جای خالی «رضای رضوان»

مجیدی دوربین خود را به کفشداری صحن‌های مختلف برده بود و از این زاویه هم مردمی را نشان می‌داد که به زیارت آمده بودند و هم خادمانی را به تصویر می‌کشید که کفش‌های زائران را تحویل می‌گرفتند.

مجیدی هوشمندانه حس و حال این خادمان را به مخاطب نشان داد. آنها با آرامش کامل کار خود را انجام می‌دادند. آزرده نبودند از این که سر و کارشان با کفش‌هایی است که تا همین چند لحظه قبل روی خاک بودند. مهم این است که خادمان بتوانند برای رضای آقا قدمی بردارند.

رضای رضوان، تاکنون بارها از شبکه‌های مختلف تلویزیون به نمایش درآمده است. آنهایی که بار اول این فیلم را تماشا می‌کنند، حس خوب آن را هرگز فراموش نخواهند کرد. حداقل حسی که دریافت می‌کنند این است که وقتی کفش‌های خود را به خادم حرم تحویل می‌دهند، اطمینان قلبی دارند که خادم از کار خود بسیار راضی است.

رضای رضوان فیلم با ارزشی است چون از زاویه‌ای جدید حرم امام رضا(ع) و خادمان آن را به نمایش می‌گذارد. در طول سال و در مناسبت‌‌های گوناگون گزارش‌های مختلفی از حرم امام هشتم از شبکه‌‌های مختلف پخش می‌شود. همه این گزارش‌ها حال و هوای عمومی حرم را به تصویر می‌کشد و شاید به همین دلیل است که در ذهن مخاطب نمی‌ماند. حتی در برخی فیلم‌ها و سریال‌ها هم بخشی از داستان شاید در حرم امام رضا(ع) اتفاق بیفتد. اما در این آثار هم نوآوری چندانی دیده نمی‌شود که بیننده را متاثر کند. «رضای رضوان» نشان داد ساخت فیلم مستند از اماکن مقدس و درباره امامان معصوم هم خلاقیت لازم را دارد. البته در کنارش تحقیق میدانی هم به کار کمک می‌‌کند.

حرم امام رضا(ع) و حرم‌های‌ دیگر سابقه و تاریخ زیادی دارند و می‌توان به گوشه و کنار این تاریخ سر زد، گمشده‌‌ها و کمتر دیده‌ شده‌ها را یافت و آنها را به تصویر کشید. البته بد نیست کارگردانان صاحب‌نام هم پا ‌پیش بگذارند و مانند مجیدی کمی از خلاقیت و نوآوری خود را وقف امامان معصوم کنند. به اصطلاح زکات هنر خود را پرداخته و در اعیادی مثل امروز مردم را به تماشای فیلمی دیدنی و تاثیرگذار دعوت کنند.

طاهره آشیانی - دبیر گروه رادیو و تلویزیون