درس معلم دکتر حمیدرضا بهادران

امسال ، زنگ مهر با حضور حدود 5/16 میلیون دانش آموز در سراسر کشور به صدا درآمد و بیش از یک میلیون معلم و کادر آموزشی در 435هزار کلاس درس حضور پیدا کردند.

کد خبر: ۱۴۲۸۸

تا یک بار دیگر نغمه مهرآمیز خود را از نو آغاز کنند و چگونه «شدن » را به آینده سازان ایران بیاموزند و دانش آموزان را در سه حیطه مهم شناختی ، عاطفی و روانی ، حرکتی به انگیزه ، تحرک ، حل مساله و خلاقیت ، تشویق و هدایت کنند؛ ضرورت هایی که اگر ضعیف و کمرنگ دیده شود، استعدادها و توانایی های فراوانی به هدر خواهد رفت که حاصل آن چیزی جز عقب ماندگی ، در جا زدن و ترک تحصیل نخواهد بود. بنابراین در این مثلث پر اهمیت دانش آموز، معلم و یادگیری ، نقش معلم و نوع رابطه او برای ایجاد شوق یادگیری در دانش آموز و تلاش وی برای شناخت و متناسب کردن تدریس با توانایی ها و رغبتهای دانش آموزان ، از حساسیت بالایی برخوردار است . به همین لحاظ کارشناسان معتقدند که معلم پیش از شروع تدریس باید ویژگی های شخصی خاصی داشته باشد تا بتواند به وظایف خود عمل کند. آنان در این زمینه به موارد زیر اشاره می کنند: سلامت بدنی و توجه به مسائل بهداشتی ، استراحت و تفریح ، توجه به سلوک و رفتار، ایجاد و افزایش اعتماد به نفس ، یادگیری ، سر بردن با دیگران ، برقراری روابط قابل اعتماد با سالمندان مجرب ، برخورداری از تعادل عاطفی ، تدبیر و نقشه کشیدن به جای ناراحتی و اضطراب فکری ، توجه و دقت به وضع حاضر، داشتن شوق ، اعتقاد دینی و بهتر کار کردن که در این معنا، هدف افزایش روز به روز اطلاعات ، آشنایی با روش ها و فراهم آوردن فرصت های بیشتر و بهتر آموزشی است . چنین معلمی می تواند بیش از آغاز درس ، با جذب و جلب علاقه و توجه دانش آموزان ، آنان را به مسائل و مطالب درسی برانگیزد و نسبت به مفاهیم آموزشی کوشا کند و کاربرد زمینه های آموخته شده را در زندگی واقعی در اختیار آنها بگذارد. به عبارت دیگر، ارتباط رمز یادگیری است و هیچ معلمی در کلاس درس قادر به آموزش موثر نخواهد بود؛ مگر پیش از آن ، محبت و علاقه دانش آموزان و دانشجویان را به خود جلب و پس از آن با مهربانی ، قاطعیت و ارائه معلومات مناسب ، کلاس خود را اداره کند. در همین زمینه یکی از استادان باسابقه اظهار می کند: ما معلمان باید همزمان بدانیم و بتوانیم از محبت متقابل برخوردار باشیم و این 3خصوصیت را در خویشتن و محصلان خود تقویت کنیم که هر کدام از «دانستن »، «توانستن » و «محبت ورزیدن »، بدون دیگری ابتر خواهد بود؛ یعنی نه تنها مشکلی را از فرد و جامعه حل نخواهد کرد؛ بلکه بر مشکلات موجود هم خواهد افزود.