فلسطین از مه1948 تا ژوئن1967

شورای امنیت سازمان ملل اخیرا قطعنامه ای را به تصویب رساند که محافل خبری و سیاسی در منطقه و اروپاازآن بعنوان یک ابتکار عمل تازه یاد کردند در این قطعنامه برای نخستین بار از واژه کشور مستقل فلسطینی یاد شده است و این در حالی است

کد خبر: ۷۳۰۶

که در قطعنامه های قبلی صرفا از واژه سرزمین های اشغالی برای توصیف اوضاع کنونی در فلسطین اشغالی استفاده می شد واقعیت این است که کاربرد این واژه معطوف به معاهده اسلو که امکان استقرار نهاد خودگردان فلسطینی درکرانه باختری رود اردن و نوار غزه را فراهم ساخت بوده است بنابراین می توان گفت ، استفاده از این واژه به معنای پذیرش واقعیتی تازه در چارچوب معادلات منطقه به حساب می آید و متضمن برداشتی واقع گرایانه از سوی سازمان ملل در قبال تحولات سرزمین های اشغالی می باشد و قطعا این برداشت مورد توجه جامعه جهانی که در سازمان ملل نمایندگی می شود و همچنین محافل سیاسی و خبری قرار خواهد گرفت.اما جدای از این گام تازه و درعین حال دیر هنگام ، شورای امنیت سازمان ملل باید به موضوع قابل ملاحظه ای در چارچوب ارزیابی این اقدام اشاره کرد و آن اینکه کرانه باختری رود اردن و نوار غزه ، هیچکدام جزو سرزمین های اصلی فلسطین که اساسا مناقشه اصلی بر سر آنها می باشد، قرار ندارند در توضیح این مطلب باید گفت ، سرزمین اصلی فلسطین مشتمل بر مناطقی است که صهیونیست های متجاوز آنها را در سال چهل و هشت به عنوان کشور اسرائیل معرفی کرده و توانستند با حمایت امریکا و کشورهای اروپایی شناسایی جهانی برای کشور اشغالگر خویش بدست آورند در آن سال ، مناطق کرانه باختری رود اردن و نوار غزه به ترتیب تحت مدیریت اداری اردن و مصر قرار داشتند و این مناطق در سال چهل وهشت در چارچوب درگیری های نظامیان ارتش های وابسته به کشورهای عربی با صهیونیست های برخوردار از حمایت امریکا و انگلیس به اشغال متجاوزان اسرائیلی درنیامد تا اینکه در سال 1967 میلادی ، اسرائیل دست به حمله برق آسا و همه جانبه به کشورهای مصر، سوریه ، اردن و لبنان زد و با نابودی ساختار و پیکره اصلی نیروهای مسلح و زمین گیر کردن هواپیماهای جنگنده و کسب برتری هوایی ، مناطق متعددی از جهان عرب از جمله صحرای سینا، )مصر( بلندی های جولان ، سوریه ، کرانه باختری رود اردن )اردن ( نوار غزه )مصر( و مناطقی از جنوب لبنان را بطور کامل به تصرف خود درآورد از این پس سرنوشت این مناطق با سرزمین اصلی فلسطین گره خورد. اما اقدام تجاوزگرانه ای که مناخیم بگین نخست وزیر اسبق رژیم تل آویو در سال 1982 انجام داد موجب پیچیدگی بیشتر این موضوع گردید. وی در این سال طرحی را به پارلمان اسرائیل )کنت ( ارائه کرد که مطابق آن کرانه باختری و بلندی های جولان را بعنوان اجزای تفکیک ناپذیر کیان غاصب اسرائیل )فلسطین اصلی ( اعلام کرد که مصوبه آن را نیز از پارلمان که اکثریت آن را اعضای حزب لیکود بدست داشتند، گرفت. در همین مصوبه بیت المقدس )اورشلیم( بعنوان پایتخت جاودانه و ابدی اسرائیل شناخته شد.بدین ترتیب ماهیت تجاوزگرانه رژیم صهیونیستی بطور روشنی آشکار گردید اما شاه حسین پادشاه سابق اردن در پی اعلام تشکیل دولت مستقل فلسطینی که در اجلاس فوق العاده شورای ملی فلسطین )پارلمان در تبعید فلسطینی ها قبل از معاهده اسلو( در الجزایر از سوی یاسر عرفات ، اداره کرانه باختری رود اردن - تحت اشغال اسرائیل - را به فلسطینی ها سپرد این امر در واقع به منزله پشتیبانی معنوی اردن از تاسیس دولت مستقل فلسطینی به شمار رفت مصری ها نیز از خیلی وقت پیش از نوار غزه به نفع فلسطینی ها چشم پوشی کرده بودند بنابراین ، آشکار می شود آنچه که در حال حاضر از آن بعنوان دولت مستقل فلسطینی یاد می شود، مطلقا شامل سرزمین های سال 1948 نمی شود بعلاوه اینکه کرانه باختری رود اردن و نوار غزه بطور مشروط در اختیار نهاد خودگردان فلسطینی قرار داده شده است از جمله این شروط ابقای شهرک های مهاجرنشین ، همکاری های اجباری امنیتی و گشت زنی نیروهای متحرک اسرائیلی در مناطق مشترک فلسطینی - اسرائیلی که تحت ذیل عنوان کلی مناطق آ از آنها یاد شده است، می باشد.نکته پایانی اینکه همه طرحهای صلح خاورمیانه از جمله طرح امیرعبدالله ، ناظر بر همین دو منطقه یعنی کرانه باختری و نوار غزه می باشد و مطلقا از سرزمین اصلی فلسطین یعنی سرزمینی که در سال 1948 میلادی به اشغال نیروهای نظامی اسرائیل درآمد، سخن به میان نیامده است.