کاوش

تنها، مجازات برای کودک آزاران کافی نیست

کد خبر: ۳۱۸۱

منظور از کودک آزاری ، هرگونه آزار و اذیت عمدی کودکان و نوجوانان توسط والدین یا کسانی است که مسوولیت نگهداری آنان را به عهده دارند.کودک آزاری ، به چهار گروه جسمی ، روانی ، جنسی و بی توجهی عمدی نسبت به کودک تقسیم میشود.در بیشتر موارد، یکی از والدین یا اولیای کودک و در مراتب بعدی سایر افراد خانواده ، عوامل اصلی آزار هستند. کودک آزاری در خانواده های فقیر، سختگیر، معتاد، تک والدینی ، والدین ناتنی ، والدینی که خود تجربه آزار دیدن در کودکی را داشته اند و نیز آنها که شغل خود را از دست داده اند، بیشتر دیده میشود.کودکان نارس ، بیمار، بدخلق ، بازیگوش ، بهانه گیر و کودکانی که ناخواسته به دنیا می آیند، بیشتر از دیگر کودکان در معرض آزار هستند.معمولا در معاینه کودکان آزار دیده ، جونگاه ها، ضرب دیدگی و کبودیهایی دیده می شود که نشان از آزار کودک به دفعات متعدد دارد. همچنین به طور معمول ، مصدوم با تاخیر قابل توجهی به پزشک رسانده میشود.خطرناکترین ضایعه ای که در کودک آزاری ، منجر به مرگ و نقص عضو می شود، خونریزی زیر پرده سخت شامه مغز است که بر اثر پرت کردن یا تکان دادن شدید کودک به وجود میآید.در کشورهای پیشرفته برای حمایت از کودکان تحت آزار و مقابله با پدیده کودک آزاری ، مراکز محافظت از کودکان فعالیت می کنند. پزشکان موظفند موارد مشکوک به کودک آزاری را بسرعت به اطلاع این مراکز برسانند.در کشور ما، متاسفانه چنین مراکزی وجود ندارد و پزشکی قانونی تنها در موارد منجر به مرگ و مواقعی که شکایتی از مراجعان شود، وارد عمل می شود و مسلم است که کودکان به تنهایی نمی توانند از ولی یا مربی خود شکایت کنند.متاسفانه به دلیل نبود مراکزی که پزشکان و مردم بتوانند موارد مشکوک را گزارش کنند، آماری از موارد کودک آزاری در کشور وجود ندارد.قدر مسلم این است که برای کاهش موارد کودک آزاری تنها تعیین مجازات کافی نیست ، بلکه آموزش همگانی در جامعه نیز ضروری است.