حیف از ورزشگاه آزادی نبود؟

گرچه بازی برگشت استقلال در برابر الریان قطر با پیروزی سه بر صفر نماینده کشورمان و مسجل شدن صعودش به مرحله دوم لیگ قهرمانان آسیا، برای فوتبالدوستان ایرانی شیرین بود، اما یک تاسف بزرگ را نیز به همراه داشت و آن هم آسیب دیدن چمن ورزشگاهی بود که طی هفت، هشت سال گذشته عادت کرده بودیم، آن را سرسبز ببینیم.

هر چند از پیش نیز می‌دانستیم به دنبال برنامه جشن پنجشنبه گذشته در ورزشگاه آزادی و برپا کردن داربست‌ها روی چمن ورزشگاه، کلی به چمن و زیر ساخت‌های آن لطمه و آسیب وارد آمده است، اما فکر نمی‌کردیم که این خسارت تا این اندازه گسترده باشد. تاسف بیشتر از این جهت است که دلیلی وجود نداشت مراسمی که می‌توانست در ورزشگاه‌های دیگری چون تختی یا شیرودی در تهران برگزار شود، در ورزشگاهی برگزار شود که به ضرورت باید از آن در جهت انجام بازی‌های ملی و باشگاهی مهم، حفظ و حراست شود. گرچه بازگشت به گذشته و دیدن فیلم بازی‌هایی که در دهه 60 و 70 در ورزشگاه آزادی برگزار شده، خاطر هر بیننده‌ای را می‌آزارد، اما طی این همه سال دل مان به این خوش بود که با بازسازی اساسی زمین چمن ورزشگاه، می‌توانیم به جبران سال‌ها دیدن بازی در چمنی پژمرده با ناهمواری‌های بسیار، از دیدن بازی‌های تیم ملی و فوتبال‌های مهم باشگاهی بخصوص با تیم‌های خارجی، کلی کیف کرده و پز آن را بدهیم. اما افسوس که با بی‌تدبیری، زمین چمن ورزشگاه آزادی هفته گذشته حسابی شخم خورد تا تمام دغدغه‌مان این باشد که چگونه این زمین زخم خورده را ترمیم کرده و حیاتی دوباره به آن ارزانی داریم. طبق شنیده‌ها، آسیب وارده به زمین چمن آزادی تنها به خشک شدن بعضی از قسمت‌های آن برنمی‌گردد، بلکه گویا فشار وارده از سوی داربست‌ها به همراه وزن آدم‌هایی که روی آن ایستاده بودند، نیز به زیرساخت‌های این زمین و از جمله تاسیسات گرمایشی آن لطمه وارد کرده است. به هر صورت باید دعا کرد که هر چه زودتر زمین چمن ورزشگاه آزادی بازسازی و ترمیم شود؛ چون اگر اقدامی سریع در این جهت صورت نگیرد،‌ طولی نخواهد کشید که این ورزشگاه ملی، خاطرات 20 سال گذشته‌اش را در اذهان زنده خواهد کرد.

حجت‌اله اکبرآبادی / دبیر گروه ورزش