احتمال افشای واقعیت در عمارت روبرو

«احتمال افشای واقعیت» کاری از عرفان عشوریون که برداشتی تئاتری از نقاشی گرونیکای پیکاسو است توانسته مخاطبان و علاقه مندان به هنر نمایش را به این مرکز فرهنگی بکشاند.

فرصتی دست داد تا گپ و گفت کوتاهی با این کارگردان درباره نمایش «احتمال افشای واقعیت» داشته باشیم.

عشوریون، گرونیکا را یک تجربه تئاتری از گروه آزمایشگاهی دیونیسوس دانست و به جام جم آنلاین گفت: کار از آنجا شکل گرفت که من تصمیم گرفتم فرم تصویری نقاشی معروف پیکاسو را در قالب یک اجرا به نمایش بگذارم و اتفاقی که افتاد این بود که گروه با چالش های جدیدی روبه‌رو شد که مهم ترینش رویکرد به بیان و دیالوگ و رویکرد به تصویری که طراحی میشود بود.

این کارگردان جوان ادامه داد: مهم ترین تصمیمی که گرفته شد جابجا کردن پرسش دراماتیک از قالب متن و کلام محور به نقاشی بود به گونه ای که هر چه در زمان جلو میرویم انگار این تکه های ناقص پازل نقاشی است که مخاطب انتظار تکمیلشان را می کشد این اتفاق چه در فرم بدنی بازی بازیگر چه در فرم سایه ها و ... رخ می دهد.

عشوریون در پاسخ به این پرسش که گروه شما لقب «آزمایشگاهی» گرفته‌است و این لقب چرا ایجاد شده هم توضیح داد: مساله همین است که ما به چه تئاتری میگوییم آزمایشگاهی، ما در این اجرا جایگزینی نقاشی به جای روایت متن محور را آزمایش کردیم آزمون و خطا کردیم که در فرم بدن چه اتفاقی باید رخ دهد ، فرم بارها ساخته و دوباره تخریب شد فرم سایه ها بارها عوض شد و .... ما به این فرآیند تئاتر آزمایشگاهی می گوییم.

نکته دیگری که در این نمایش وجود داشت، بازیگر مردی است که نقش زن را ایفا می کند، عشوریون درباره دلایل این موضوع هم گفت: این اتفاق نوینی در تئاتر نیست و در تئاتر کابوکی ما بارها می بینیم که نقش زن را یک مرد بازی می کند اما در این مثال خاص ما تلاشمان به فاصله گذاری برای مخاطب از حس لحظه ای اش نسبت به بازیگر به فرم بدنی و "آن" لحظه ای دیالوگ ها بود چون دیگر روایتی برای بررسی وجود ندارد و هر چه هست آن حس لحظه ای بازیگر در خرده روایت ها و آن فرم بدنی بازیگر است.

آخرین نکته که مورد اشاره او قرار گرفت، استفاده از سایه بازی بود که درباره اش گفت: سایه حقیقتا برای من اتفاقی جذاب و مهمی است سایه از جنس اوهام و رویداد هایی سورئال است، سایه بازی جز قدیمی تئاتر ایران است و برای من ابزار بسیار مناسبی جهت ایجاد تئاتری طراحی محور است و قاعدتا اگر در کارهای بعدی گروه این بافت تئاتری نیاز باشد استفاده می کنیم.