برای آدم‌های بزرگ موسیقی راک

راک صرفا موسیقی نیست. یک نوع زندگی‌کردن و نگاه به زندگی  را در دل خود دارد. حتی می‌توانم بگویم راک نوعی فلسفه است. می‌توان گفت تبلور این نگاه در موسیقی ظهور یافته است. می‌توان راک را از فرزندان موسیقی جاز دانست. ریشه جاز از کجاست؟  ریشه‌اش در موسیقی برده‌های آفریقایی است که به آمریکا آورده شدند و موسیقی‌شان یک زبان مشترک بود که ریشه در آوازهای قبایل آفریقایی داشت. آنها با هم آوازهای دسته‌جمعی می‌خواندند. این موسیقی ادامه پیدا کرد تا به فرم‌هایی رسید که روی مضامین عاشقانه و مشکلات اجتماعی قرار گرفت. جلوتر که آمد سبک «راک اند رول» را معرفی کرد. بین این موسیقی و موسیقی کشور آمریکا ازدواجی سرگرفت که آن هم ریشه در موسیقی اروپا و انگلستان داشت. فرزند سازی آنها گیتار بود که خیلی‌ها ریشه آن را تنبور خودمان می‌دانند و خیلی‌ها اسپانیا را در استفاده از آن اولین می‌خوانند. ابزارهایی وارد شد که بتوانند صداسازی‌های مورد نیاز را پوشش دهند. انوع و اقسام سازها ساخته شد. «کنترباس» جای خود را به «گیتارباس» داد. گیتارباس این قابلیت را داشت که بتواند به آمپلی فایر وصل شود. در این دوره به نوعی با یک دگردیسی مواجهیم. هم در سبک و هم در ساز. این دگردیسی‌ فرزندانی را خلق کرد. این فرزندان در ظرف زمان دهه 50 میلادی که مساله تبعیض نژادی در آمریکا بیداد می‌کرد، حداقل از راه موسیقی به سیاهپوستان آمریکا دلداری می‌دادند. کم‌کم سفیدپوستان هم جذب این موسیقی شدند و دشمنی‌های زیادی از طرف دیگران به جان خریدند. دهه 60 میلادی با جنگ ویتنام و حرکت هیپیزم حقیقی در دنیا همراه بود که به صلح اعتقاد داشتند. البته بعدا این حرکت به لاابالی‌گری کشیده شد. اما حرف اصلی آنها این بود که: عاشق باشیم، در صلح باشیم، همدیگر را دوست داشته باشیم و موزیک گوش کنیم. این حرکت فرم‌های مختلفی گرفت و گروه‌های دیگری مثل«بیتل‌ها» وارد شدند و خطوط فکری و سبک‌های خاص خود را پیاده کردند. چه به لحاظ کلام و چه سبک‌های آهنگسازی امضاهای خودشان را داشتند و این مسیر آنقدر هموار و گسترده شد که در دهه‌های 70 و 80 فرقه‌هایی که نگاه درستی به زندگی ندارند با ایده‌های خود قسمتی از این موسیقی را با سبک خودشان ادامه دادند. فرقه‌های شیطان‌پرستی از این گروه هستند. متاسفانه هرگاه از این نوع موزیک صحبت می‌شود آن گروه در ذهن عده‌ای در ایران تداعی می‌شود. در صورتی که گفته نمی‌شود آدم‌های بزرگی در این موسیقی بوده‌اند که توانسته‌اند حرکات بزرگ و جهانی در راه صلح انجام دهند. آنها به نظام سرمایه‌داری موجود در غرب و نظام طبقاتی آن انتقادهایی داشتند اما این موارد هرگز در ایران دیده نشد. اما گروهی مثل«پینک فلوید» هم که از همین موسیقی نشات می‌گیرند حرکات زیادی در جهت صلح و مخالفت با جنگ داشته‌اند. همه آدم‌هایی که ‌این سبک را کار می‌کنند لزوما موادمخدر مصرف می‌کنند و شیطان‌پرست هستند. ما باید عینک‌هایمان را عوض کنیم. شاید بتوان گفت اولین کشوری که در آسیا روی این موسیقی کار کرد ایران بود 
چراکه ما مهاجران ارامنه زیادی داشتیم و سازهای تیپ راک و درامز با آنها وارد  کشور شد. 2، 3 دهه موسیقی خوبی تولید کردیم. در پایان می‌خواهم بگویم: همان‌طور که داشتن مسکن، خیابان، کوچه و ماشین حق مسلم هر شهروندی است باید بپذیریم موسیقی پاپ و مردمی هم وجود دارد. باید ابزارهایی را در اختیار این موسیقی قرار دهیم تا رشد کند.

منبع: روزنامه شهروند