عشق‌روی دیواره‌های‌یخی

محمدرضا صفدریان، از صخره‌نوردی تا یخ‌نوردی، به قول خودش عاشق کارهای نشدنی‌ است... وحالا قهرمان یخ‌نوردی ۲۰۲۴ جهان از رقابت‌های ادمونتون کانادا به جام‌جم می‌گوید: «ما فراموش شده‌ایم. کاش صدای آخرین نفس‌های ما را بشنوند.» 

آقای صفدریان تبریک. این‌بار سریع و قاطعانه درکانادا طلایی شدید وجای هیچ اشتباهی باقی نماند.تقریبا به فاصله یک ماه از جام‌جهانی کره‌جنوبی تارقابت‌های اخیرقهرمانی جهان ادمونتون،شما دو ماجرای متفاوت را تجربه کردید.ازاین دو اتفاق و احساسات خودتان بگویید. 
ماه گذشته در مسابقات کره‌جنوبی، به‌روزرسانی سایت فدراسیون جهانی به موقع نبود و رتبه نخست من در گرایش سرعت و صعودم به فینال، از سوی روابط عمومی فدراسیون کوه‌نوردی به اشتباه به عنوان خبر نهایی با تیتر کسب مدال طلا، منتشر شد. با توجه به اختلاف زمانی ایران و کره، روز بعد، همه چیز با شوکِ یک دنیا تبریک، در فضای مجازی و رسانه‌های اجتماعی آغاز شد. صادقانه بگویم؛ از آن اشتباه دلگیر شدم. اطلاع‌رسانی کردیم و خبر اصلاح شد اما اصلا تجربه خوبی نبود. مدالی نگرفته بودم. رتبه‌ام در فینال پنجم بود ولی همه قهرمانی‌ام را تبریک گفته بودند!
 
در چنین شرایطی واکنش‌های افراد مختلف هم متفاوت است.
دقیقا. در مجموع موقعیت خاصی بود. وقتی درباره نادرستی خبر، اطلاع‌رسانی شد افراد برخوردهای جالبی با موضوع داشتند. بعضی‌ها پیام‌شان را اصلاح می‌کردند. بعضی‌ها، پیش از آن‌که تبریک را بخوانم، پیام‌شان را پاک می‌کردند. برخی هم واکنش طبیعی‌تری داشتند اما خدا را شکر می‌کنم که با فاصله‌‌ای کوتاه فرصت دوباره‌‌ای داشتم و در رقابت‌های قهرمانی جهان که سطح بالاتری هم دارد به طلا رسیدم. 
 
در نیمه‌نهایی هم کار سختی داشتید. رقابت با قهرمان دور پیشین مسابقات قهرمانی جهان، «محسن بهشتی‌راد».
این اولین‌بار بود که ما می‌بایست با هم رقابت می‌کردیم. یک دوئل سخت. محسن حریف آسانی نیست، قهرمان یخ‌نوردی سال ۲۰۲۲ جهان هم‌تیمی ماست و این کار را سخت‌تر می‌کرد. در طول مسابقه تلاش کردیم با حفظ رفاقت، رفتاری حرفه‌ای و دور از حاشیه داشته باشیم. مسابقه ما، برای همه ورزشکاران و تماشاگران جذاب بود اما بالاخره یک ایرانی می‌بایست به فینال می‌رفت. حالا با این مدال طلا، ایران قهرمان دو دوره یخ‌نوردی جهان است. 
 
در مجموع ارزیابی‌تان از فصلی که گذشت، چیست؟
ما شرایط دشواری را برای اعزام پشت‌ سر گذاشتیم. من با وجود آسیب‌دیدگی آرنج راستم در رقابت‌های جهانی سوئیس یک مدال برنز به دست آوردم و پس از آن، سه هفته به فیزیوتراپی و درمان پرداختم و با نظر مساعد پزشک به کانادا رفتم. در قهرمانی جهان ادمونتون یک طلا و در رده‌بندی کلی سال هم یک نقره کسب کردم. در کانادا در گرایش لید در رقابت با ۱۶ ورزشکار برتر راه یافته به مرحله نیمه‌نهایی، به عنوان نفر اول با بالاترین امتیاز به مرحله فینال رسیدم. اما متاسفانه به علت فشار مضاعف بر آرنجم و دو روز رقابت سنگین در دو گرایش، در رده ششم لید جهان قرار گرفتم. در مجموع فصل خوبی بود.
 
حمایت‌های فدراسیون در مسیر این مسابقات چطور بود؟ 
امسال حمایت‌ها خوب بود. به ویژه همراهی آقای زارعی رئیس فدراسیون کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی. اردوهای ده روزه تیم‌ملی در کیش برگزار شد و برای اولین بار روی تنها دیواره چهار فصل یخ‌نوردی جهان تمرین کردیم. با حضور در پنج اردو و انجام تمرینات تخصصی سرعت در دیوار یخ‌نوردی، من و محسن آمادگی خوبی به دست آوردیم. از مدیریت و حمایت مجموعه پنگوئن کیش و شرکت خدمات ورزشی بانی هم سپاسگزاریم. 
 
از هزینه‌ها و مصائب یخ‌نوردی حرفه‌ای هم بگویید.
ورزش حرفه‌ای ارزان نیست.تعویض دائمی تیغه‌ها، به روزنگه‌داشتن تبرها، کفش‌ها وتجهیزات، لباس ایمنی و تخصصی یخ‌نوردی، همه هزینه‌های بالایی دارد. یکی از عمده‌ترین مصائب ما این است که دیده نمی‌شویم! خودمان هزینه می‌کنیم. مدال‌آوریم اما مسئولان محترم وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک ما را فراموش‌ کرده‌اند. من از سال ۲۰۱۳ عضو تیم ملی‌ام و در طول ۱۱ سال رقابت حرفه‌ای، مجموعا ۲۴ مدال از مسابقات قهرمانی جهان، جام‌جهانی و قهرمانی آسیا کسب کرده‌ام. من و محسن‌ بهشتی‌راد از عناوین قهرمانی جهان و آسیایی که طبق قانون مشمول پاداش قهرمانی‌ست، ازسال ۱۳۹۶ هیچ پاداشی دریافت نکرده‌ایم. ما بدون هیچ تشریفات و هزینه‌ای‌ اضافی هرسال به مسابقات جهانی می‌رویم وبا مدال‌های رنگارنگ پرچم کشور را بالا می‌بریم و به خانه برمی‌گردیم اما دریغ از یادبود، تقدیر یا پاداشی. چندی پیش در مراسم تقدیر رئیس‌جمهور از مدال‌آوران غیر المپیکی هم تقدیر شد اما ما را دعوت هم نکردند! اینها مایه دلسردی‌ است. 
 
و سخن پایانی محمدرضا صفدریان که با وجود فراز و نشیب‌ها هنوز روی دیواره‌های یخی می‌دود. 
ما در این سال‌ها باعشق دوام آورده‌ایم.با کم‌ترین امکانات مقابل حریفانی با بهترین تجهیزات به میدان رفته‌ایم.من برای سختی ساخته شده‌ام و عاشق کارهای نشدنی‌ام...اما ادامه این راه هم آسان نیست.شرایط نابرابراست. کاش صدای نفس‌های آخرمارا بشنوند.