مشکل پرسپولیس از مهاجمانش نیست

بدیهی است وقتی طرح‌ها و تاکتیک‌های هجومی سرخ‌ها در قالب کار تیمی خوب جا بیفتد و هر بازیکن در قالب آن وظایف خود را خوب شناخته و بر مبنای آن ایفای نقش کند، در چنین شرایطی گل زدن نیز راحت و ساده می‌شود. یعنی بر فرض این‌که یک مهاجم نیز از آمادگی‌های روحی و ذهنی لازم برای گل‌زدن به دور باشد، می‌تواند با موقعیت سازی برای دیگر بازیکنان تیمش، آنان را در موقعیت گلزنی قرار دهد. در این وضعیت حتی هافبک‌ها نیز می‌توانند در امر گلزنی تیمشان چهره شوند. کاری که طی این هفته‌ها، هافبک‌هایی چون احمد جمشیدیان و پژمان نوری آن را بخوبی برای سپاهان و ملوان انجام داده‌اند تا علاوه بر مشارکت در بازی‌سازی تیم هایشان در میانه زمین و جنگندگی به منظور بر هم زدن طرح‌های هجومی حریفان، در نقش یک گلزن نیز گل‌های حساسی را در راه پیروزی‌های تیم‌هایشان به ثمر برسانند. متاسفانه در پرسپولیس بازیکنان تحت امر علی دایی در مقام سرمربی تیم، بعضا از جایگاه‌های گذشته خود نیز فاصله گرفته اند و نمی‌توانند قابلیت‌های فنی و تکنیکی‌شان را در راه موفقیت پرسپولیس بخوبی عرضه کنند. غلامرضا رضایی، محمد نوری و امیر حسین فشنگچی بازیکنان خوبی هستند که هر تیمی آرزوی داشتنشان را دارد، اما این بازیکنان امسال آنی نیستند که همگان می‌شناختند و تا حدود زیادی از کیفیت کارشان کاسته شده است. هادی نوروزی نیز که گلزنی‌اش بگیر و نگیر دارد، این روزها نمی‌تواند گره‌های کور خط حمله سرخ‌ها را بگشاید. اشپیتیم آرفی نیز که زمانی در پیام خراسان گلزنی قهار و برجسته نشان می‌داد، امروز و به دلیل نیمکت‌نشینی‌های پیاپی، اعتماد به نفس خود را نیز به کلی بر باد رفته می‌بیند تا این وسط همه انتظارها متوجه وحید هاشمیانی باشد که این اواخر به جمع سرخ‌ها اضافه شده و هنوز نتوانسته است در قالب تیمی پرسپولیس جا افتاده و با دیگر همبازیانش هماهنگ شود.

در اینجا این سوال متوجه علی دایی است که چه برنامه‌هایی را در جهت حل ضعف گل نزنی‌های تیمش مورد توجه قرار داده است؟ با این فرض که مهاجمان پرسپولیس ضعیفند و چهارچوب دروازه را خوب نمی‌شناسند، دایی باید می‌توانست و بتواند این مشکل را با انجام تمرینات خاص برای مهاجمان تیمش حل کند.

از سوی دیگر موضوع مهم‌تر به طرح‌ها و تاکتیک‌های هجومی پرسپولیسی‌ها برمی‌گردد که فکر می‌کنیم این تاکتیک‌ها برش لازم را نداشته و حنایش پیش حریفان رنگی ندارد. مراد از این تاکتیک‌ها نیز به صرف یک اوت دستی بر نمی‌گردد، کاری که این روزها پرسپولیس نیز می‌خواهد با اوت دستی‌های بلند سپهر حیدری (کاپیتان اول خود) جلوی دروازه حریفان دست به موقعیت‌سازی بزند.

به هر صورت علی دایی در مقام سرمربی پرسپولیس، باید قدر لحظات و فرصت‌ها را بیشتر از اینها بداند و همه چیز را به زمین دیگران نیندازد. به طور طبیعی اگر پرسپولیس با یک کار تیمی حساب شده از وضعیت بغرنج فعلی خارج شده و به تیمی تبدیل شود که همگان انتظار دارند، نفع اصلی آن در درجه اول به خود علی دایی برمی‌گردد و او نیز می‌تواند به عنوان یک پرسپولیسی متعصب، سر خود را نزد هواداران سرخ با افتخار بلند نگه دارد.

حجت‌اله اکبرآبادی / دبیرگروه ورزش