حالا هدفم مدال بزرگسالان است

قرار نبود وزنه‌بردار شود
متولد «هردورود» از توابع قائم‌شهر است. شهری که شاید از آن، بیشتر انتظار ظهور کشتی‌گیر داشته‌ایم تا وزنه‌بردار. اما گذر علیرضا در کودکی به وزنه‌برداری در باشگاهی می‌افتد که هنوز پرونده رکوردهای نوجوانی بهداد سلیمی، قهرمان فوق‌سنگین المپیک‌ روی میز مربی آن باز بوده...
فاتحه‌ای بخوانیم برای قاسم‌آقا و پسر مرحومش آقافریدون که شاگردشان این روزها با ۳مدال طلا از مکزیک بازگشته. علیرضا یوسفی با مهار وزنه ۱۸۰ کیلوگرمی در یک‌ضرب، ۲۴۰ کیلو در دوضرب و ثبت ۴۲۰ کیلوگرم در مجموع در ۲۰ سالگی، برای دومین سال متوالی و آخرین بار بر سکوی نخست فوق‌سنگین جوانان جهان ایستاد. حالا او بعد از کوروش باقری و سعید محمدپور، سومین وزنه‌بردار ایرانی‌ است که دو عنوان قهرمانی جوانان جهان در کارنامه دارد. در این روایت، یوسفی به پرسش‌های جام‌جم درباره قهرمانی اخیر خود در گوادالاخارای مکزیک، فراموشی برخی مسئولان و مصائب جدال با پولاد سرد می‌گوید.

آقا، قهرمانی مبارک! بالاخره به دومین قهرمانی جهان رسیدی. مکزیک به نوعی آخرین فرصت جوانی علیرضا یوسفی در وزنه‌برداری بود و حالا فصل جدیدی پیش‌رو داری.
خیلی ممنونم. بله اوایل سال در قهرمانی بزرگسالان آسیا در کره‌جنوبی عضله آرنجم زیر وزنه پاره شد و یک، دو مسابقه بعدی را از دست دادم. اما به لطف خدا با فیزیوتراپی و پیگیری درمانم به مکزیک رسیدم. همان‌طور که گفتید آخرین دوره‌ای بود که می‌توانستم در مسابقات رده جوانان شرکت کنم بنابراین همه توانم را در بالا بردن وزنه‌ها، ثبت رکوردها و کسب طلا گذاشتم. از حالا به بعد هم در بزرگسالان تلاشم برای تکرار افتخارها ادامه دارد. 
 
این دوره مسابقات قهرمانی جهان چطور بود؟
ما مثل قبل در سنگین‌وزن حرف اول را می‌زدیم اما در مجموع به نظرم نسبت به گذشته سطح مسابقات ارتقای خاصی پیدا نکرده بود، طاها نعمتی هم وزنه‌های خوبی زد و ارتقای رکورد داشت.
 
ظاهرا از میزبانی راضی نبودی. ماجرای ممنوعیت گوشت قرمز مکزیکی‌ها برای ورزشکاران چه بود؟
مکزیک در مجموع کشور خوبی برای میزبانی نبود. امنیت نداشت. در برنامه‌ریزی‌ هم دقت لازم را نداشتند. اذیت هم کردند، مثلا روز مسابقه اجازه ندادند آرنجم را فیکس کنم، حتی به تی‌شرتم ایراد گرفتند. اما در مورد تغذیه، نظر فدراسیون بین‌المللی بود. می‌گفتند در گوشت قرمز مکزیک کلنبوترول وجود دارد که از مواد ممنوعه وزنه‌برداری ا‌ست وIWF هم خوردن آن را برای وزنه‌برداران ممنوع کرده است.
 
از مسئولان قائم‌شهر چه خبر؟ حمایت‌شان از قهرمان شهر چطور است؟
سراغی نمی‌گیرند. شما خبری داشتید به من هم بگویید. حمایتی نمی‌کنند. امشب نماینده شهر از رئیس اداره تربیت‌بدنی خواست مراسمی برگزار شود. اردیبهشت ماه امسال که از مسابقات آسیایی برگشتم، شهردار قول داد، پنجاه میلیون بدهند، در این هشت ماه هیچ خبری نشد. بار اول هم که قهرمان جهان شدم، اتفاق خاصی نیفتاد. انگار همه بی‌خبر بودند! 
 
ظاهرا با حمایت‌هایی که امیدی به آن نیست برای ادامه مسیرت در بزرگسالان گام برمی‌داری. چه برنامه‌ای برای بهبود رکوردها و تداوم موفقیت‌ها داری؟
به عنوان یکی از قهرمان‌ها و امیدهای آینده المپیکی این شهر تقریبا امیدی به مسئولان ندارم. فقط تمرین می‌کنم. روند درمان آرنجم را ادامه می‌دهم. برای بهبود رکوردهای یک‌ضرب هم باید بدنسازی، تمرینات اصلاحی و تقویتی عصب، عضله داشته باشم. هدفم مدال بزرگسالان است. 
 
در قائم‌شهر کجا و چطور تمرین می‌کنی؟
تمریناتم را در باشگاه جهان پهلوان قاسم غزالیان انجام می‌دهم. باآقافرشاد غزالیان هم ارتباط‌‌دارم وگاهی ازایشان راهنمایی‌می‌گیرم.
 
صحبت از دکتر غزالیان‌ شد، از مرحوم پدر و برادرشان هم بگو.
خدا هر دو را رحمت کند. همیشه گفته‌ام؛ مدیون‌شان هستم. تمرینات من بیشتر زیر نظر مرحوم آقا فریدون غزالیان پسر بزرگ قاسم آقا بود. حدود پنج سال. البته خود قاسم‌آقا هم خیلی تکنیک یادم داد. من خیلی مشتاق نبودم. می‌خواستم وزنه‌برداری را رها کنم، قاسم‌آقا باعث شد بمانم. 
 
با این اوصاف قهرمان جوان وزنه‌برداری جهان، یک روزی اصلا نمی‌خواسته وزنه‌بردار شود؟
بله، ۹ سالم بود که با پدرم به باشگاه قائم‌شهر رفتم، سال ۱۳۹۱. نسبت به سنم اضافه وزن زیادی داشتم و بیشتر با انگیزه کاهش وزن به باشگاه رفتم. شما می‌دانید وزنه‌برداری خیلی مشقت دارد. این‌که در توصیف آن می‌گویند جدال با پولاد سرد، واقعا درست است. هر روز در تمرین‌ها باید با سختی و سردی دست و پنجه نرم کرد. همه چیز به بالا و پایین اعداد و رکوردها بستگی دارد. من هم نمی‌خواستم بمانم. اما قاسم‌آقا اجازه نداد. از آینده حرف زد. با پدرم صحبت کرد. می‌گفت استعداد دارم. اگر بمانم نتیجه می‌گیرم. خلاصه ادامه دادیم. سال ۲۰۱۸ وقتی قهرمان المپیک نوجوانان شدم طعم مدال طلا که زیر زبانم مزه کرد، انگیزه‌ام برای ماندن و ادامه قوی‌تر شد.
 
در پایان اگر نکته‌ای داری بگو. 
از کادر فنی و فدراسیون تشکر می‌کنم. در مورد موضوع حمایت‌ها هم باید بگویم دلیل دلگرمی قهرمان‌هاست و این‌که امیدوارم با این مدال‌ها دل مردم و روح مربیانم شاد شده باشد.