هنرمند ابزار انتخاباتی نیست

برخی آنها به تماشای فیلم‌های سینمایی در قالب اکران‌های ویژه می‌نشینند. برخی دیگر بر مزار هنرمندان حاضر می‌شوند و عکس برخی دیگر با بازیگران و ستاره‌های محبوب سینما در فضاهای مجازی منتشر می‌شود.

در میان این غوغا، آیا تا به حال به این فکر شده است که چه تعداد از هنرمندان کشورمان این روزها در کنج عزلت و تنهایی با بیماری دست و پنجه نرم می‌کنند و کسی نیست که با آنها عکس یادگاری بگیرد؟ هنرمندانی که خاطره نه فقط یک نسل، بلکه خاطره دو سه نسل کشور با آثار آنها رقم خورده است.

اصلا از عکس یادگاری بگذریم، آیا کسی از مسئولان هست که سراغی از این هنرمندان بگیرد و بداند مخارج زندگی و درمان آنها چطور تامین می‌شود؟ آیا هیچ‌کدام از نامزدها حتی با این پیش فرض که واقعا به فرهنگ و هنر این کشور و هنرمندانش تعلق خاطر دارد، سراغ هنرمندان مهجور رفته است؟

هنوز یک ماه از درگذشت سعدی افشار، آخرین بازمانده از نسل سیاه‌بازان نگذشته است. واقعا درگذشت او، تنهایی و بیماری قبل از مرگش، هیچ پیامی برای مدیران و مسئولان ما نداشت؟ سعدی افشار فقط یک نمونه شاخص از انبوه هنرمندانی بود که در تنهایی خود با رنج زندگی کردند و کمتر کسی از آنها سراغ گرفت.

با این حال از این دست هنرمندان اکنون کم نیستند. هنرمندانی که خاطرات آثارشان هنوز هم برای مردم شیرین است. هنرمندانی که دیگر مردم آنها را به اسم خودشان نمی‌شناسند، بلکه اسم نقش‌های آنها را می‌دانند. هنرمندانی که وسط نگاه‌های سیاسی به فرهنگ، فراموش شده‌اند.

چه خوب است که مسئولان (چه مسئولان و مدیران فعلی و چه آنها که قرار است جایگزین‌شان شوند) بدانند مردم هنرمندانشان را دوست دارند و یاد آثار هنرمندانشان را با سیاسی بازی‌های این روزگار عوض نمی‌کنند و چه خوب بود اگر مسئولان به جای ارائه آمارهای مطول، به جای صحبت از اختصاص رقم‌های نجومی در حمایت از پیشکسوتان هنر، سری به آنها می‌زدند و این عیادت‌ها را تبدیل به شوهای نمایشی نمی‌کردند.

کاش تاثیر این یادداشت فقط این نباشد که مدیران به صورت صدقه، رسیدگی به وضع هنرمند خاصی را مدنظر قرار دهند و کاش طوری شود که دیگر شاهد نباشیم هنرمندی از نداشتن بیمه یا هزینه درمان یا تنهایی رنج ببرد.

سجاد روشنی‌ - فرهنگ و هنر