الگویی به نام «غنی‌پور»

این خاص بودن هم به این دلیل بود که جایزه شهید غنی‌پور تنها جایزه‌ای است که در جهان اهدا می‌شود که برای گرفتن آن باید کفش‌های‌تان را در می‌آوردید درست مثل کن یا نوبل که حتما باید برای حضور در مراسم کت فراگ پوشید.

حالا چندسالی می‌شود که جایزه غنی‌پور همین ویژگی را هم ندارد و دیگر آیین پایانی آن در مسجد برگزار نمی‌شود و متاسفانه مثل همه جوایز دیگر در یک تالار و سالن برگزیدگانش را معرفی می‌کند و برای گرفتن تندیس هم برگزیدگان آرام از پله‌های سن بالا می‌روند و دست می‌دهند و دوربین عکاس‌ها هم فلش می‌زند.

اما باز جای شکرش باقی​​است که این جایزه هنوز از نظر مالی روی پای خودش ایستاده است و دستش را به هر قیمتی جلوی برخی نهادها و سازمان‌های فرهنگی دراز نکرده است آن هم در این روزگاری که اغلب رویدادهای فرهنگی دست به گریبان مشکلات متعدد بودجه‌ای و مالی هستند.

دیروز در خبرها آمد که شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه تصمیم گرفته‌است امسال میزان جوایز نقدی را کاهش دهد که اگرچه این کاهش شاید در نگاه اول اتفاق ناخوشایندی باشد اما همین که برگزارکنندگان این جایزه تصمیم گرفته‌اند به جای گرفتن کمک از برخی نهادهای دولتی همچنان بر مستقل بودن این جایزه تاکید کنند جای قدر​دانی دارد و قطعا این رویکرد باعث شده است تا چندین برابر کاهش مادی جایزه بر میزان معنوی آن افزوده شود.

ای کاش مسئولان و برگزارکنندگان دیگر جوایز فرهنگی و هنری هم به جای آن که پس از رو انداختن به این مدیر و آن مدیر و دست آخر برگزار نکردن مراسم​شان به این بهانه که بودجه نداریم، قدری از جایزه شهید غنی‌پور الگو بگیرند.

بامداد محمدی ‌-‌ جام‌جم