیری می‌کند؛ اما خیلی چیزها باعث می‌شود این فرآیند همیشه بدرستی پیش نرود و اختلال ایجاد شود. توقف ناگهانی و ارتعاشات فیزیکی، کشیدگی‌های شدید، ضربه یا برخورد مستقیم با زانو به زمین یعنی همان اتفاقی که برای زوما افتاد، اصلی‌ترین دلایل پارگی رباط صلیبی است. از همین رو علت بروز این مصدومیت به بازیکنان تیم حریف ارتباط پیدا نمی‌کند. با این حال بازیکنان فوتبال مدرن تا حد زیادی خوش شانس هستند. مطالعه بر بازسازی رباط‌های پاره شده از حدود نیم قرن پیش آغاز شد تا آن که بتازگی گام مهمی در این راه برداشته شد. حتما به یاد داریم وقتی پل گسکوئین در فینال جام حذفی سال 1991 با همین مصدومیت مواجه شد، 16 ماه از میادین دور بود؛ اما اکنون کورت زوما فقط شش ماه از فوتبال دور خواهد بود. ترمیم رباط پاره شده با عملی انجام می‌شود که فرآیند دشواری دارد. افراد عادی که ورزش نمی‌کنند، پس از عمل جراحی هشت تا 12 ماه زمان برای بهبود نیاز دارند اما بازیکنان حرفه‌ای فوتبال اکنون در مدت شش تا هشت ماه به شرایط خوب خود دست پیدا می‌کنند.

ادعاهای کاذب

در یکی از کنفرانس‌ها ‌ استیو بروس، سرمربی تیم هال‌سیتی پس از مصدومیت یکی از بازیکنانش از ناحیه رباط صلیبی، زمین ورزشگاه را علت اصلی بروز این اتفاق دانست. پس از آن مطالعات چندانی درباره ارتباط نوع کفش‌ها و زمین ورزشگاه‌ها با پارگی رباط صلیبی صورت نگرفت؛ اما شواهد نشان می‌دهد این عوامل کمترین اثر را در این مساله دارد. البته آنچنان هم این ادعا منطقی به نظر نمی‌رسد؛ چراکه طی پنج سال گذشته اگرچه امکانات و کیفیت چمن ورزشگاه در انگلستان پیشرفت داشته، اما آمارها نشان می‌دهد این نوع مصدومیت افزایش یافته است.

نظر کارشناسان

دیوید ولز، روان‌شنانس تیم‌های چارلتون و آرسنال درباره این مصدومیت می‌گوید: در سال 2007 مطالعه‌ای صورت گرفت که نتایج جالبی داشت. در این مطالعه این که بازیکنان در هر هزار ساعت بازی چند بار ممکن است در معرض این مصدومیت قرار بگیرند، بررسی شده بود. اگرچه این موضوع می‌تواند به شیوه بازی بازیکن بستگی داشته باشد، اما نتایج آن نشان می‌داد در لیگ برتر به طور میانگین در هر هفته هر هفت تا 9 ساعت ممکن است این مصدومیت برای بازیکنان رخ دهد. بنابراین در لیگ برتر می‌توان انتظار داشت هر باشگاه در هر 12 تا 18 ماه یک بازیکن خود را به دلیل این مصدومیت از دست بدهد. من هیچ‌گاه به پارگی رباط صلیبی به دید بدشانسی نگاه نمی‌کنم. در عوض می‌گویم کارهایی انجام دهیم تا خطر بروز آن کاهش پیدا کنند. مانند این که یک بازیکن در زمین فوتبال چگونه تحرک داشته و چه وضعیتی داشته باشد. حرکت بازیکنان به‌ویژه وقتی روش تمرینی جدیدی انتخاب می‌کنند، از عوامل مهم دیگر است. این موضوع زمانی که مربی جدیدی به تیم می‌آید، بیشتر می‌شود. نتایج مطالعات یوفا نشان می‌دهد سه تا شش ماه پس از حضور سرمربی جدید در تیم، احتمال بروز چنین مصدومیتی به بالاترین میزان خود می‌رسد.

مارک لدر، مسئول پزشکی تیم بولتون واندرز درباره مصدومیت رباط صلیبی عنوان می‌کند: مکانیسمی که باعث به وجود آمدن چنین مصدومیت‌هایی می‌شود، بسیار متنوع است. یک نوع مصدومیت ناشی از برخورد با بازیکنان و دیگری ازحرکات اشتباه و زمین خوردن است. خیلی‌ها درباره زمین‌های فوتبال صحبت می‌کنند. من می‌گویم نسبت به گذشته کیفیت زمین‌ها افزایش یافته و باید مقدار مصدومیت‌ها به‌طور چشمگیری کاهش پیدا کند‌؛ اما گویا مشکل دیگری وجود دارد که این نوع مصدومیت زیاد شده است. برای تاثیر زمین روی این مصدومیت عوامل مختلفی از جمله مواد به کار رفته در چمن، ضخامت لایه چمن و... باید بررسی شود. با توجه به مطالعاتی که من انجام داده‌ام مشکل از چمن و کفش‌ها نیست. به نظرم باید به ورزش‌های دیگر نگاه کنیم و ببینیم آنها چه می‌کنند تا فوتبالیست‌ها هم همان کار را انجام دهند. این کار تخصصی است که در آمریکا هم انجام می‌دهند. وقتی مطالعه روی یک رشته ورزشی زیاد انجام می‌شود، سایر رشته‌های ورزشی هم از آن مساله می‌توانند تبعیت کنند.

منبع: دیلی میل

ترجمه: عرفان خماند

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها