دوومیدانی افول نکرده است ، پشتوانه نداریم

از نظر خیلی‌ها دوومیدانی در دو میدان آسیایی و جهانی نتایج خوبی کسب نکرد. پس از مسابقه‌های قهرمانی جهان، افشین داوری، رئیس فدراسیون دوومیدانی هم اذعان کرد از نتایج راضی نیست. با این حال ورزشکارانی که به این رقابت‌ها اعزام شدند هر کدام توجیه خاص خود را داشتند و در جامعه ورزش نیز تحلیل‌های متفاوتی را شاهد بوده‌ایم. آنچه مسلم است این‌که دوومیدانی ایران به شرایطی رسیده که نتایج آن کاملا زیر ذره‌بین است و همگان انتظار کسب نتیجه را در هر تورنمنتی از تیم ملی دارند. برای پاسخگویی به بسیاری از پرسش‌های روز با افشین داوری، رئیس فدراسیون دوومیدانی به گفت‌وگو پرداختیم که از نظرتان می‌گذرد.

این دوره از مسابقه‌های جهانی برای ایران سرانجام خوشی نداشت. نتایج کسب شده واقعا خوب نبود.

به هرحال باید یک چیز را از یاد نبریم. همیشه در مسابقه‌های المپیک یا جهانی رکوردها با آنچه حدنصاب شخصی به حساب می‌آید تفاوت دارد و کمتر است. ورزشکاران انرژِی خود را برای کسب سهمیه می‌گذارند و خواه ناخواه همه تلاش‌ها برای آن است. خیلی‌ها درباره رکورد ورزشکاران کشورمان بحث کرده‌اند. باید این را از نظر علمی مورد بررسی قرار دهیم. از نظر علمی یک ورزشکار در طول سال دوبار به اوج آمادگی می‌رسد. در واقع اگر خیلی آماده باشد باید شش ماه بگذرد تا دوباره به دوره اوج خود برسد. پس، از نظر علمی نمی‌توان این انتظار را داشت که ورزشکاران همان رکوردها را در مسابقه‌های جهانی تکرار کنند. اما این را هم باید در نظر داشته باشیم که این انتظار را هم نمی‌توان داشت که ورزشکاران از رکورد خود خیلی فاصله داشته باشند و رکوردهای خیلی پایین‌تری ثبت کنند.

پس دلیل این افت دوندگان در مسابقه‌های جهانی چه بود؟

این موضوع دلایل متفاوت و متنوعی دارد. یکی این که وقتی منابع مناسب در اختیار یک رشته قرار نگیرد آن فدراسیون نمی‌تواند امکانات لازم را در اختیار ورزشکاران قرار دهد و اردوهای خوبی برگزار کند. این یک طرف قضیه است و بخش دوم به خود ورزشکار باز می‌گردد. یک دونده باید برنامه خوبی داشته باشد. در ضمن آسیب‌دیدگی‌ها را هم نباید از یاد ببریم. درباره مورد اول باید بگویم امسال خیلی در تنگنا قرار داشتیم. 15 مربی خارجی داشتیم که آنها را از دست دادیم. اردوهای ما محدودتر شدند که اینها برای کسب نتیجه لازم، قابل قبول نیستند. از طرفی حسن تفتیان هم آسیب دیده بود که به شهر خود رفت و آنجا تمرین کرد. از آنجا که هزینه حضور در این رقابت‌ها را فدراسیون جهانی می‌پردازد تفتیان به مسکو اعزام شد تا تجربه کسب کند. این احساس از قبل وجود داشت که او نتواند رکورد خوبی بر جای بگذارد.

اما به نظر می‌رسد فدراسیون بر روند آماده‌سازی سایر ورزشکاران از جمله رضا قاسمی نظارت لازم را نداشت؟

من به شما گفتم برنامه خود ورزشکار هم خیلی مهم است. او برنامه‌های شخصی داشت که فکر می‌کند زمان خوبی را برای آن انتخاب نکرده بود. من در مسابقه‌های آسیایی هم در این باره با وی خیلی صحبت کرده بودم. محمود صمیمی هم از یک سال و نیم قبل تنها تمرین می‌کرد و از برادرش جدا شده بود. ما از او خواسته بودیم برای چند ماه با برادرش عباس صمیمی تمرین کند که نپذیرفت. این را بگویم که در مسکو با آقای شوچنکو مذاکراتی داشتیم که وی نپذیرفت هدایت پرتابگران کشورمان را به عهده بگیرد. از دو سال پیش رکوردهای محمود صمیمی 56، 59 و این آخر هم 57 متر بود و بیشتر پرتاب‌های خوب او در کشور به دست آمد. البته یک بار سه سال پیش در یک تورنمنت خارجی بالای 64 متر پرتاب کرده بود.

شما دارید از عملکرد تیم ملی و فدراسیون دفاع می‌کنید؟

من این را دفاع از فدراسیون نمی‌دانم. واقعیت‌ها را عنوان می‌کنم. اگر ما برای خودمان هدفگذاری داشته‌ایم براساس ابلاغ‌هایی بوده که به فدراسیون صورت گرفته است. به عنوان مثال سال 91 وزارت ورزش بودجه ما را یک میلیارد و 600 میلیون تومان در نظر گرفته بود که بر آن اساس ما هدفگذاری کردیم. با این حال اعتباراتمان را تمام و کمال دریافت نکردیم. تنها 41 درصد از این مبلغ در اختیار فدراسیون قرار گرفت. ولی کمیته ملی المپیک به طور کامل بودجه خود را به ما پرداخت. اوضاع ما تا مهر ماه سال گذشته خوب بود ولی بعد از آن نتوانستیم ساماندهی خوبی داشته باشیم. از بیرون همه مبالغ را اسپانسرها تزریق کردند. با‌این‌حال به‌علت مشکلات مالی، قرارداد 15 مربی خارجی خود را فسخ کردیم.

واقعا خروج این مربیان خارجی چقدر روی ناکامی‌های اخیر تاثیرگذار بوده است؟

نمی توان همه چیز را به آنها ربط داد. برخی مربیان خارجی بودند که شاید خیلی اثرگذار نبودند، ولی این را بگویم شاید همان دو مدالی را که می‌توانستیم با برخی مربیان خارجی کسب کنیم از دست رفت. برای عقد قرارداد با آنها مشکل داشتیم و در سال جدید هم که اوضاع بدتر شده است. این باعث شده از هدف‌هایمان دور شویم. با این حال نگذاشتیم اردوها تعطیل شوند. شاید برخی اردوهای خارجی حذف شدند یا مدت برخی دیگر هم کم شده باشد، ولی به طور کامل آنها را حذف نکردیم. در این مدت مشکلات زیاد بود، ولی باید بگویم در برخی رشته‌ها باید اعتبار باشد.

موضوع احسان حدادی هم حواشی زیادی به دنبال داشت. برخی‌ها می‌گویند شما بخوبی از او دفاع نکردید.

احسان یک توقع عاقلانه داشت. ولی شرایط باعث شد او از آمادگی خوب عقب بیفتد. اردوهای خارجی باید مربی خارجی داشته باشد. همه حریفان احسان این شرایط را دارند و کاملا طبیعی است.

وزارت ورزش هم دارای سرپرست تازه شده است. فکر می‌کنید تغییری در شرایط دوومیدانی ایجاد بشود؟

بله، هر چند ما زمان زیادی نداریم. یک سال تا بازی‌های آسیایی باقی مانده است. باید هر چه سریع‌تر به رشته‌هایی که تعیین‌کننده و مدال بگیر هستند، رسیدگی شود تا آنها بتوانند به اهداف خود برسند. مگر ما چند ورزشکار داریم که در رنکینگ المپیک حضور دارند؟ فقط 12 ورزشکار ما مدال‌آور بوده‌اند که برای آینده آنها هیچ برنامه‌ای نداریم. دوومیدانی، کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو رشته‌هایی هستند که مدال‌آوری کرده‌اند. درآمد سالانه مدال آوران این چهار فدراسیون به 70 میلیون تومان هم نمی‌رسد، ولی برای برخی رشته‌های تیمی به یک بازیکن معمولی 500 میلیون تا یک میلیارد تومان می‌پردازند. اگر برای احسان حدادی 500 تا 700 میلیون تومان در نظر می‌گیریم فقط برای اردوهایش است و باید سهم خودش را هم بدهیم تا ورزشکار انگیزه ادامه کار داشته باشد.

خب شما چه پیشنهادی در این باره دارید؟

پیشنهادم این است که برای هر کدام از این ورزشکاران سالی یک میلیارد تومان کنار بگذارند. روی هم می‌شود ‌12‌میلیاد تومان که در مقایسه با هزینه‌های برخی رشته‌ها چیزی نیست. ما با چنین کاری علاوه بر این که می‌توانیم به ارتقای جایگاه آنها فکر کنیم، به سایر ورزشکاران هم انگیزه خواهیم داد. یک مورد دیگر این که اغلب باشگاه‌های فوتبال و والیبال دولتی هستند، پس عملا می‌توانیم دوومیدانی را هم ساماندهی کنیم.

یکی از مسائلی که بعد از مسابقه‌های قهرمانی جهان مطرح شد این بود که رکوردهای ورودی ورزشکاران کشورمان، بدرستی از سوی شما اعلام نشده بود؟

مگر ما رکوردها را اعلام کردیم؟ این موضوع بیشتر در دوهاست و اصلا رکوردهای ورودی در کشور ما به دست نیامده بود. اگر در ایران بود شاید می‌توانستند این حرف‌ها را بزنند. در قزاقستان خیلی‌ها حضور داشتند. از طرفی تورنمنت کازانف در تقویم فدراسیون جهانی هم ثبت شده است. بنابراین چنین مسابقه‌های رسمی آیا می‌تواند با کرونومتر دستی ثبت شود که امکان اشتباه وجود داشته باشد؟ البته من درباره رقابت‌های قزاقستان باید یک نکته را هم عنوان کنم که مکان مسابقه‌ها به لحاظ سطح ارتفاع از دریا برای دوومیدانی کاملا ایده‌آل است و تارتان آنجا هم از جنس استاندارد مسابقه‌هایی در دوهای سرعت بوده که همین مساله باعث شده همیشه رکوردهای ما آنجا خوب باشد.

اما وقتی رکوردهای جهانی با ورودی تا آن حد فاصله داشته باشد این شائبه هم به وجود می‌آید.

من نمی‌خواهم درباره فدراسیون صحبت کنم. به هرحال یک کمیته وجود دارد که عملکرد مربی و ورزشکار را زیر نظر دارد. بحث من در دفاع از فدراسیون نیست. از نظر علمی امکان رسیدن به رکوردهای شخصی در طول سال خیلی سخت است. البته زمانی هست که ورزشکاران در سطح بسیار بالایی قرار می‌گیرند. به عنوان مثال حدادی وقتی در یک مسابقه معمولی 66 متر پرتاب می‌کند اوضاع متفاوت است.

سجاد مرادی هم ورزشکار بزرگی است، ولی افت کرده.

رکورد سجاد در قیاس با دوره قبلی قهرمانی آسیا سه‌صدم ثانیه بهتر شده بود. در آن دوره نفر اول رکورد 3.43 دقیقه را زد ولی امسال با 3.41 اول شد. در 800 متر هم باید بگویم کاملا یک ماده تاکتیکی است. همان طور که در بازی‌های آسیایی سجاد با یک تاکتیک خوب قهرمان شد، این بار سه نفر به او راه ندادند.

به عنوان رئیس فدراسیون دوومیدانی افول ستاره‌های این رشته را می‌پذیرید؟

من آن را افول نمی‌دانم. ولی یک نسل طلایی داشتیم که برای آنها پشتوانه‌سازی خوبی صورت نگرفت یا اگر هم شده فاصله آنها با افراد اصلی بسیار زیاد است. الان سجاد جانشین ندارد یا فاصله با احسان حدادی واقعا زیاد است.

چند سال دیگر باید صبر کنیم تا چنین نسلی دوباره در دوومیدانی ایران ظهور کند؟

ما وقتی به فدراسیون آمدیم براساس همین پیش‌فرض‌ها به بررسی اوضاع پرداختیم و این فاصله را دیدیم. برای همین کار خود را در بخش استعدادها شروع کردیم. اکنون شرایط خیلی خوبی به لحاظ استعدادها وجود دارد، ولی این کار به پروسه زمانی نیاز دارد. الان فاصله دوومیدانی آسیا با جهان خیلی زیاد شده است و در مسابقه‌های جهانی مسکو دیدیم فقط سه کشور چین، ژاپن و قطر از آسیا مدال کسب کردند.

ما برای رسیدن به سطح اول جهانی به زمان نیاز داریم. مثلا در پرتاب وزنه ورزشکار ما تا رکورد 18 متر و 70 سانتی‌متر رسیده، ولی برای عبور از این مرحله به مربی سطح بالای خارجی نیاز داریم. احسان حدادی اگر به این مرحله رسید 10 مربی عوض کرد تا به جایگاه امروزش رسید. در دوهای سرعت سه ورزشکار خوب داریم. در 400 متر هم سه دونده خوب وجود دارد که زیر 23 سال هستند. در استقامت و نیمه‌استقامت نیز این کمیته برنامه‌های خوبی را پی می‌گیرد. ما باید این نسل را حفظ کنیم و تا دو سال دیگر هم نسل جدید را پرورش دهیم و آنها را به تیم ملی تزریق کنیم تا خلأ ایجاد نشود.

علی رضایی ‌/‌ جام‌جم