رابطه با پاکستان ؛ آینده ای نه بر مدار گذشته

سفر رئیس جمهوری کشورمان به پاکستان از نظر بسیاری از صاحب نظران نقطه عطفی در روابط دو کشور به شمار می رود.

کد خبر: ۱۸۴۵۳

این سفر که از هنگام انتخاب آقای خاتمی به ریاست جمهوری اسلامی ایران در سال 1376برای اولین بار صورت می پذیرد، پس از یک دوره سردی و گاه تیرگی روابط میان ایران و پاکستان ، شاید آغازی باشد بر رویکردی جدید در ایجاد روابطی دوستانه و توام با حسن همجواری . نگاهی به تاریخ روابط دو کشور از بدو استقلال پاکستان در سال 1945این نکته را آشکار می کند که این روابط همواره بجز در مقاطعی محدود، توام با مناسبات نزدیک و دوستانه بوده و بحران های متعدد صورت گرفته در طی دهه های گذشته مانند اختلاف و جنگ هند و پاکستان ، انقلاب اسلامی در ایران و جنگ تحمیلی عراق علیه ایران مانعی بر استمرار این روند نبوده است . اما از آغاز دهه 1990و تلاشهایی که از سوی پاره ای محافل در پاکستان برای تخریب روابط دو کشور آغاز شد و حرکاتی مانند ترور اتباع ایرانی در پاکستان ، بتدریج دوره ای از سردی روابط را میان دو کشور آغاز کرد. این امر خصوصا پس از روی کارآمدن گروه طالبان در افغانستان با حمایت پاکستان و چند کشور خارجی و دامن زدن به سیاست های ضد ایرانی این گروه که نقطه اوج آن کشتار دیپلمات های ایرانی در مزار شریف بود، تشدید شد و مناسبات تیره ای را میان دو کشور به ارمغان آورد. اکنون با سقوط حکومت طالبان و روی کار آمدن دولت پرویز مشرف در پاکستان و تحرکاتی که وی در جهت بهبود روابط دوجانبه انجام داده ، چشم انداز امیدوارکننده ای در روابط دوجانبه احیائ شده که حفاظت از آن به عهده دو طرف و خصوصا طرف پاکستانی است . توجه به این نکته لازم است که بررسی روند فوق بخوبی نشاندهنده این است که هرگاه پاکستان از سویی سیاست خارجی خود را به منافع دولتهای خارج از منطقه و به خصوص امریکا گره زده و از دیگر سو، میدان عمل را برای گروههای افراطی داخلی (که آنها نیز به نوعی وابسته به بیگانگان هستند) بازگذاشته ، تیرگی روابط آغاز شده است . یقینا رئیس جمهوری کشورمان در سفر به اسلام آباد، به سران این کشور یادآور می شود که حفظ منافع حاصله از روابط مطلوب دوجانبه برای طرف پاکستانی بویژه در حوزه اقتصادی مانند احداث خط لوله انتقال گاز ایران به هند از خاک پاکستان ، الزامات و ضرورت هایی را می طلبد که تامین و بسترسازی مناسب برای آن در درجه اول مستلزم اثبات وجود امنیت لازم و هم رجوع به پاره ای سیاست ها در گذشته نزدیک است .