جای خالی عروسک‌های نمایشی

پس در این میان به هنری از جنس دیگر نیاز است که بیاید و در این میان نقش بازی کند و بهترین گزینه باز همان نمایش‌های عروسکی هستند. از طرفی حتما در چند سال اخیر هم به برنامه‌های تلویزیون نگاهی داشته‌اید و دیده‌اید ‌همین برنامه‌های عروسکی رتبه اول یا دوم جذب مخاطب را دارند و این نشان از این است که در صحنه نبرد تبلیغاتی که با وجود ماهواره‌ها و شبکه‌های ارتباطی هر روز پیچیده‌تر می‌شود تلویزیون نیز به این نتیجه رسیده است که ابزار نمایش عروسکی کاربرد ویژه‌ای دارد، اما پیشنهاد می‌کنم به سالن‌های تئاتر نروید چراکه از این ابزار خبری نیست و در میان اعداد و برنامه‌های نمایش به چیزی از جنس نمایش عروسکی برخورد نخواهید کرد. در این‌ که عرصه نمایش و صحنه تئاتر حضور متفاوتی از جنس بازی و طرح را می‌طلبد شکی نیست، اما این‌که مسئولان در پشت درهای آمیخته با بروکراسی عروسکی‌ها را به داخل راه نمی‌دهند حرف دیگری است. پای درددل کارگردان‌های عروسکی که می‌نشینی دلشان پر است از این ‌که مسئولان بصراحت می‌گویند نمایش‌های دیگر بر عروسکی‌ها اولویت دارند!

ابزاری که بدون کلام می‌تواند زبانی بین‌المللی داشته باشد، برای انتقال فرهنگ و پیام در میان سالن‌های سرد نمایش جایی ندارد و مشخص نیست مسئولانی که از پس رونق بخشی به فضای فعلی تئاتر هم برنیامده‌اند چه آینده‌ای را برای این هنر و هنرمندان آن در ذهن خود تصویر کرده‌اند. باز هم دراین میان چند مورد خاص عروسکی باقیمانده از جشنواره‌ها که روی صحنه می‌روند نمی‌توانند عدد و معیاری باشد برای شناخت این نوع کارها و ایجاد این تفکر که نمایش عروسکی فقط کلاه قرمزی نیست و نمایش عروسکی مخصوص بچه‌ها نیست. با این شرایط مشخص نیست چه کسی می‌خواهد هنر عروسک‌گردانی را که نقطه تعالی بازیگری است در جامعه احیا کند، چه کسی باید برداشت عمومی به این نوع کارها را تغییر دهد که همه آن را در حد نمایش رو حوضی و چیزی شبیه شخصیت عروسکی «مبارک» یا عروسک‌های طنز برنامه‌های تلویزیونی می‌دانند!