عذرخواهی ناشی از قدرت شخصیت است، نه ضعف آن

برخی افراد به راحتی عذرخواهی نمی‌کنند، بلکه نسبت به این عمل، بسیار سختگیر هستند. به نظر آنها، صرفا وقتی باید عذرخواهی کنند که معلوم شود اشتباه کرده‌اند و باید اثبات شود که آنها قطعا اشتباه کرده‌اند تا عذرخواهی کنند. حتی برخی افراد با وجود این که می‌دانند اشتباه کرده‌اند، عذرخواهی نمی‌کنند، چراکه گمان می‌کنند عذرخواهی آنها، طرف مقابل را تشجیع می‌کند و ممکن است باعث شود طرف مقابل بیش از حد از آنها توقع داشته باشد. غافل از این که همین فکر و خیال‌ها احتمالا در طرف مقابل هم ایجاد می‌شود.

نتیجه این که در یک رویداد که احتمالا هر دو طرف، به میزانی خطاکار هستند، هیچ یک از طرفین حاضر نیست مسئولیت خود را نسبت به آن رویداد بپذیرد و از طرف مقابل خودش پوزش بخواهد، چراکه هر دوی آنها گمان می‌کنند این کار، او را در موضع ضعف قرار خواهد داد.

اما آیا واقعا عذرخواهی ما را در موضع ضعف قرار می‌دهد؟ اگر می‌دانیم که در یک رویداد تا حدی مقصر هستیم و با شجاعت سرمان را بالا بگیریم و بگوییم «من در این مورد، تا این حد مقصر هستم و به خاطر اشتباهم، پوزش می‌خواهم»، در موضع ضعف قرار خواهیم گرفت؟

به نظر می‌رسد کسی که از عذرخواهی کردن درخصوص آنچه خود می‌داند نسبت به آن مقصر است، خودداری می‌کند، پیشاپیش خود را پیش وجدانش در موضع ضعف قرار داده است، چراکه وجدان هر فرد، به آنچه عمل کرده، عالم‌تر از دیگران است. کسی که خطای خود را نمی‌پذیرد، آنقدر در وجود خود احساس قدرت و توان نمی‌کند که مسئولیت عمل خود را بپذیرد، چراکه عذرخواهی، در واقع پیش از هر چیز، پذیرش مسئولیت عمل خودمان است.

حسین برید

دین و زندگی