دستاوردهای 20 فروردین

ایران اکنون از مرز تزریق گاز به 3هزار سانتریفیوژ گذشته و مقدمات تولید صنعتی سوخت هسته ای را آغاز کرده است.

کد خبر: ۱۳۰۶۸۹

معنای خبری که بیستم فروردین ماه از سوی رئیس جمهور اعلام شد، ورود ایران به جمع کشورهای تولیدکننده صنعتی سوخت هسته ای است. ایران در شرایطی وارد این مرحله شد که شورای امنیت قطعنامه های 1737و 1747را علیه ایران صادر کرد.
این قطعنامه ها دارای دو ویژگی است:
اول این که با فشار امریکا و انگلیس پرونده ایران را از مسیر شورای حکام خارج کرده و ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل به عنوان تهدید علیه امنیت جهانی قرار داد.
دوم این که این دو قطعنامه تا حدی دست به عصا بوده و امکان بازگشت به مسیر مذاکرات هسته ای را با مهلت های زمانی 60روزه بوجود آورد ولی به گونه ای تنظیم شده اند که هزینه بازگشت به مذاکرات را ایران بپردازد و این هزینه تعلیق فعالیت های غنی سازی و مرتبط با فناوری تولید سوخت هسته ای است.
واکنش ایران به این قطعنامه ها افزون بر آن که اصرار و پافشاری بر خط قرمز خود یعنی غنی سازی اورانیوم بوده بلکه با ادامه و تداوم مسیر غنی سازی اکنون به عنوان یک کشور دارای توانمندی تولید صنعتی سوخت هسته ای واقعیت توانمندی های خود را اثبات کرده است.
بر این اساس در آینده اگر هم قرار باشد بازگشت به میز مذاکرات انجام شود، مبنای این مذاکرات پذیرفتن واقعیت توانمندی ایران است که توانایی تولید سوخت هسته ای در مقیاس صنعتی را دارد.
گام ایران در این مسیر اما، هیچگاه تهاجمی نبوده بلکه عدالت طلبانه و در جهت استیفای حقوق مصرح خود بوده است. اگر طبق قوانین بین المللی با ایران رفتار می شد، نه تنها ایران نباید تحت تحریم قرار می گرفت بلکه باید از سوی کشورهای دارای فناوری مورد حمایت و کمک واقع می شد.
متاسفانه کشورهای غربی عادت کرده اند در مواجهه با کشورهای دارای توانمندی هسته ای وجهه نظامی بودن آنها را بپذیرند.
کشورهای کره شمالی ، پاکستان ، هند و رژیم صهیونیستی واقعیت نظامی فعالیت های هسته ای خود را ثابت کردند و ازسوی کشورهای غربی پذیرفته شدند.
انعقاد موافقتنامه های همکاری هسته ای با هند و شروع مذاکرات 6جانبه با کره شمالی به روشنی نشان می دهند. غرب در برابر وجهه نظامی فعالیت های هسته ای کشورها کوتاه می آید و این انتقاد جدی ای است که به عملکرد غرب وارد است. اما چنان که اشاره شد، ایران از مسیر تهاجمی و نظامی وارد نشده ، بلکه فقط خواستار بهره مندی از حقوق هسته ای خود است.
حتی ایران اعلام کرد، اگر حقوق هسته ای اش پذیرفته شود حاضر به انعقاد قراردادهای مبتنی بر مالکیت و مشارکت نیروگاه های هسته ای و راکتورهای سوخت با غربی هاست.
اکنون جشن ملی هسته ای افزون بر این که واقعیت ایران هسته ای را تثبیت کرده ، نقش جدی در وحدت ایرانیان و نیروهای سیاسی داخل کشور ایفا کرده است.
ایران ، پس از ورود به مرحله جدید فعالیت های صلح آمیز هسته ای خود و آغاز تولید انبوه ماشینهای سانتریفیوژ، محال است که به دوران تعلیق برگردد. موضع غرب در آینده افزایش هجمه سیاسی و بین المللی علیه ایران است.
با این حال غرب بدلیل عدم توانایی در کنترل بحران های غیرقابل پیش بینی و قابل گسترش ، در صورت اعمال سخت گیری های بیشتر علیه ایران و نیز تجربه ایران در مدیریت شرایط تحریم ، در صدور قطعنامه های شدیدتر علیه ایران مردد است. به نفع غرب است که وضعیت کنونی یعنی ورود ایران به مرحله صنعتی غنی سازی اورانیوم را بپذیرد و این موفقیت را مبنای مذاکرات قرار دهد.
از سوی دیگر، کشورهایی که در مسیر ایران مانع ایجاد کرده اند، دو دسته اند:
1- امریکا و بخش محدودی از اروپا که خواهان طولانی شدن بحران هستند.
2- بخشی از اروپا، روسیه و بطور محسوس تر چین که خواهان تعدیل بحران هستند.این دوگانگی به تیم مذاکره ایرانی فرصت می دهد که از توانمندی های دیپلماسی استفاده مفیدی کند.