آمادگی کانگورو ها برای پرش بعدی

«تیم کاهیل» بعد از هشت سال درخشش در اورتون با ترک بریتانیا بازیگر لیگ حرفه‌ای فوتبال آمریکا (MLS) و عضو تیم ردبولز نیویورک شده است. با این حال، او هنوز مرد اول تیم ملی کشورش ـ استرالیا ـ است و با این‌که این تیم در کسب مجوز صعود مستقیم از گروه دوم انتخابی آسیا به مرحله‌نهایی جام‌جهانی 2014 مشکلاتی داشته، اما کاهیل به پرواز مجدد کانگوروها در صحنه‌های بین‌‌المللی و آمادگی‌شان برای این مهم معتقد است. وی که تنها فوتبالیست استرالیایی است که در مرحله‌نهایی دو جام‌جهانی متوالی (2006 و 2010) برای کشورش گلزنی کرده، اینک یک توصیه ایام خردسالی و نوجوانی‌اش را هنگامی که به وی گفتند کوتاه‌تر از آن است که در ورزش سنگین و پربرخورد فوتبال حرفه‌ای بدرخشد، پیوسته به یاد می‌آورد و لابد به پایه‌ها و ریشه این‌گونه تصورات می‌خندد.

کد خبر: ۵۶۰۹۳۸

اوضاع در نیویورک و تیم ردبول چگونه است و آیا اقامت موفقی در آنجا دارید؟

بازی در لیگ حرفه‌ای فوتبال آمریکا و تجربه کردن آن در مقطع کنونی از زندگی‌ام دستاورد جالبی بوده است و من همچنان در حال یادگیری مسائل تازه ‌و کسب موفقیت‌هایی جدید در این حرفه هستم. ردبول از مطرح‌ترین تیم‌های آمریکا به‌شمار می‌آید و شرایط لازم در اینجا برای کار و نتیجه‌گیری فراهم است.

آیا لیگ فوتبال آمریکا رشدی را که انتظار می‌رفت، داشته است؟

شرایط بد نیست و پیشرفت فنی در این لیگ نه لزوما به دلیل بازیکنان وطنی، بلکه لژیونرهای متعددی که به اینجا آمده‌اند، محسوس بوده است. در همین تیم ردبول از قریب چهار سال پیش به این سو تیه‌ری آنری مشهور و فرانسوی هم بازی می‌کند. بعد از سال‌ها بازی در لیگ پرفشار انگلیس و حضور در فوتبال اروپا، بازی در محیطی بالنسبه آسان‌تر و دارای مولفه‌هایی دیگر، برایم دلپذیرتر و ضروری‌تر بود و آنچه من این‌ روزها انجام می‌دهم، تلاش و تمرین و بازی برای تحقق اهداف ردبولی و گذراندن سال‌های آخر بازیگری‌ام به‌گونه‌ای است که خودم را مناسب و برای این مقطع از زندگی‌ام لازم می‌دانم.

حتما جدایی از اورتون بعد از آن همه سال‌های خاطره‌ساز کار بسیار سختی بوده است.

حتما همین‌طور بوده. من با دیوید مویس سرمربی، برخی مدیران و هواداران اورتون رابطه‌ای حسنه داشتم و خوشبختانه در شرایطی این تیم را ترک کردم که هنوز در اوج قرار داشتم و خاطرات خوبی را برای هواداران به جا گذاشته بودم. از سوی دیگر، جدایی من از اورتون در شرایط تیره این باشگاه هم شکل نگرفت و با این اوصاف بدیهی است دلم برای اورتون همین حالا هم تنگ شده باشد، اما ترجیح می‌دهم زیاد درباره آن فکر نکنم و فقط برای بهروزی بولز تلاش کنم. این بخشی از قواعد و الزام‌های فوتبال حرفه‌ای است.

تیم ملی استرالیا در گروه خود در رقابت‌های انتخابی جام جهانی 2014 ندرخشیده است. آیا مشکلی اساسی وجود دارد؟

در تضاد با تصورات موجود، تیم ملی استرالیا در حال رشد دائم است و ما با «هولگر اوسی‌یک» (سرمربی آلمانی استرالیا) رابطه کاری بسیار خوبی داریم و برای حرکت به سمت اهداف بعدی مهیا هستیم.

هدف اوسی‌یک، تزریق تدریجی نیروهای جوان به ترکیب میانسال تیم ملی استرالیا ست و در عین حال او شتاب و عجله‌ای را هم در این روند به خرج نمی‌دهد تا مبادا کار خراب شود. من گلایه‌ای از شرایط موجود ندارم و با این‌که به‌عنوان یکی از مسن‌ترهای تیم ملی استرالیا توقعات از من زیاد است و باید به جوان‌ترها خط بدهم، اما فرماندهی نفرات تیم در داخل میدان نیز محسنات و حال و هوای ویژه خود را دارد.

اینک به یکی از بهترین‌های 20 سال اخیر فوتبال استرالیا تبدیل شده‌اید. آیا این را برای خود کافی می‌دانید؟

کافی یا ناکافی، هرگز از عشق و ارادت من به تیم ملی کشورم کاسته نشده است و همین حالا هم که سال‌ها از شروع بازی‌های ملی من می‌گذرد، هر مسابقه ملی تازه‌ای را با شور و شوق جوانان تازه وارد شروع می‌کنم. گاهی هم مثل پیرمردها به صندلی خود تکیه می‌زنم و درباره گذشته گاه درخشانم فکر می‌کنم. البته در فوتبال حرفه‌ای و سخت امروز، جا و مجالی برای استراحت و نفس کشیدن و زندگی با خاطرات گذشته نیست.

بظاهر خود را مدیون این ورزش می‌دانید. این‌طور نیست؟

صددرصد همین‌طور است و به همین دلیل همیشه کوشیده‌ام چیزهایی را از طریق تلاشم به این ورزش بازگردانم یا کمک‌های خیریه را به مردم، صرف‌نظر از این که در فوتبال هستند یا خیر، ببخشم.