طرح شکست‌خورده خودگردانی بیمارستان‌ها

او ادامه می‌دهد:80 درصد خدمات بستری در بیمارستان‌های دولتی انجام می‌شود که در حال حاضر وضعیت ارائه خدمات در این بخش نامطلوب است و علت این مساله به اجرای طرح خودگردانی بیمارستان‌ها مربوط می‌شود.

این مساله از سوی وزیر بهداشت هم تایید می‌شود وقتی که در پاسخ به <جام‌جم> می‌گوید: سه سال پیش وقتی که برای گرفتن رای اعتماد به مجلس رفتم، یکی از مسائلی که عنوان کردم همین طرح خودگردانی بیمارستان‌ها بود.

کامران باقری لنکرانی با اشاره به این که بازار سلامت، بازار عرضه و تقاضا نیست، ادامه می‌دهد: نیاز سلامت یک نیاز پایه محسوب می‌شود، در کنار اصل 44 قانون اساسی، بند اول اصل 43 نیز به این مساله اشاره دارد.

به گفته او در سال 74 فقط 5 درصد درآمد بیمارستان‌های دولتی از محل درآمد اختصاصی بود و بقیه آن با حمایت‌های دولت اداره می‌شد، اما اکنون قانون بودجه کشور پیش‌بینی کرده است که باید 50 درصد درآمد بیمارستان‌ها از محل وجوه دریافتی از مردم و بیمه‌ها براساس تعرفه به صورت درآمد اختصاصی باشد که برآورد واقعی نیست.

وزیر بهداشت اعلام می‌کند: در بودجه سال گذشته درآمد اختصاصی بیمارستان‌های دولتی ‌3000 میلیارد تومان پیش‌بینی شده بود، اما در عمل حدود 1500 میلیارد تومان یعنی نیمی از آن محقق شد و همین امر موجب کسری بودجه وزارت بهداشت و مشکلات بیمارستان‌های دولتی است.

در واقع تعرفه‌های خدمات پزشکی سال گذشته حدود 11 درصد افزایش یافت اما درآمد اختصاصی بیمارستان‌ها 20 درصد رشد داشته است.

به گفته لنکرانی، بر همین اساس  از سال 84  رویکرد اصلی وزارت بهداشت گسترش خدمات سلامت بخصوص در مناطق محروم بوده است.

او می‌گوید: ما تلاش کردیم تا پزشکان متخصص در این مناطق مشغول به کار باشند، به شکلی که برای این افراد حقوق ثابت در نظر گرفته شود و ارائه خدمات آنها منوط به بحث مالی نشود.

 او ادامه می‌دهد: اصل 43 قانون اساسی صراحت دارد که تأمین سلامت مردم وظیفه دولت است وحضور دولت در این بخش برای حمایت از مردم لازم است.

بیمارستان‌های بدهکار

نایب رئیس انجمن پزشکان عمومی ایران، با تاکید بر کیفیت پایین خدماتی که در بیمارستان‌های دولتی ارائه می‌شود، می‌گوید: متاسفانه در بیمارستان دولتی کسی مسوول بیمار نیست تا بتوان او را بازخواست کرد.

مسعود مسلمی فرد، در گفتگو با مهر، با اعلام این‌که منبع اصلی درآمد بیمارستان‌های دولتی بودجه‌ای است که به آنها اختصاص می‌یابد، از این قبیل مراکز درمانی به عنوان بیمارستان‌های بدهکار نام می‌برد  و مردم را به عنوان گیرندگان خدمات، طلبکار واقعی می‌داند.

وی با اشاره به طرح خودگردانی بیمارستان‌های دولتی که باعث کاهش بودجه آنها شد، ادامه می‌دهد: با اجرای این طرح، فشار بسیار سنگینی بر مردم تحمیل شد.

مسلمی فرد از انگیزه بسیار پایین کارکنان و کادر درمانی بیمارستان‌های دولتی برای ارائه خدمت مطلوب به بیماران می‌گوید: این وضعیت باعث شده خدمتی که مردم می‌گیرند، بسیار ضعیف تر از خدماتی باشد که از سوی همین پرسنل به بیماران در بخش خصوصی ارائه می‌شود.

نایب رئیس انجمن پزشکان عمومی ایران، پیامد این وضعیت را منجر به تحقیر شخصیت مردم در بیمارستان‌های دولتی می‌داند: وقت بیماران در بخش دولتی به آسانی هدر می‌رود و کسی هم پاسخگو نیست.وی با استفاده از کاربرد سیاست مشتری مداری، می‌گوید: متاسفانه چنین سیاستی در بیمارستان‌های دولتی وجود ندارد و جلب رضایت مردم در این بخش بسیار کمرنگ است.

مسلمی فرد، همچنین از عدم ارتباط رو در روی بیمار یا همراه او با پزشک معالج در بیمارستان‌های دولتی، به عنوان یکی دیگر از ضعف‌های این بخش نام می‌برد که منجر به نارضایتی مردم شده است.

تقسیم نا عادلانه‌

مساله دیگری که در این میان مورد انتقاد قرار می‌گیرد،بحث‌تقسیم‌درآمد‌های بیمارستان ‌هاست .با وجود این‌که پزشکان کمتر از 5 درصد گروه پزشکی بیمارستان‌ها را تشکیل می‌دهند ولی 65 درصد درآمد این مراکز به آنها تعلق دارد و فقط 20 درصد این درآمد به مابقی گروه پزشکی و پیراپزشکی متشکل از 95 درصد کادر بیمارستان تعلق می‌گیرد.

دبیرکل خانه پرستار می‌گوید: بررسی میزان کارانه‌های پرستاران  که با تعرفه‌های خدمات آنان بسیار مرتبط است  به گونه‌ای است که وزارت بهداشت در حال بررسی طرح نوین خودگردانی بیمارستان‌ها در زمینه تعیین پرداخت‌ها است. هم‌اکنون درآمد بیمارستان‌ها طوری تقسیم می‌شود که کمترین سهم یعنی تا 30 برابر کمتر متعلق به گروه پرستاران خواهد بود.

محمد شریفی‌مقدم ادامه می‌دهد: هم‌اکنون به طور متوسط درآمد حاصل از بیمارستان‌ها به گونه‌ای تقسیم می‌شود که 10 درصد آن به بیمارستان، 5 درصد آن به دانشگاهی که بیمارستان را تحت پوشش دارد، 65 درصد به تعداد محدودی پزشک و فقط 20 درصد به بقیه گروه پزشکی و پیراپزشکی و پشتیبانی می‌رسد.