میزبان نامقبول

ماجرای جا ماندن مسافران سازمان ملل به دلیل صادر نشدن روادید از سوی دولت امریکا، این بار دامن خبرنگاران را گرفت و چند تن از خبرنگاران رسانه های کشورمان به دلیل ممانعت دولت امریکا، نتوانستند

کد خبر: ۱۴۶۸۳۷

در ترکیب هیات همراه رئیس جمهور که روز گذشته برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل عازم نیویورک شد، قرار بگیرند.
نمی خواهیم در این جا از قواعد عرفی دیپلماتیک میان میهمان و میزبان بگوییم ، چرا که آنچه امریکا از ندادن روادید، انگشت نگاری و بازرسی و تفتیش هیات های دیپلماتیک ، پارلمانی ، ورزشی و علمی در تجربه تعاملات بین المللی باب کرده است ، ناشایست ، عرف شکنی و رسم نامیمونی است که اگر به دیگر کشورها نیز تسری یابد و آنها نیز همان کنند که امریکا می کند، ارتباطات بین کشورها در فضای صلح صورتی ناخوش می گیرد.
راه بستن در سر گذر از عوارض قلدری و گردن کلفتی است که امریکا دچار همین احساس شده است و عرف شکنی دیپلماتیک نیز کمترین انتظاری است که از قلدر معاصر صحنه بین الملل می توان داشت .اما نکته ای که باید گفت ؛ نسبت بین امریکا و سازمان ملل است. اعضای سازمان ملل براساس منشور این سازمان ، در مجمع عمومی از حق مساوی رای برخوردار هستند، در مناسبات بین اعضا با نهاد سازمان ملل نیز آداب و تشریفات دیپلماتیک برای شرکت نمایندگان و هیات های رسمی و مورد تایید کشورهای عضو باید به طور یکسان رعایت شود.
جبر تاریخ و سیاست مقدر کرده که مقر مهمترین و معتبرترین نهاد بین المللی ، در امریکا باشد؛ ولی این تقارن جغرافیایی به معنای این نیست که آمد و رفت میهمانان و مسافران سازمان ملل را امریکا از منظر حاکمیتی خود رصد کند.
راه بستن بر هیاتها و مدعوین سازمان ملل ، دخالت غیرقانونی امریکا در امور جاری و اداری سازمان ملل محسوب می شود و بیش از هر چیز، توهین به اقتدار سازمان ملل به شمار می آید. تعیین محل مقر دایم سازمان ملل حاصل توافق بین المللی کشورهایی است که در آخرین روزهای جنگ جهانی دوم ، رای به تاسیس این سازمان دادند. در آن زمان به دلیل این که آتش جنگ جهانی دوم از دل اروپا برخاست ، گزینه انتخاب یکی از کشورهای اروپایی به عنوان میزبان سازمان ملل ، رای ضعیفی داشت.
با این حال ، در ذهن و باور هیچ یک از کشورهای موسس سازمان ملل ، این تصور نمی گنجید که روزی میزبان سازمان ملل بخواهد از این امکان خود، به عنوان حربه ای برای فشار بر اعضای این سازمان استفاده کند. بی شک در کنار همه اصلاحاتی که هر اساسنامه و منشور سازمان ملل به آن نیاز پیدا کرده است ، تدوین سازو کاری برای جلوگیری از این اقدامات امریکا که اکنون به تکرار تبدیل شده ، ضروری است. اما نکته دیگر، نحوه رفتار دولتهای ایران و امریکا با خبرنگاران و در واقع دوگانگی رفتار است.
اعمال محدودیت در برابر خبرنگاران ایرانی از سوی امریکا، اتفاق تازه ای نیست. چندی پیش نیز دولت این کشور برای فعالیت های دفتر نمایندگی سازمان صدا و سیما در نیویورک ، محدودیت های تازه ای وضع کرد؛ این در حالی است که خبرنگاران امریکایی در ایران ، دچار هیچ محدودیتی نبوده و آزادانه به تهیه گزارش و مصاحبه با مسوولان ارشد نظام می پردازند. در سفر رئیس جمهور به نیویورک نیز با وجود برخوردهای غیرمتعارف کریستین امانپور با خبرنگاران و مصاحبه شوندگان ایرانی و همچنین تحریف های خبری این خبرنگار، مصاحبه اختصاصی کریستین امانپور با رئیس جمهور در برنامه سفر ایشان گنجانده شده است.
حداقل انتظار این است که وزارت امور خارجه با در نظر گرفتن نحوه رفتار دولت امریکا با خبرنگاران ایرانی ، واکنش نشان دهد و حداقل این برنامه را از فهرست برنامه کاری رئیس جمهور حذف کند.