تاریخچه فعالیت‌های هسته‌ای رژیم اسرائیل

صهیونیست‌ها از زمان تشکیل این رژیم به دنبال انرژی هسته‌ای با اهداف نظامی رفتند و تماس‌های گسترده «حاییم وایزمن»، اولین رئیس رژیم صهیونیستی با دانشمندان کشورهای استعمارگر در جذب تعدادی از دانشمندان یهودی علوم هسته‌ای مقیم این کشورها نقش مهمی داشت.

دیگر رهبران صهیونیستی مانند موشه دایان، شیمون پرز و آریل شارون از جمله کسانی بودند که بیشترین اصرار را در ادامه سیاست‌های هسته‌ای بن گوریون داشتند، به‌عنوان مثال موشه دایان از مریدان بن گوریون، از جمله شخصیت‌های صهیونیستی شیفته استراتژی هسته‌ای بن گورین بود. در سال ۱۹۵۳ رژیم صهیونیستی قرارداد همکاری اتمی با فرانسه امضا کرد که در پیشبرد برنامه هسته‌ای‌اش نقش مهمی ایفا کرد و به رژیم صهیونیستی امکان داد، گام‌های بیشتری در زمینه دستیابی به تسلیحات هسته‌ای بردارد، این امر به وضوح در جریان تجاوز نظامی اسرائیل، فرانسه و انگلیس به مصر در سال ۱۹۵۶ و متعهد شدن فرانسه به تأسیس رآکتور هسته‌ای برای اسرائیل در منطقه «دیمونا» ملاحظه شد.

تلاش اسرائیل برای دستیابی به سلاح هسته‌ای تنها به همکاری با فرانسه محدود نشد، بلکه این رژیم قراردادهای مشابهی با آمریکا امضا کرد چنانکه در دهه 50، آمریکا به رژیم صهیونیستی جهت ساخت بمب هسته‌ای کمک بسیاری کرد. همکاری آمریکا با اسرائیل در زمینه دستیابی این رژیم به سلاح‌های هسته‌ای از سال ۱۹۵۵ آغاز شد. در ابتدای امر، آمریکا رژیم صهیونیستی را به کارشناسان علوم هسته‌ای مجهز کرد و درهای مراکز هسته‌ای خود را برای تربیت کادرهای اسرائیلی باز کرد، به طوری که در سال 1960 بیش از 50 کادر اسرائیلی برای اداره کارخانه‌های هسته‌ای آموزش دیدند که آموزش آنها در مؤسسه‌های هسته‌ای وابسته به آژانس انرژی اتمی آمریکا بود. همچنین آمریکا از اوایل دهه 1950 اسرائیل را به مجموعه گسترده‌ای از اطلاعات علمی مجهز کرد که اطلاعات مزبور شامل هزاران گزارش از مباحث هسته‌ای بود که در آمریکا تهیه شده بود.