تا مدت‌ها برایم سؤال بود که چه‌کسی قرار است حرف ما را بشنود؟ ما نوجوان‌ها کجای این سیستم بزرگ قرار داریم و کجای تصمیم‌گیری‌ها دخیل می‌شویم. آیا کسی از ما می‌خواهد که حرفمان را به گوششان برسانیم و در تصمیماتی که مستقیما روی زندگی‌ما تأثیر می‌گذارد، سهیم شویم؟
موسیقی، ترانه و شعر‌ها، دنیای عجیبی دارند. همیشه فکر می‌کنم برای شنیدن موسیقی باید یک فرد آمادگی لازم مقابله با آن را داشته باشد. در جهانی که دسترسی به هر نوع محتوایی از موسیقی که با چند کلیک امکانپذیر شده؛ به گمانم هر نوجوان یا شخصی با سرزمینی پر از عجایب موسیقی روبه‌رو می‌شود.
احتمالا شما نشناسیدش او حتی خواننده نوستالژی زمان نوجوانی من هم نبود ولی کودکی و نوجوانی‌ام را به واسطه زمزمه‌های مادرم پر کرد.
به بهانه موضوع این شماره از نوجوانه به سراغ مجید قصه‌ها یعنی مهدی باقر بیگی رفته ایم تا از خود مجید بپرسیم شرح و حال آن روز‌ها را
تا حالا شده موقعی که می‌خواهند سر حیوانی را ببرند تماشا کنید؟می دانم صحنه قشنگی نیست اما اگر دیده باشید حتما دست و پا زدن مثلا آن گوسفند را هم دیده‌اید. طبیعتا او دارد دست و پا‌می زند تا نجات پیدا کند ولی همین تکان‌ها وضعیت او را بدتر می‌کند و چون خون بیشتری از بدنش خارج می‌شود؛ زودتر جان میدهد.
انگار ما آدم‌ها علاقه زیادی به نسخه‌پیچی داریم. دقت کرده‌اید؟ اگر می‌خواهی خوب زندگی کنی، فلان‌کاره شو. اگر می‌خواهی پولدار باشی، فلان‌جور رفتار کن. اگر می‌خواهی سالم بمانی، فلان چیز را هر روز بخور و...چند وقتی هم هست که برای موفقیت و تلاش‌کردن نسخه می‌پیچند.