هویت مفقوده در میانسالی

سادگی فاحش آن نسبت به قسمت‌های قبلی هم چیزی نیست که بتوان ساده از آن گذشت. بعضی از مواردی هم که کپکام در تبلیغات روی آنها مانور بسیاری داده بود، اصلا در حد انتظار ظاهر نمی‌شوند. تغییراتی که کپکام در این گیم داده، از آن هویتی متفاوت با ورودی‌های قبلی به این سری ساخته است که برای تازه‌واردان جذاب خواهد بود، اما خیلی از هواداران را ناراحت می‌کند.

دست سوخته بر آتش!

زمانی توسعه‌دهندگان عناوین بدنه گیم از ارائه ایده‌های نه‌چندان معیارگرا نمی‌ترسیدند. قسمت اول سری DR، جزو آخرین عناوینی بود که با جسارت تمام چنین کاری کرد. در این گیم ـ و البته قسمت دومش ـ تایمری وجود داشت که گیمر را به رعایت خیلی چیزها وادار می‌کرد. بازیکن باید در مدت معین هم ماموریت‌های محوله را انجام می‌داد، هم محیط اطراف را جست‌وجو می‌کرد و بهترین تسلیحات و موارد تقویت‌کننده را می‌یافت و هم هر مقدار از افراد گرفتار را که می‌توانست نجات می‌داد.

پیروی از تایمر و خوب بازی کردن، ضامن ورود به مرحله دوم و حتی سوم داستان و دستیابی به بهترین پایان ممکن بود. دستیابی به این مهم برای بیشتر گیمرها در اولین دوره بازی کردن ممکن نبود، اما سازندگان برای گرفتن زهر سختی گیم، گزینه خوبی پیش پای بازیکن گذاشته بودند: در صورت کشته شدن یا خرابکاری در دور اول، می‌توانستید بازی را از اول با حفظ تمام پیشرفت‌ها و اسلحه خود آغاز کرده و با قدرتی مضاعف ادامه دهید.

معلوم نیست چرا، اما کپکام تصمیم گرفته در قسمت چهارم در کل بر تایمر چشم پوشیده و به همراهش آن تنش و اضطراب خوشایند قسمت‌های قبلی را که بازیکن را وادار می‌کرد هر بار بهتر از دفعه قبل عمل کند، از بین ببرد. البته به گوش می‌رسد که کپکام می‌خواهد در اقدامی خنده‌دار، این گزینه را در یکی از بسته‌های قابل دانلود به گیم اضافه کرده و از آنها هزینه مجزا دریافت کند! البته این فقط در حد شایعه است.

در شایعه دیگری گفته می‌شود حالت Overtime که در قسمت‌های قبلی پس از دستیابی به بهترین پایان ممکن باز می‌شد و در اصل خاتمه اصلی داستان را روایت می‌کرد، در نسخه اصلی این قسمت وجود نداشته و سال بعد با عرضه بسته الحاقی پولی بعدی این بازی ارائه خواهد شد. این تصمیم نیز داد مخاطبان را درآورده است.

اما در این بین، پاسخ کپکام هم در نوع خودش جالب است. مسئولان شرکت، حذف تایمر و دیگر تصمیمات را لازمه‌ای برای ادامه این سری گیم دانسته‌اند. کپکام طی دهه گذشته، فرنچایزهای خود را به‌صورت بی‌رویه سلاخی کرده که اغلبشان توسط نوابغ سابق و ترک‌کرده شرکت خلق شده‌اند و از طریق ساده و عوام‌پسندانه‌سازی هرچه بیشتر، سرمایه هنگفتی به جیب زده است. معلوم نیست این شرکت دقیقا دنبال چه مقدار سرمایه است که دست از این بی‌احترامی‌ها به سازندگان و مخاطبان آثارش برنمی‌دارد.

بازگشت خوش فرانک‌وست

یکی از مواردی که داد مخاطبان را درآورد، تغییر صداپیشه نقش فرانک‌وست، قهرمان اصلی قسمت اول این سری بود. حال که این عنوان عرضه شده، می‌توانیم به جرات بگوییم کپکام حداقل در این مورد به خطا نرفته و صداپیشه جدید کارش را به نحو احسن انجام می‌دهد.

حدود یک دهه از ماجرای قسمت اول گذشته و فرانک وست به تدریس عکاسی در دانشگاه رو آورده است. یکی از دانشجویانش او را متقاعد می‌کند یک مجتمع نظامی را بررسی کند که محل اولین شیوع بیماری زامبی بوده است. پس از این‌که می‌فهمند آن مجتمع در اصل محل تحقیق و آزمایش بیماری زامبی است، نظامیان مچشان را گرفته و وادار به فرار می‌شوند. دولت به فرانک انگ تروریسم زده و او فرار می‌کند. مدتی بعد، یک نظامی موقعیت فرانک را یافته و در قبال زدودن اتهامات و ارائه حقوق تام خبری، از او می‌خواهد شیوع یک بیماری جدید در کلرادو را بررسی کند ...

روایت داستان، با استادی عناصری مانند شوخ‌طبعی فرانک وست را با شرایط موهوم و ریز روایت‌های نوشته‌های مکشوفه در هم آمیخته و یک تجربه باورپذیر ارائه کرده است. شخصیت‌های اصلی واقعا خوب از آب و گل درآمده‌اند.

سلفی با زامبی‌ها

هسته اصلی گیم‌پلی سری در این قسمت حفظ شده است. باید از هرچه دم دستتان می‌رسد برای از بین بردن زامبی‌ها استفاده کنید. همچنین می‌توانید با ترکیب انواع و اقسام وسایل، اسلحه تازه و خلاقانه بسازید. مثل قسمت سوم، نیازی نیست برای ساخت این اسلحه دنبال محل مخصوص بگردید و هر جا اراده کنید، قادرید این کار را انجام دهید. قطعا این یکی از تغییرات خوشایند سازندگان در گیم‌پلی بوده که سرعت بیشتری به آن بخشیده است.

مکانیک‌های مبارزه کمترین اصلاحیه و توسعه را به خود دیده‌اند. باز هم همه چیز، به دکمه X الصاق شده و برای گیمری که دنبال یک تجربه عمیق‌ و پیچیده‌تر باشد، کمی ساده به نظر می‌آید. در عین حال، بهترین نقش را سلاح‌های دستی ایفا می‌کنند و هدف‌گیری با سلاح دورزن سخت‌تر از آن است که بازیکن را ترغیب کند. برآمدن از پس زامبی‌ها نیز بسیار ساده‌تر از آن است که چالشی به بازیکن عرضه کند و نبود یک درجه سختی بالاتر، این مشکل را تقویت کرده است.

از سوی دیگر، حالت داستانی دونفره نیز که یکی از بهترین ابعاد قسمت‌های قبل را رقم زده بود از این قسمت غایب است. البته مد دیگری برای این گیم ارائه شده که در آن چند بازیکن می‌توانند یک سری موارد را به کمک هم انجام داده سپس به پناهگاه مراجعه کنند. البته این مد در نهایت قادر نیست خلأ حالت دونفره را پر کند.

تسلیحات ترکیبی، با 50 مورد متفاوت آنقدر جذابیت دارد که بازیکن را به دنبال خود بکشانند. اگزوسوت معروف هم که فرانک به‌عنوان یک لباس تسلیحاتی به تن می‌کند، با وجود کوتاهی زمان استفاده، بشدت لذتبخش ظاهر می‌شود.

این قسمت نیز به سنت قسمت‌های قبلی، رئیس‌های فرعی دارد. متاسفانه هیچ‌یک در حد قسمت‌های قبلی به‌یاد‌ماندنی نیست، اما باز هم تنوع خوبی ارائه می‌کند. دوربین فرانک هم با یک سری گزینه‌ها مانند سلفی گرفتن با زامبی‌ها و استفاده در حل معماها به این تنوع افزوده است.

در کل، اگر هویت مفقوده این سری را بر آن بخشیده و ابعاد مثبتش را برای خود پررنگ کنید، اوقات خوشی برایتان رقم خواهد خورد. اما قطعا هواداران پر و پا قرص قادر نخواهند بود آن را به‌عنوان یک دنباله برای سری محبوب خود بپذیرند.

سیاوش شهبازی

ضمیمه کلیک جام‌جم