زنی که با حیوانات سخن می‌گوید

آنا به شکلی مرموز و خارج از حیطه توجیهات علمی، توانایی ارتباط برقرار کردن با حیوانات را دارد و می‌تواند با آنها سخن بگوید، دردها و رنج‌هایشان را بشنود، خواسته‌ها و توقعاتشان را دریابد و با به رسمیت شناختن نیاز جانوران، آرامشی غریب و ماورای طبیعی را حتی در وحشی‌ترین و رام‌نشدنی‌ترین آنها برانگیزد. در طول فیلم آنا را در ارتباط با جانوران مختلفی می‌بینیم. در باغ وحشی یک طوطی وجود دارد که بسیار وحشی و رام نشدنی است و به رغم مدت‌ها حضور در آن محیط، به هیچ‌وجه با ساختار آنجا خو نگرفته و هر بازدیدکننده‌ای را که نزدیکش شود گاز می‌گیرد.

این طوطی در قفسی جداگانه نگهداری می‌شود، تا این که آنا را برای ارتباط برقرار کردن با او دعوت می‌کنند. در یکی از احساسی‌ترین و تاثیرگذارترین لحظه‌های این مستند دیدنی، آنا در حین ارتباط فرامعنوی خود با جانور، از شدت سنگینی بار اندوه درون جانور که به او منتقل می‌شود، می‌گرید و سپس خطاب به مسئولان باغ وحش و تماشاگر می‌گوید که این طوطی از دوران کودکی تحت سرپرستی کسی بزرگ شده که به او بسیار وابسته بوده و جدایی ناگهانی‌ از صاحبش او را دچار افسردگی عمیق کرده است.

یکی از مسئولان باغ وحش که از گذشته جانور خبر داشته، درستی ادعاهای آنا را تائید می‌کند، و غم‌انگیزتر این که آن طوطی درست یک هفته پس از صحبت با آنا می‌میرد؛ تو گویی صحبت با آنا او را سبک می‌کند و اکنون می‌تواند براحتی و در آرامش بمیرد. در یکی دیگر از فصول بسیار زیبا و موثر این مستند، با یک رام‌کننده باسابقه و باتجربه گربه سانان مواجه می‌شویم که جانوران بسیار وحشی همچون انواع شیر و ببر و پلنگ را رام و اهلی کرده، اما مدت‌هاست یک ببر سیاه وحشی او را مستأصل کرده است. این ببر سیاه در مدت شش ماهی که در اختیار این رام‌کننده بوده، کوچک‌ترین اهلیتی از خود نشان نداده و همواره در حال غریدن و آماده دریدن هرکسی است که به قفس او نزدیک شود. رام کننده که با آنا آشنا شده، او را به ملاقات این ببر فرا می‌خواند. در یکی از زیباترین و عجیب‌ترین لحظه‌های فیلم، آنا آرام آرام به قفس ببر نزدیک می‌شود، و برای اولین بار، جانور آرام می‌گیرد و در چشمان او می‌نگرد.

ارتباط برقرار می‌شود و پس از مدتی آنا از مکنونات درونی جانور می‌گوید: از اسمی که رویش گذاشته‌اند و معنای سیاهی و شرارت می‌دهد راضی نیست، می‌خواهد عزت نفس و غرورش به رسمیت شناخته شود، به او احترام گذارند، و بپذیرند که او چه موجود قدرتمند و باشکوهی است... همه می‌پذیرند، و حالا بعد از شش ماه، او ببری است آرام و سربه زیر و باشکوه که از قفسش بیرون می‌آید و در کنار آدم‌ها قدم می‌زند و به نوازش آنها پاسخ می‌گوید. همچنان که یکی از شخصیت‌های دانشمند فیلم می‌گوید، باور این اتفاق‌ها از منظر علمی دشوار و حتی ناممکن است. اما در فیلم، جریانی از معنویت و بارقه‌هایی از حس یگانگی با طبیعت موج می‌زند که حتی نامنعطف‌ترین و شکاک‌ترین آدم‌ها را به فکر فرو می‌برد. (ضمیمه قاب کوچک)