همیشه تقصیر معلم‌ها نیست

وقتی نان شب معلم‌ها از تصحیح برگه و توضیح صد‌بار یک مسأله در نمی‌آید، شاید در دل بگویند که ای کاش دانش‌آموز همان ثروت را انتخاب کند و از زکات علم چشم بپوشد.معلم‌ها، تاریکی جهل را از چهره‌ روح جوانی پاک می‌کنند  و به‌جای تحسین، طعنه‌هایی درباره‌ آسانی پیش از حد شغل‌شان تحویل می‌گیرند.زندگی‌های زیادی به دست یک معلم خوب از منجلاب فنا بیرون کشیده شده است. اما غول کنکور که خون‌ دانش‌آموزان را در شیشه می‌کند و هزاران مشکل دیگر، همه به پای معلم‌ها نوشته شده و هیچ‌کدام از آن زندگی‌ها به چشم نمی‌آیند. پس فکر می‌کنم درست‌تر است که بگوییم: مدرسه، خانه‌ دوست داشتنی ما می‌شد اگر مسئولان شوق آموختن را در وجود معلم‌ها روشن نگه می‌داشتند. اگر مردم می‌فهمیدند پزشک و معلم، هر دو به یک اندازه در زندگی انسان تاثیر دارند. یعنی اشتباه پزشک، جسم انسان را از حیات تهی کرده و به زیر خاک می‌فرستد و اشتباه معلم، یک جسم تهی از روح را درجامعه سرگردان می‌کند.مدرسه، خانه‌ دوست داشتنی ما می‌شد اگر معلم‌ها هم آن را دوست داشتند.