جمشید گرگین: «سینمای کمدی» را زیر موشکباران روی آنتن بردم

گرگین در ادامه گفته: در سال‌های بعد هم برنامه‌های مختلفی را تولید و اجرا کردم؛ از ‌«فانوس خیال» تا «سینمای سیاسی» و «تاریخ سینمای ایران» و هیچ‌گاه هم از کمبودهای مالی آن دوران رسانه ملی گلایه نکردم، اما یک دهه بعد که پول حرف اول تولید و تهیه را می‌زد، دیگر کسی حتی به سوابق ما هم نگاه نکرد. ما با عشق کار می‌کردیم، آن هم نه پاره‌وقت که به صورت شبانه‌روزی.

این چهره هنری در ادامه به آغاز فعالیت عادل فردوسی‌پور هم اشاره کرده: عادل فردوسی‌پور چند سال پیش از این‌که به سراغ فوتبال بیاید از همکاران نوجوان من بود که سعی کرد حین همکاری از اصول گزارشگری مسابقات ورزشی سردربیاورد. من خودم از مشوقان عادل برای رفتن به سراغ فوتبال بودم، چون می‌دانستم علاقه اصلی‌اش فوتبال است و اگر در ورزش‌های دیگر بماند استعدادش شکوفا نمی‌شود.

البته گرگین به یک موضوع جالب دیگر هم اشاره کرده است: طبیعی است که یک کارگردان سینما یا منتقدی که سابقه فعالیت در تلویزیون نداشته هر چقدر هم که اطلاعات سینمایی داشته باشد بازهم نمی‌تواند موفقیت یک نیروی مجرب تلویزیونی را که دانش سینمایی دارد، تجربه کند. همین برنامه «90» را در نظر بگیرید؛ مگر عادل فردوسی‌پور فوتبالیست حرفه‌ای بود یا سابقه مربیگری داشت؟ اتفاقا او نیرویی است کاملا رشد کرده در دل رسانه ملی که وقتی برنامه‌ای ورزشی را تولید می‌کند برنامه‌‌اش به بهترین بدل می‌شود، چون هدفش تولید برنامه بوده، نه این‌که مثلا از حیطه‌ای دیگر وارد تلویزیون شود و بخواهد تریبون این رسانه را مجالی کند برای رسیدن به منویاتش. اگر می‌خواهیم در حیطه برنامه‌سازی برای سینما هم به موفقیت برسیم بهتر آن است که از الگوی 90 پیروی کنیم، یعنی استفاده از برنامه‌سازان آگاه و مسلط به سینما و نه سینماگرانی که حضورشان در رسانه ملی موقتی است.