دوست نداشتم این یادداشت را من بنویسم

این که می‌گویم دوست نداشتم برای این است که به هر حال در سال‌های اخیر و با گسترش رسانه‌ها شاهد بوده‌ایم که بسیاری از ارگان‌ها و نهادهای مختلف کشور برای خودشان یک رسانه از نوع مکتوبش راه‌اندازی کرده‌اند و بالطبع، یکی از ماموریت‌های آن رسانه تیتر کردن «بَه‌بَه» و «چَه‌چَه»‌ها درباره فعالیت‌های انجام شده توسط آن نهاد است که صدالبته ممکن است در نگاه مردم و مخاطبان چندان جدی گرفته نشود و پیش خودشان بگویند خب این روزنامه که ارگان خود دولت است یا وابسته به شهرداری یا روزنامه حزب فلان و جریان بهمان است و به طور طبیعی هیچ بقالی هم نمی‌گوید ماست من ترش است.

اما داستان این یادداشت متفاوت است، همین اول بگویم صدا و سیما به عنوان یکی از بزرگ‌ترین و تاثیرگذارترین سازمان‌های کشور، شبیه دیگر سازمان‌ها و وزارتخانه‌های بزرگ به‌زعم نگارنده در کنار فعالیت‌های مثبت و خلاقانه‌اش، خالی از ضعف و کاستی هم نیست و شاید در برخی موارد انتقادهایی هم به این مجموعه وارد باشد.

همان طور که رهبر انقلاب هم چند سال پیش و در بخشی از متن تمدید حکم مهندس ضرغامی بر ریاست این سازمان، فرمودند: «برجستگی‌ها و نقاط قوت کنونی صدا و سیما در کنار کمبودها و نقاط ضعف آن باید پیوسته در برابر چشم جنابعالی و دیگر مدیران آن سازمان در معرض ملاحظه و مقایسه قرار گیرد و همت بر روند نقص‌زدایی، به هیچ رو کاهش و سستی نیابد.»

اما مشکل از جایی آغاز می‌شود که برخی از اهالی رسانه و به طور کل کسانی که به هر شکل تریبونی در دست دارند و خود را با عنوان‌هایی همچون منتقد سینما و تلویزیون یا کارشناس ارتباطات و نظریه‌پرداز فلان معرفی می‌کنند، برای گرفتن ژست روشنفکری (که بیشتر شبیه کاریکاتور روشنفکری است) نخستین و ساده‌ترین راهی که در پیش می‌گیرند، انتقادهایی یکجانبه، متزلزل و بندرت مستدل به برنامه‌ها و مدیریت رسانه ملی است.

یکی از نقاط مشترک و آفت‌های این نوشته‌ها و موضعگیری‌ها این است که نویسنده‌هایش چون در کانون تمام رویدادها و خبرها قرار دارند، فکر می‌کنند همانند یک جامعه‌شناس یا مردم‌شناس، آگاه به ذائقه‌ها، سلیقه‌ها و مسلط به افکار عمومی جامعه هستند، غافل از آن که جامعه‌ای که آنها در کنار خود میان همکاران، اقوام و دوستانشان در فضاهای مجازی با آن در تماس هستند و در بهترین حالت برایشان چند صد لایک (آفرین، خیلی خوب بود‌) به ارمغان می‌آورد، بسیار با آنچه در شهرها و روستاهای کوچک و بزرگ کشور می‌گذرد، فاصله دارد و اصلا شاید تئوری «ما بی‌شماریم! » هم زاییده این نوع نگاه متوهم و خودمرکزبین باشد.

متاسفانه عادت شده است بر مبنای نگاه مردم چند منطقه و گروهی خاص از پایتخت یا چند محله از دیگر کلانشهرها، کل مردم را قضاوت کنیم و نسخه بپیچیم و شروع کنیم به توپیدن به صدا و سیما و شمشیر از رو ببندیم و بگوییم در میان این همه سیاست‌های غلط، سوءمدیریت، کم‌کاری و خواب غفلت، میلیون‌ها نفر دارند فلان سریال ماهواره‌ای را می‌بینند.

واقعا آقای منتقد، آقای روشنفکر! فکر می‌کنید چند نفر در روستاها و شهرهای مختلف کشور متوجه صحبت‌های شما می‌شوند یا مثلا زمانبندی‌شان منطبق بر آکادمی فلان خواننده و بهمان سریال ماهواره‌ای است.

انگار یادمان رفته است که هنوز خیلی‌ها با صدای اذان مسجد محل برنامه‌هایشان را به قول شما «مَچ» می‌کنند و آستین‌هایشان را بالا می‌زنند.

در همان تاکسی‌هایی که شما مدام می‌گویید مردم از اعتماد نداشتن‌شان به این و آن سازمان و نهاد سخن می‌گویند، صدای رادیو را نشنیده‌اید؟نکته جالبش اینجاست که در نوشته‌ها و سخنرانی صاحبان این نوع نگاه، گاهی از دست‌شان در می‌رود و به آثار درخشان صدا و سیما در سال‌های اخیر هم اشاره می‌کنند، کارهایی مانند: کلاه قرمزی، پایتخت، زمانه، ستایش و... و باز هم به تجاهل‌العارف خود ادامه می‌دهند.اگر من بخواهم فهرست برنامه‌های جذابی همچون 90 و سریال‌های فاخر و پرمخاطبی همچون مختار و شوق پرواز و... را در همین چهار سال اخیر به این موارد بیفزایم که دیگر طوماری درازدامن خواهد شد.کمی منصف باشیم، به هر حال قرار نیست در هر دقیقه و هر برنامه‌ای که از آنتن رسانه ملی پخش می‌شود ما با یک شاهکار پرمخاطب روبه‌رو شویم و بدانید هیچ رسانه ای در دنیا چنین نیست.

سینا علیمحمدی ‌-‌‌ دبیر گروه فرهنگ و هنر