پرتابگر وزنه بلاروسی الاصل تیم ملی دو و میدانی بانوان: خلق و خویم شبیه ایرانی ها شده است

او سال 91 را بهترین سال ورزشی خود می داند اما در کنار آن نمی تواند برخی از سختی های کار و مشکلات دست و پا گیری که مانع کار او می شدند را فراموش کند. رجبی اعتقاد دارد اگر می خواست برای تیم ملی کشور زادگاهش یعنی بلاروس به میدان برود می توانست همین موفقیت ها را به دست بیاورد البته نه موفقیتی به اندازه حضور در المپیک.
لیلا رجبی در گفت و گو با جام جم عنوان داشت: حضور در المپیک نقطه عطفی در دوران ورزشی من بود. المپیک باعث شد من بسیار پیشرفت کنم و از 10 به 20 برسم. شرکت کردن در رقابتهای المپیک کار هر کسی نیست و به دست آوردن سهمیه این رقابتها  خود به اندازه یک قهرمانی ارزش دارد. من چندان بابت اینکه در لندن به نتایج خوبی نرسیدم ناراحت نیستم چرا که از قبل هم گفته بودم امکان مدال آوری من در این رقابتها  تقریبا غیرممکن است از طرفی حضور در این رقابتها به عنوان نخستین زن ایرانی شرکت کننده در رقابت های دو و میدانی المپیک شیرین تر از این بود که ناکامی در المپیک آن را تحت تاثیر خود قرار بدهد. وی افزود: در مجموع امسال بهترین سال ورزشی خود را پشت سر گذاشتم . علاوه بر حضور در المپیک در  رقابتهای غرب آسیا نیز دو مدال به دست آوردم و یکی از ستاره های این رقابتها شدم اما این موضوع چندان برای من اهمیت ندارد چرا که فقط مدال آسیایی می تواند مرا خوشحال کند. پرتابگر وزنه تیم ملی دو و میدانی بانوان در ادامه گفت: آنچه که اکنون مد نظر من قرار دارد حضور در رقابتهای جهانی است. من در آسیا مدال گرفته ام اما در مورد رقابتهای جهانی چندان نمی توانم صحبت کنم. تمرین مستمر و حضور در اردوهای حساب شده بخشی از روند رسیدن به مدال طلای جهانی است که متاسفانه من از هر دو شرایط بی بهره هستم . مشکل اصلی من این است که مربی ندارم که البته این مشکل مشترک اکثر ورزشکاران ماده های مختلف دو و میدانی ایران است. من پیش از المپیک نیز بابت فقدان مربی سختی های زیادی را تحمل کردم. مطمئن باشید اگر یک مربی خوب داشتم قطعا در المپیک نتایج بسیار بهتری به دست می آوردم .نماینده زن ایران در رقابتهای المپیک 2012 لندن گفت: ورزشکاران ایرانی در رشته های مختلف همیشه مشکلات مالی زیادی را تحمل می کنند که این مشکلات امسال بیشتر به چشم می آمد و المپیک باعث شد چنین اتفاقی بیفتد. من نیز امسال مشکل زیاد داشتم که خوشبختانه بخش زیادی از این مشکلات با کمک برخی از مسئولان حل شد. لیلا رجبی خاطر نشان کرد: من دیگر کاملا ایرانی شده ام و نمی توانم کتمان کنم که برخی از خلق و خو هایم شبیه ایرانی ها شده است. آنقدر به زندگی در ایران عادت کرده ام که احساس می کنم لهجه ام کم کم در حال محو شدن است . البته تسلط به زبان فارسی را بیش از هر چیز مدیون همسرم هستم. زندگی در ایران برای من چندان راحت نیست اما به آن عادت کرده ام و تصور نمی کنم روزی دیگر نخواهم در این کشور زندگی کنم. این ملی پوش پرافتخار ورزش بانوان در پایان گفت: من آینده درخشانی را برای خودم پیش بینی می کنم البته هنوز مشکلات زیادی دارم. من همچنان بدون مربی تمرین می کنم و این برای من که حضور در رقابتهای جهانی را تصور می کنم اصلا خوب نیست. ای کاش حداقل برای دونده های درجه یک ایرانی تدابیر ویژه و متفاوت تری در نظر گرفته می شد. باید صریحا بگویم حضور در رقابتهای جهانی بدون مربی و امکانات ممکن نیست اما من به هر حال تلاشم را می کنم همانطور که بدون مربی به المپیک رسیدم.