یک درس دانشگاهی برای آشنایی با تفکر یهود نداریم

گفت‌وگویی که در ادامه با اسماعیل شفیعی سروستانی می‌خوانید، درباره مهدویت و آخرالزمان است.

-همانطور که شما فرمودید در حوزه ظهور پژوهی غربی ها 70 سال از ما جلوتر هستند؛ من به یاد دارم بیست و چند سال پیش فیلم نستراداموس را دیدم.

سروستانی: درواقع این توجه غرب را به موضوع آخرالزمان نشان می داد و درصدد سیطره این قصه بود و آثاری که در هالیوود بود و شما به آن اشاره کردید. ما خودمان هم که در صداو سیما مخصوصا در ماه مبارک رمضان فیلمهایی می سازیم که در ان یک مقداری دچار این بلیه می شویم که وقتی می خواهیم دشمن و شیطان را نشان بدهیم، این قدر او را بزرگ می کنیم که گویی یک ثنویتی وجود دارد که در آن شیطان در برابر عظمت خدا چیزی است .

وقتی این توجیهات درباره ی یهود را می شنوم ، گاهی به این فکر می افتم که واقعا این قدر یهود قوی و بزرگ است؟ ما دچار بزرگ کردن این قوم نشدیم؟ و یا شیطان عددی هست در مقابل خدای ما؟

موضوع بعدی که بحثی را شما در ابتدا مطرح کردید با نام تمدن مهدوی و تکمیلش نمودید ؛با عنوان نقد زندگی مدرن، من و شما داریم زندگی می کنیم قاعدتا هر کس این مصاحبه را می خواند قاعدتا این سوال برایش پیش می آید که آقای سروستانی که این مطالب را عنوان می کنند از موبایل استفاده می کند یا نه ؟ عمامه به سر می بندند یا پیراهن یقه انگلیسی به تن می کند . جانشین این چیزی که شما می فرمایید و وعده ای دادید که ما تمدن مهدوی را باید برای افراد تعریف کنیم و جامعه ای که تمدن منتظرانه می خواهد صورت بدهد را در واقع می خواهیم درباره اش گفت گو کنیم و در دراین چند سال در موسسه موعود در این زمینه تلاش کردید. پژوهش های شما و دوستانتان به کجا رسیده و چه چیز را پیشنهاد می کنید.

سروستانی: اولا در برابر خداوند متعال و ولی الاه الاعظم شیطان عددی نیست شیطان یک قسم خورده و اعلام کرده است خدایا من می نشینم سر راه تو . وقتی سجده نمی کند و استکبار می ورزد ملعون شناخته می شود خداوند را قسم میدهد به جلالش که من همه این ها را اغفال می کنم.

انسان از حصنی که خداوند فطرتا برایش خلق کرده است اگر بیرون نیاید آسیب نمی بیند. انسان وقتی آسیب می بیند که از این حصن بیرون افتاده باشد. هر کسی می خواهد باشد وقتی از این دژ بیرون افتد شکار می شود . یعنی وقتی می گوید من سر راه تو می نشینم یعنی در کمین می نشینم.

در کمین نشستن شیطان به این معنا است که در کمینگاهی می نشیند تا اولین باری که از این حصن آمدی بیرون شکارت می کند. مستوجب عذاب کسی می شود که مستوجب لعنت شده باشد.

مستوجب لعنت کسی می شود که در مسیر شیطان قرار گرفته باشد. چون شیطان ملعون است چناچه یهود ملعون شد ... این ها در زمره کسانی هستند که رحمت خدا به آنها نمی رسد و ضرورتا چون مشمول رحمت خدا نمی شوند ، مشمول عذاب می شوند.

لذا کسی که از دژتوحیدی و حصن ولایت امام معصوم چه فردی و چه جمعی بیرون می افتد ملعون است . ما گمان می کنیم فقط انسان ها هستند که از حصن بیرون می افتند در صورتی که این طور نیست و شامل همه چیز می شود.

بله از انسان شروع می شود و هر چه حاصل دست انسان است. انسان در این قلعه حاصل دستش هم از جنس همین قلعه و ضرورتا سنخیت با همین قلعه دارد انسان وقتی از این قلعه بیرون می آید هم حاصل دستش الزاما هر چه باشد سنخیت بیرون آمدگان از قلعه دارد.

امیر مومنان فرمودند انا صراط المستقیم، بقیه هم می فرمایند: نحن صراط المستقیم. خداوند هم می فرماید: ما نفرستادیم تورات مگر اینکه ما شما را در صراط مستقیم فرستادیم. خداوند آنان را به عنوان صراط مستقیم اعلام کرده. بعد شیطان سر راه انسان می نشیند تا از راه ولی خدا منحرف شود.

کس که از صراط ولی خدا منحرف بشود الزاما دچار عذاب می شود طبیعی است چون از قلعه بیرون آمده و شکار شده است.مثل کسی که از جاده خزر و دریای شمال خارج شده و رفته به سمت دماوند الزاما هر چه تجربه کند از جنس عذاب چون مسیر چیز تازه ای است.

شیطان نمی تواند کاری بکند خیلی کوچک است. چه شیطان و چه یهود که خودش از قلعه بیرون افتاد بیکار ننشستند در بیرون از قلعه برای خودشان و برای کسانی که از این قلعه بیرون آمدند سازوکار ساختند کسانی که از این قلعه بیرون آمدند نمرده اند.

آب می خواهند نان می خواهند لباس می خواهند . پس باید مناسبات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی تمدنی تعریف کنند و تمامی این مناسباتشان الزاما سنخیت دارد با از قلعه بیرون آمدگان. پس نه شیطان بزرگ است نه یهود در برابر خداوند متعال در برابر ولی الله اعظم و مخلصینی که در داخل قلعه هستند.

حالا بنده که از قلعه آمدم بیرون نسبتم با ابلیس است و قصد برگشتی هم به قلعه ندارم معلوم است که شیطان برای من بزرگ است چرا چون ولی شده است . کسی که از قلعه بیرون آمده ضرورتا ولایت ابلیس را قبول کرده است. وقتی از قلعه بیرون آمده و در بیرون از قلعه سازو کار دارد برای خودش تعریف می کند و شرط بودن و زیستنش را بیرون از قلعه بودن می شناسد.

ادامه حیاتش را بودن در بیرون از قلعه می شناسد. اصلا می خواهد بیرون از قلعه بماند و میل به بازگشت به قلعه را ندارد.شیطان برای آنان که او را ولی قرار دارند بزرگ جلوه کرده است. و در داخل قلعه شیطان هیچ است و اصلا دیده نمی شود.

بحث این است که هر کس به خود بگوید :جایی که قرار گرفتی - چه شخصی چه سیاسی چه اجتماعی چه درحوزه تمدنی و فرهنگی - تعریف کن اینجا که قرارگرفتی و مستقر شده ای از نظر نظری و عملی شامل جماعتی است دارند بیرون قلعه زندگی می کنند یا داخل قلعه.

همین کافی است. بله ممکن است جماعت بزرگی بیرون قلعه باشند اما ظاهری از مناسک و آداب مذهبی انجام دهند به من بگویید که ساکنان حجاز و حکام حجاز و نمازگزاران مسجدالحرام بیرون قلعه هستند یا داخل قلعه؟

این ها بیرون قلعه هستند. هر کس دیگری اول باید تعریف ارائه دهد از جایی که در آن قرار گرفته است. بعد از مقصد تعریف دهد. وقتی مقصد غایی سفر و پرواز به آسمان و سپهر امام اعظم، انسان کامل است باید به سمت او حرکت کند. باید نحوه رفتن و برون رفت به سمت انسان کامل را تعریف کند.

نباید همچنان در آن فضا بماند. ما در حوزه فرهنگی و تمدنی اسلامی زندگی نمی کنیم؛ ما در جغرافیای خاکی زندگی می کنیم که روزی حوزه فرهنگی تمدنی اسلامی بوده است به صورت ناقص .چون حوزه فرهنگی تمدنی اسلامی کامل در زمین محقق نشده است و نمی شود. مگر با ظهور کبرای امام زمان (عج).

در هر صورت در این حوزه فرهنگی تمدنی اسلامی زندگی می کردیم . شرق اسلامی مثل ایران و عراق در این جغرافیای خاکی نمایشی و نمودی از حوزه فرهنگی و تمدنی اسلامی بوده است.

معماری، شهرسازی و حتی موسیقی، شعر و لباسش نمودهایی از این فرهنگ داشته است . از یک زمانی آرام آرام به دلیل اختلاط با حوزه فرهنگی تمدنی غربی باقیمانده های حوزه فرهنگی تمدنی همان شرق اسلامی از آن جا رخت بر بسته و رفته در موزه ها.

پس ما در جغرافیای خاکی اسلامی زندگی می کنیم اما در جغرافیای فرهنگی و تمدنی زندگی نمی کنیم و بنا هم نداریم. چون شیفتگی به حوزه تمدنی فرهنگی غربی پیدا کردیم. شیفتگی در اندازه معجوب شدن، حیران شدن و به عجب آمدن به گونه ای که میل و تمایل شراکت در این حوزه داریم و رونق دادن به آن؛ این است وضع ما من معتقدم که درحوزه فرهنگی تمدنی زندگی نمی کنیم و نظرم هم این است که به سمت و سوی حوزه فرهنگی تمدنی اسلامی نمی رویم.

سخن من این نیست که از فردا الاغ سوار شویم. این وسایل جدید جزیی از وسایل زندگی ما شده است . ناگزیریم که در این حوزه تمدنی زندگی کنیم چون حوزه تمدنی جاری و ساری قالب شده است اما باید رویکرمان بشود به سمت سپهر انسان کامل و قلبمان آن را بپذیرد.

بعد دو تا حرکت است. یکی استعانت بجویید دوم قبول کنید که در زندگی اضطراری به سر می برید.

- زندگی اضطراری چگونه زندگی است؟

سروستانی: برای تعریف زندگی اضطراری نمونه ای عرض می کنم؛ فردی در بیابان و برهوت گیرد افتاده و راه به جایی ندارد یا باید تن بدهد به مرگ و یا فعلا از این آب آلوده خاک آلود استفاده کند تا راه خلاص اش پیدا شود. بر او هرجی نیست که از سوسمار ارتزاق کند اما اگر در آن صحرا ماند و فقط به این فکر بود که چگونه می شود آب را صاف تر کرد و بوی بد گوشت سوسمار را از بین ببرد؟ یا این که چگونه می شود از این گوشت سوسمار را سوپ پخت؟ چگونه می شود بزرگداشت سوسمارخواران گرفت ؟همایش برای آنان که آب گل آلود را برای اولین بار خوردند گرفت . خب شما چه قضاوتی درباره ی کسی که فکر و تاریخ و تمدنش را بر اساس همین هست هایش بنا می کند ، چیست؟

این آدم اقتضای مردن و ماندن در این برهوت می کند زیرا این آدم خلاص نمی شود . در حالی که موضع درست این که در شرایط اضطراری قرار گرفته است که حقیقتا با ساختار وجودی فطرت و جانش سازگاری ندارد یعنی قبول کند و خودش را بشناسد.

شروع به شناخت کند، می فهمد که برای این صحرا و برهوت و سوسمار خواری به دنیا نیامده است . و باید از این صحرا برود بیرون. ولی اضطرارا باید کمی از این آب و سوسمار بخورد ولی حرکت کند بسوی پیدا کردن راه، پس از این شرایط تمدنی فرهنگی که گرفتارش شدیم اضطرارا از این ادوات استفاده می کنیم ولی به فکر راه خروج می افتیم؛ راه خروج خودشان هستند. در خروج خودشان هستند.

اگر بخواهیم از وضعیت کنونی بیرون برویم باید اولا شناخت موقعیت خودت ثانیا قبول اضطرار و ثالثا رویکرد به برون رفت به استعانت و یاری ولی الله اعظم (ع) را در وجود خود داشته باشیم.

وقتی شما از راه دریای خزر افتادی به سمت دماوند آرام آرام از آن وسایل و ادواتی هم که در راه خزر الزاما باید استفاده می کردی، آرام آرم جدا می شوی و آن ادوات و ابزار لازم برای رفتن به سمت دماوند را خلق می کنی.

شما اگر به سمت شمال می خواهی بروی بنز سوار میشی سریعتر تو را می برد دوچرخه سوار شوی آرامتر. اما اگر اراده کردی سمت دماوند بروی بنز هم باشد ولش می کنی دوچرخه خودت را سوار می شوی که به سمت دماوند می برد تو را نه این که با تمام قدرت و امکان همه چیز را متناسب با شرایط فرهنگی تمدنی غربی انتخاب کنی بعد گلایه می کنی چرا نمی روم به سمت ولایت، امامت و یا مهدویت.

- استاد! خداوند متعال ظهور حضرت منجی را درچه زمانی قرار می‌دهد و این که به عمر ما می‌کشد یا نه؟ این جامعه و تمدنی که به نظر شما بشود اسمش را به واقع نه سمبلیک به عنوان تمدن منتظر یا در واقع جامعه چشم براه حضرت موعود بشود نامگذاری کرد ،چه مشخصاتی دارد؟

سروستانی: امام معصوم می فرماید که درباره ی ظهور وقت نباید تعیین کنیم و کسی رخصت ندارد زمان تعیین کند.به ما نگفتند وقت تعیین کنید بلکه گفتند منتظر باشید. به ما گفتند که معرفت درباره امامتان پیدا کنید و مناسبات و معاملاتتان را مطابق خاستگاه امام عادل تنظیم کنید.

کسانی که به سمت تعیین وقت می روند مردم را ویران می کنند کسانی هم که آنچنان دور میبینند که تمام مناسبات و معاملات مردم را بر اساس خاستگاه غربی ملحدانه تنظیم می کنند آن ها هم مردم را دور می کنند. زیرا آنقدر امام را دور می بیند که می گویند گویی امام نیست ؛ پس تمام معاملات و مناسبات فردی و اجتماعی را متناسب با خاستگاه ملحدانه غربی تنظیم می کند.

تکلیف ما رفتن بسوی امام و خواستن امام است . وظیفه ی ما جاری کردن خواسته های امام در مناسبات و معاملات است اما ما تکالیفی برای خودمان جعل می کنیم و گرفتار آن هم می شویم.

در میان جوامع اسلامی در ادارات سازمان ها نهادها و تشکیلات دولتی صبح تا شب متکی بر اغراض و حوائج، قواعد و تکالیفی را جعل می کنیم و خودمان و مردم را مکلف بر آن می کنیم. و بعد خودمان و مردم گیر می کنیم و سپس می گوییم خدایا چرا حل نمی شود. ما مکلف به جعل تکلیف نیسیتیم.

شما در سیستم های دولتی وارد می شوید می بییند صبح تا شب روی هوس و هوای خودش برای اداره اش، سازمان دولت ،اقتصاد و مناسبات سیاسی و اجتماعی یک تکالیفی را خلق می کند که این چنین بکنیم آن چنان نکنیم و بعدا برای این تکلیفی که جعل کرده مال می خواهد .وقت می خواهد و اعتبار هزینه کردن می خواهد هم اعتبار شخصی اجتماعی منطقه ای و بین المللی.

بعد در آن گیر می کنیم برای حل آن ده تکلیف دیگر جعل می کنیم. بخش بزرگی از تکالیفی که برای خودمان جعل کردیم در تکلیف ما نبوده و اگر جعل نمی کردیم خیلی راحت تر می رفتیم .از جمله این که ما زندگی مردم را پیچیده می کنیم یعنی این شهر را می سازیم پر پیچ و خم پیچیده در مناسبات شهری، اخلاقی و ... و آنقدر پیچیده می شود که برای حل ساده ترین موارد هزینه می کنیم و اخلاق مردم دین مردم و عاقبت مردم را هزینه می کنیم.

80 درصد آنچه برای خودمان جعل کردیم تکلیف ما نبوده است تکلیف جعلی بوده است باید ببینیم برای ما چه تکلیفی دادند، عمر انسان محدود است. معلوم نیست آنچه شما تکلیف جعل می کنید از این جماعت 75 میلیونی اصلا به عمر ده درصدشان کفاف بدهد یا ندهد در حالی که شما در مسیری با ید بروی که زودتر این 75 میلیون نفر به رستگاری برسند نه در یک برنامه 250 ساله، آیا بشود یا نشود چون روز به روز دارند از دنیا می روند.

درتعریف تکالیف تمدنی باید گفت: تکلیف ما رفتن به سمت سادگی زندگی است نه پیچیدگی در حوزه فرهنگی؛ چون حوزه تفکری، تمدنی و فرهنگی امام عادل، زندگی امر پیچیده ای نیست.

در حالیکه نظام حکومتی تمدنی و فرهنگی شیطانی پیچیدگی دارد و به همین خاطر در این پیچ و خم ها انسان هیچ وقت به مراد مطلوبش نمی رسد. در حالیکه در حوزه فرهنگی و تمدنی دینی به دلیل بساطت انسان زود می رسد به مراد مطلوبش.

عبارت ساده من را هیچ وقت ساده نگیرید و آن هم این که سمت و سوی جامعه منتظر به طرف ساده شدن است . چون پیچیدگی فرآیند اساسا از شیطان است چون مکار است. چون می خواهد بشر بماند زمین و نرسد و آن قدر روی زمین کشیده شود تا عمر از دست بدهد و نرسد به پرواز و قلعه سپس تلف شود و از بین برود.

-به عنوان آخرین سوال می پرسم ما در پیش صحبتی که با هم داشتیم بحثی را مطرح کردیم با عنوان بصیرت و این که عده ای افراد بصیرت ندارند، موجی که در زمینه گرایش به مباحث مهدوی به وجود آمده است قسمتی اش توسط ما بوده و قسمتی از آن خواسته یا ناخواسته توسط دشمنان برای موج سواری بوده است اصل و بدل های بسیاری را در جامعه جهانی به مدد رسانه ها مطرح کرده است البته کلیت آن چیز جدیدی نیست شما وقتی کتاب فتوحات مکیه را بخوانید می بینید از زمان ابن عربی این مباحث مطرح بوده و از زمان پیغمبر هم این سوال مطرح بوده است چون مردم علاقه دارند آن آینده روشن پیش بیاید و در بهشت طیبه دنیا زندگی بکنند ولی به هر صورت شاید مطلبی مانند مهدویت نبوده که ایننقدر مورد دستبرد یا سو استفاده قرار بگیرد به عنوان کارشناس این حوزه به معنای اخص می خواهم بپرسم کسانی که در عرصه های مختلف فعالیت می کنند؛ چگونه اصل را از فرع در مباحث آخرالزمانی بشناسند.

سروستانی:اشاره کردید مهدویت بیشترین دستبرد در آن بوده، کاملا درست است به دلیل این که دشمن اصلی امام زمان (ع) ابلیس است . هیچ کس به اندازه شیطان اهتمام نورزیده برای اختلاف ایجاد کردن و منحرف کردن مردم از همین موضوع. جعل کردن راه ها برای منحرف کردن مردم از اصل مهدویت .

به نظرم در آگاه سازی مردم از اصل و بدل دو نقطه کانونی وجود دارد .این دو نقطه کانون یکی شناخت یهود است یکی معرفت امام زمان چون این دو تا روبروی هم هستند.

شیطان تمام قواعد خود را القا به یهود می کند. یهود تمام خاستگاه خودش را القا به مجامع مخفی می کند. مجامع مخفی تمام خاستگاه خودش را القا به حکومت های مستکبر استعمارگر غربی مثل آمریکا انگلیس اسرائیل می کند .

به نظر من یهود را باید بشناسیم چیزی که در جامعه اسلامی ما صددرصد مغفول است. شما در یک جایی یک دانشکده ای دو واحد درس اختیاری یهود شناسی می بینید در ایران؟

چنانچه شما دو واحد درس اختیاری معرفت امام در دانشکده ندارید چرا؟؟

چرا این دو نقطه کانون این قدر مغفول است چرا شما یک کالج ساده ساده یهودشناسی ندارید؟ چرا دو واحد درس اختیاری معرفت امام و آخرالزمان شناسی ندارید؟

جامعه اسلامی ایران بعد از 35 سال در نظام آموزشی علمی فرهنگی نتوانسته به این دو نقطه برسد.

آیا وزارت ارشاد،سازمان تبلیغات، آموزش و پرورش، آموزش عالی و ... به این دو نقطه رسیده است ؟ نه نرسیده است. در علوم مختلف پیدا کنید خاستگاه بنی اسرائیل و نگاه بنی اسرائیل به انسان را!!!

شما در جامعه شناسی می بینید. خاستگاه یهود درباره اقتصاد و معاملات را تمام قد در اقتصاد امروز می بینید .

تمامیت ماکیاول را در سیاست امروز می بینید. در نظام های گوناگون ما این دو نقطه کانونی مغفول است اگر بخواهید برگردید.... باید به این دو نقطه برگردید.

ما از همه جا حرف می زنیم جز این موضوع . اگر از این هم حرف می زنیم نباید فقط مسائل سیاسی اش را بگوییم. ما از یهود هم وقتی حرف می زنیم از اسرائیل می گوییم. خواست یهود بوده است که همگان گمان کنند یهود یعنی اسرائیل در صورتیکه این طور نیست یهود اسرائیل نیست تجلی یهود در حوزه فرهنگی تمدنی جهان است نه در اسرائیل.

و آخرین نکته کلیدی من در این مجال این که : هر کس در هر جایی که قرار گرفته است باید بتواند نقطه عدل را در مناسبات و معاملات باید پیدا کند. نقطه عدل نقطه ای است که تمامی شاکله انسان فردی و جمعی را در تعادل و هم افقی با امام عادل نگه دارد.

هم افقی با امام عدل ولی الله اعظم(ع) ضروری است و این هم افقی اتفاق نمی افتد مگر این که عهد قلبی به وجود بیاید اگر عهد جمعی اتفاق بیافتد طلب عمومی می شود وقتی طلب عمومی شود انوارش ساطع می شود بر قلب و جان ما انشاء الله.