پایتخت سفال ایران رو به فراموشی است

لاله‌جین را دریابید

لالجین، پایتخت سفال و سرامیک ایران،‌ این روزها هم تب «سوخت» دارد و هم کمر هنرمندانش به‌خاطر سختی روزگار، خیلی زود می‌گیرد.
کد خبر: ۴۹۴۶۳۲

"قیصر محمودی" عضو هیأت رییسه‌ی انجمن سفال لالجین 26 سال است که سفال می‌سازد و فوق دیپلم سفال و سرامیک‌اش را هم از دانشکده‌ی جامع علمی ـ کاربردی لالجین گرفته و چند سالی می‌شود با تعدادی تولیدکننده‌ی دیگر، انجمن سفال لالجین را راه‌‌اندازی کرده است.

او به‌عنوان یک تولیدکننده، درباره‌ی برخی مشکلات سفال در شهر لالجین گفت: لالجین تنها شهری است که به‌خاطر سفال‌سازی تقریبا بی‌کار ندارد. درست است که این کار مزد کمی دارد و بیمه هم ندارد؛ ولی تقریبا همه‌ی مردم شهر در این حوزه به کاری مشغول‌اند، اما این روزها مشکلاتی، یقه‌ی این قطب سفال کشور را گرفته است.

وی با بیان این‌که انجمن سفال لالجین کم کردن سن بازنشستگی هنرمندان سفال را پیگیری می‌کند، اظهار کرد: سفالگری جزو کارهای سخت و زیان‌آور است؛ ولی تا حالا نتوانسته‌ایم این موضوع را به گوش مجلسی‌ها برسانیم.

این تولیدکننده‌ی سفال ادامه داد: میزان گرد و خاک در یک کارگاه سفالگری بالای 10 میکرون است و رطوبت زیادی هم دارد. این شرایط علاوه بر ایجاد مشکلات تنفسی، سبب می‌شود بیشتر سفالگران در 40 سالگی به عارضه‌ی کمردرد دچار شوند. تمام تلاش‌مان را می‌کنیم که سفالگری جزو مشاغل سخت به‌شمار آید و سن بازنشستگی آن را به 25 سال برسانیم.

او در ادامه‌ی سخنانش به معضل سوخت که گریبان کارگاه‌های سفال را گرفته است، اشاره و بیان کرد: ما قبلا هر بشکه نفت را شش‌هزار تومان می‌خریدیم؛ ولی حالا از تعاونی‌، هر بشکه نفت را به قیمت 26هزار تومان تهیه می‌کنیم. اوضاع گاز هم همین‌طور است، پس از حذف یارانه‌ها، از کارگاه‌های سفال هیچ حمایتی نشد.

وی واردات سفال چینی را چالش دیگری بر سر راه سفالگران لالجین دانست و گفت: هرچند در حال حاضر جلوی تعدادی از اقلام وارداتی چین را گرفته‌اند، ولی واردات زیاد این کشور سبب شد تعداد 600 کارگاه سفالی که تا سال 1389 در لالجین فعال بودند، به 550 کارگاه برسد، با این اوضاع حتما تعداد آن‌ها کمتر از این هم خواهد شد.

او همچنین با بیان این‌که سال گذشته سه صادرکننده‌ی نمونه‌ی کشور از شهر لالجین انتخاب شدند، اظهار کرد: سال 1389، این شهر 36میلیون دلار صادرات داشت، در حالی که سه استان لرستان، ایلام و کرمانشاه، با هم 20 میلیون دلار صادرات سفال داشتند. با این حال فقط پنج درصد جایزه‌ی صادراتی به صادرکنندگان لالجین اختصاص یافت.

وی ادامه داد: سال 1390 هم لالجین 24میلیون دلار صادرات داشت؛ اما رقم جایزه‌ی صادراتی را به دو درصد کاهش دادند، چرا جایزه‌ی صادراتی کم شده است وقتی لالجین ارزآوری دارد؟ نباید در این کار مغلطه ایجاد کرد.

محمودی درباره‌ی لعاب‌های وارداتی که کیفیت برخی محصولات سفالی لالجین را کاهش داده است، گفت: بیشتر سفالگران این شهر، یعنی حدود 60 درصد آن‌ها از لعاب‌های داخلی به‌شکل سنتی استفاده می‌کنند، چون ما تلاش کرده‌ایم لعاب‌های سربی را کنار بگذاریم، برای همین لعاب‌های نامرغوب را فقط گروه خیلی اندکی استفاده می‌کنند.(ایسنا)

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها