جذابیت فراوان کلاسیک‌ها

به گزارش جام جم سیما،پس از پیروزی انقلاب هم تنها دو شبکه تلویزیونی وقت در زمان‌های مشخصی(سه‌شنبه‌ها و جمعه عصرها) اقدام به نمایش فیلم سینمایی می‌کردند که اغلب نیز با استقبالی میلیونی مواجه می‌شدند.

در سال‌های بعد برنامه‌هایی همچون:هنر هفتم در دقایق پایانی پنجشنبه شب‌ها روی آنتن رفته و فیلم‌های مطرح و مهم تاریخ سینما که سینمای اروپا سهم عمده‌ای در آن داشت، به نمایش درمی‌آمد.

این برنامه جذاب با اجرای خوب اکبر عالمی برای مخاطبان حرفه‌ای‌تر سینما و جوانان تشنه یادگیری همچون کلاس درسی بود که هر هفته در قاب کوچک تلویزیون برگزار می‌شد.

در سال‌های بعد نیز این روند با برنامه‌هایی نظیر: سینما یک و سینما چهار ادامه پیدا کرده و طیف متنوعی از فیلم‌های سینمایی روی آنتن رفتند.

در سال‌های اخیر و با رفتن تلویزیون به سمت تخصصی کردن شبکه‌ها، شبکه‌ای تحت عنوان نمایش فعالیت خود را آغاز کرد که همان طور که از نامش پیداست با سینما و تولیدات آن سروکار مستقیم دارد.

یکی از بخش‌های ثابت شبکه فوق که به مرور مخاطبان خود را پیدا کرده و در یکی از نامناسب‌ترین ساعات پخش (یک بامداد) روی آنتن می‌رود، برنامه سینمای کلاسیک است که به نمایش و بررسی فیلم‌هایی از تاریخ سینما می‌پردازد.

همان ایده قدیمی که در هنر هفتم هم به کار گرفته شده و مخاطبان زیادی را جذب خود کرده بود، در اینجا به شکلی دیگر تکرار شده است.

با این تفاوت که برخلاف هنر هفتم که بیشتر از سینمای اروپا تغذیه می‌کرد، سینمای کلاسیک توجه بیشتری به سینمای آمریکا کرده و به پخش فیلم‌های مهمی در این حوزه اقدام کرده است.

در عین حال از سینمای آسیا و اروپا هم غافل نشده و برخی از آثار کمتر دیده شده آنها را برای مخاطبان خویش پخش می‌کند.

برای مثال می‌توان به سینمای ژاپن و فیلم‌هایی اشاره کرد که از دایره همیشگی فیلمسازان بزرگی همچون: کوروساوا، اوزو و کوبایاشی بیرون بوده و غافلگیرکننده جلوه می‌کنند.

سینمای کلاسیک در هفته‌های اخیر موفق‌تر از قبل ظاهر شده و برنامه هفتگی خود را چند روز زودتر در اختیار مخاطبان خود قرار داده است.

اتفاق مهمی که در برنامه‌هایی از این دست سابقه چندانی نداشته و بیش از هر چیز نشان از برنامه‌ریزی صحیح شبکه و احترام آنها به وقت مخاطبان دارد.

ترکیب فیلم‌های هر هفته هم جالب و متنوع به نظر می‌رسد که قابلیت جذب سلایق مختلف را داشته و مخاطبان را با طیف وسیع‌تری از آثار سینمایی مواجه می‌کند.

بخش مهمی از فیلم‌های به نمایش درآمده از این برنامه پیش از این نیز توسط دیگر شبکه‌ها پخش شده و تکراری به نظر می‌رسند، اما به چند دلیل همچنان برای مخاطبان حرفه‌ای‌تر سینما جذابیت‌های خود را حفظ کرده‌اند.

نخست این‌که نسخه‌های سینمای کلاسیک عموما از باکیفیت‌ترین نسخه‌های موجود بوده که تصاویر آن شفافیت زیادی داشته و به لحاظ صوتی هم غنای خود را حتی پس از دوبله از دست نداده‌اند.

برای نمونه می‌توان به نسخه‌ای از «پاپیون» ساخته فرانکلین جی.شافنر در کنار «یک محکوم به مرگ گریخت» اثر روبر برسون اشاره کرد که کیفیت فوق‌العاده‌ای داشته و دوستداران سینما را برای تماشای دوباره یا چند باره آن وسوسه می‌کند.

از سوی دیگر برنامه‌هایی از جنس سینمای کلاسیک بخشی جدایی‌ناپذیر تحت عنوان آشنایی با فیلم و سپس نقد آن دارند که می‌تواند اطلاعات مفیدی را در رابطه با فیلم مورد نظر به مخاطب بدهد.

در بخش نخست منتقد مهمان به معرفی فیلم و خصوصیات مهم آن به شکل تیتروار پرداخته و پس از نمایش نیز به نقد ساختاری آن می‌پردازد.

این بخش از سینمای کلاسیک کیفیت‌های متفاوتی داشته که بیش از هر چیز به نام و سابقه منتقد مذکور و احاطه وی به فیلم بازمی گردد.

ازجمله منتقدان این برنامه می‌توان به سعید قطبی‌زاده، شاپور عظیمی، مسعود ثابتی و... اشاره کرد که در سال‌های اخیر حضور پررنگی در برنامه‌هایی از این دست داشته و به نقد فیلم‌ها اعم از سینمایی و مستند پرداخته‌اند.

با همه اینها آنچه که در هفته‌های اخیر به مخاطبان شبکه نمایش سیر صعودی بخشیده، همانا کیفیت فیلم‌های به نمایش درآمده و تنوع آن است که لذت خاصی به دوستداران سینمای جهان بخشیده است.

ضمیمه قاب کوچک