امکانات عمومی و منورالفکرنماها

از دیرباز، سرزمین فرهنگ‌مدار ما در معرض تهاجمات آشکار و پنهان بیگانگان بوده و متاسفانه در برخی مقاطع، انفعال یا همداستانی گروه یا عده‌ای در داخل کشور، میدانی هرچند محدود برای مهاجمان فراهم ساخته است.

درایت نسلی که با رهبری خردمندانه امام، دست رد به سینه نظام شاهنشاهی زد و بر سلطه استکبارگران بر منابع مادی و مواریث گرانسنگ معنوی و معرفتی این سرزمین خط بطلان کشید، طی سی و چند سال گذشته همواره از ترفندهای رنگ به رنگ خارجی که فرهنگ، تمدن اسلامی و معنویت ما را نشانه رفته‌اند، رونمایی کرده و با آن با توان لازم و موجود، مقابله کرده‌اند.

پیشقدم بودن اقشار مختلف مردم با انقلاب اسلامی در ناکام گذاشتن مهاجمانی که روز و روزگاری با نفوذ به لابی‌های قدرت در رژیم گذشته منافع سیاسی و مادی خود را تضمین شده می‌پنداشتند و امروز رسانه‌های ضدایرانی را پناهگاه خود قرار داده‌اند، همواره برای آنها به عنوان معمایی حل نشدنی مطرح بوده و هست، طوری که تا امروز از تمام حیلت‌های ممکن استفاده کرده‌اند و تمام قد رسانه را به خدمت گرفته‌اند، سینما و شعر و کتاب و اندیشه‌های کاذب و...، با این حال نتوانسته‌اند به همراهی صادقانه و خردگرایانه مردم با انقلاب خدشه‌ای وارد کنند و به فضل خدا هیچ‌گاه هم نخواهند توانست.

بعد از امام نیز دشمنان با این گمانه که طلایه‌دار نهضتی بزرگ و دینمدار از میان رفته است، به تحرکات و اقدامات استحاله گرانه خود شدت بخشیده و از جاذبه‌های دنیای مدرن نیز بهره گرفتند اما غفلت بزرگشان از نسل‌های جدید انقلاب تحت زعامت خلف شایسته امام، باز هم دست‌های شیطانی‌شان را بست و آنها را در تونل‌هایی از توهم و تردید که خودشان ایجاد کرده بودند، متوقف ساخت.

امروز با وجود موفقیت‌های بزرگ، باید این مهم را در نظر داشت که خصومت‌ها و دسیسه‌ها با هدفی تعریف شده که همانا به تاراج بردن سرمایه‌های ملی و معنوی و فرهنگی ما و اسلام‌ستیزی را در دستور کار دارد، ادامه داشته و دائما پروژه‌های ضداسلامی و ایرانی در اتاق فکر معاندان و مهاجمان است که هر مقطع به اشکال مختلف خود را نمایانده است.

در چنین شرایط خطیری که نگرانی‌های جدی نخبگان و دلسوزان ملت بویژه رهبر فرزانه انقلاب معطوف به فرهنگ و زیرساخت‌های این حوزه وسیع و تاثیرگذار است، جای آن دارد که حرکتی جدی و اقداماتی قابل توجه در جهت ایمن‌سازی فرهنگ غنی‌مان در مقابل تهاجمات مذکور صورت پذیرد.

به میدان آمدن اهل هنر و ادب و حمایت موثر از تولیدات هدفمند و مردم گرا یکی از شیوه‌های موثر مبارزه با واردات مسموم و اندیشه‌های مشمئزکننده و مهاجم است. برخلاف برخی تئوری‌ها که در ساز و کار فرهنگ کشور و خلق آثار فرهنگی، هنری و ادبی صرفا به ایرانی بودن افراد تاکید دارند و از پذیرش مسئولیت و تعهدات انسانی هنرمند آزاده، مسلمان و اخلاقگرا طفره می‌رود ـ و امیدوارم بدون غرض مطرح شوند ـ زمان آن رسیده است که هنرمند خلاق، با باوری ژرف به مبانی اعتقادی مردم سرزمین خود و با درک صحیحی از آنچه در پیرامونش می‌گذرد، جدی‌تر وارد عرصه شود.

در برابر تفکری که هنرمند امروز ما را بی‌تعلق به باور و هدف و جامع‌نگری معرفی و تبلیغ می‌کند و از او تنها به عنوان یک ‌صدا نام می‌برد و بس! باید پرسید آیا آنچه به عنوان محصول یا کالای فرهنگی از جبهه مقابل به دست ما می‌رسد کاملا بی هدف بوده و در پس زمینه خود، هیچ گونه القایی را دنبال نمی‌کند؟! قطعا چنین نیست و اصولا زمان به نفع آن دسته از آدم‌هایی نیست که معتقدند فقط برای دل خود می‌نویسند و الخ...

از سوی دیگر، صدای هنر و هنرمند در روزگار ما و در جهان امروز اگر از اصالت تهی باشد بعید است به شایستگی شنیده شود، حال ماندگاری‌اش در جای خود قابل بحث است.

مخاطب فهیم ِامروز ِمحصول هنری گرچه تنوع خواه و در انتخاب، آزاد و مخیر است اما در طول زمان، به شناخت آگاهانه‌ای می‌رسد که این اتفاق طبیعتا برای مولدان فرهنگ و هنر، می‌تواند دارای آموزه باشد.

شخصا و پس از بیست سال و اندی نوشتن و تعمق در آثار و افکار متنوع در حوزه ادبیات، رسانه و تولیدات هنری و ادبی مربوط به کودکان و نوجوانان و به تعبیر امام، آینده‌سازان کشور، به این اصل مهم پی برده‌ام که اثر هیچ هنرمند و نویسنده‌ای بدون جهت و مسیر اندیشگی نبوده و اصولا نمی‌تواند باشد.. چه آثاری که در گذر زمان رنگ فراموشی گرفته‌اند و چه آثاری که مورد اقبال مخاطبان بوده و خواهند بود.

حتی اشعار و نوشته‌هایی که صرفا به توصیف زیبایی‌های زیست و طبیعت و.... پرداخته‌اند در ذات و پس زمینه خود جهتی معرفتی و خداشناسانه دارند و به صورت غیرمستقیم قدرت و خلاقیت توصیف‌ناپذیر قادر متعال را برای مخاطب یادآور می‌سازند.

حقیقت امر این است که در شرایط فعلی شانه خالی کردن هنرمند از مسئولیتی که دارد جفا به ایران و فرزندان این سرزمین است.

تبلیغ حرف‌ها و تئوری‌های پررنگ و لعاب و باب طبع منورالفکرنماها آن هم با استفاده از امکانات عمومی نه منصفانه است و نه منتج به کارهای بزرگ فرهنگی می‌شود.

سالی که فرهنگ در مجاورت مدیریت جهادی مفهومی بنیادین یافته است، حقیقتا دست روی دست گذاشتن و تکرار مکررات کاری از پیش نمی‌برد.

حمید هنرجو - شاعر و پژوهشگر