آنجا که مه و جاده و جنگل در هم می پیچده

آنچه فراروی شماست ، خاطره سفر به ییلاق های براسر در منطقه مرکزی البرز غربی است ؛ دنیایی وسیع و گسترده آرام و زیبا که با ارتفاعات جنگلی «داماش» که معروف ترین و شگفت ترین ییلاق این منطقه کم شناخته است ، به اوج خود می رسد.

کد خبر: ۲۶۱۰۹

1- تهران پیچیده ات کرده است ، گاهی که دلت برای خودت تنگ می شود ، در حوصله چارچوب گسترده اش ، درختان اندک و باغهای منفردش نمی گنجی».
2- نامها جهان را پیچیده کرده است . ذهنها از نامها اشباع شده ؛ عادت ، جایی برای تجربه های نوبنیاد باقی نگذاشته ، وقتی صحبت از شمال می شود، ساحلهای شلوغ و جنگلهای حاشیه راهها یا احیانا چند شهر و منطقه ، توجه همه را به خود معطوف می کند، غبار عادت ، مسیر تماشا را گرفته است».
3- «مرا سفر به کجا می برد» در منطقه شمارلو منجیل (رستم آباد) ، دنیایی گسترده از لاجورد رودهاست موسوم به (رودآباد) که دروازه مرکز البرز غربی است ؛ دنیایی از شگفتی و رنگهای سبز. شالیزارهای منطقه ، نقطه چین انارستان ها، کشتزارهای گندم و جو ، آزادگی فراوان سروها روستاها و محله ها را یکی پس از دیگری به دامان پرورش و شکوفایی گرفته اند. جاده تو را با پیچ و تاب خودش به قلب غربی البرز می برد ، سایه جنگلها در سرافرازی کوهپایه ها پیچیده تر می شود. بتدریج ، منطقه در همیشگی پایداری شان راست می ایستد. جنگل در گردنه حشمت آباد به اوج خودش می رسد؛ جایی که همیشه عصرها مه ، درهم پیچیدگی جاده و جنگل را در نقره فامی مهتابی اش فرو می برد.
4- پس از گردنه حشمت آباد، جاده در صراحت و قاطعیت صخره و دره پیچ و تاب می خورد گویا سبزه ها و شکفتن ها نتوانسته اند کوهستان اینجا را قانع کنند که قامتشان را در باوری سبز بپوشند ؛ اما پس از طی چند کیلومتر ، روستاها و محله هایی که از دل سبزی ها برآمده اند ، به تو بشارت هایی تازه می دهند ؛ نویدی به هماهنگی سبزه و خاک ، آب و آفتاب .
5- براسر (= بره سر) به معنی محلی است که گوسپندان را برای شیردوشی گرد می آورند. همین نام ، گویای وسعت سبزهای منطقه و خرمی پهناور این وادی است . جایی که در مقایسه با مناطق پرنام و رسم ، در جایی بسیار فراتر و بلندتر می نشیند. همه جا مراتع با حاشیه هایی از درختان گشن و پرهیمنه ، قاب شده اند و زیبایی بی نظیری را فراهم آورده اند. آب و هوای ییلاقی (حد پایین رطوبت) طراوت دلپذیری را در منطقه پراکنده کرده است . گردوزارها چشم اندازها را پوشانده اند هر عصر مه رقیقی که به سمت ارتفاعات جنگلی «داماش» حرکت می کند ، دنیای سرسبز آن نواحی شگفت انگیز را نقره پوش می کند ؛ نقره هایی سیال که در لابلای برگها و شاخه ها ساری می شوند و می درخشند. اگرچه جاده ای خاکی ، دنیای زیبای براسر را به ارتفاعات داماش پیوند می دهد ؛ اما پیاده روی در این مسیر، لذت دیگری دارد. دنیایی که در عین نزدیکی به شهرهای تمدن زده ، برای خودش و به خاطر خودش ، واپس ایستاده و در خودش ، خرم و خوش ، تنها نشسته است . جنگلهای داماش با چشمه های معروف «دوسلان» ویژگی های منحصرش را برای میهمان های همیشگی اش پهن کرده است . دنیایی بکر از راستی و سکوت و ژرفا، تامل و شگفتی و آرامش : زین چمن سایه آن سرو روان ، ما را بس.