انتظاری که از فوتبال ملی داریم

شادی صعود به جام جهانی را با گذشت چهار روز از پیروزی با ارزش ملی‌پوشان کشورمان مقابل کره‌جنوبی هنوز زیر پوستمان احساس می‌کنیم، اما این را هم نباید فراموش کنیم که یک سال بعد، دیگر کسی به این صعود غرورآفرین فکر نمی‌کند.

در جام جهانی برزیل کمترین انتظار از تیم ملی فوتبال ایران ارائه فوتبالی قابل قبول است؛ فوتبالی نزدیک به استانداردهای بین‌المللی که باعث افتخار تک‌تک ایرانی‌ها شود؛ فوتبالی شبیه به آنچه که این روزها ژاپنی‌ها ارائه می‌کنند. آنها هم مثل ما آسیایی هستند، اما با نمایش خیره‌کننده خود در جام کنفدراسیون‌ها نشان دادند یک سروگردن بالاتر از آسیا هستند.

دو روز پس از آن‌که تیم ملی فوتبال ایران با ارائه یک بازی تدافعی، مقابل کره جنوبی به پیروزی یک بر صفر رسید، ژاپنی‌ها در برزیل همه را انگشت به دهان گذاشتند. آنها در مقابل ایتالیا، نایب قهرمان یورو 2012 هرچند 4 بر 3 شکست خوردند، اما کاری کردند تا این حریف قدرتمند با داشتن ستاره‌هایی چون بوفون، چیه لینی، آکویلانی، بالوتلی، بارزاگلی، ده روسی، مونتولیوو، مارکیزیو و پیرلو برای پیروز شدن 86 دقیقه عذاب بکشد. هنوز بازی به دقیقه 35 نرسیده بود که ژاپن با دو گل از ایتالیای نامدار پیش افتاد. هر چند این برتری برای ژاپنی‌ها در دقایق 41 تا 52 با خوردن سه گل از دست رفت، اما آنها با تلاشی دوباره در دقیقه 69 برای سومین بار دروازه ایتالیا را باز کردند. در ادامه هم تیم برتر میدان، ژاپن بود.

آنها یک گل زدند که آفساید اعلام شد و دو بار هم در دقیقه 82 توپ را به تیر دروازه بوفون کوبیدند تا این‌که بالاخره در دقیقه 86 گل چهارم را خوردند. بازی که تمام شد ژاپنی‌ها هم موقعیت‌های گل بیشتری نسبت به ایتالیا داشتند، هم کرنرهای بیشتری زده بودند و هم درصد مالکیت توپ به نفع آنها بود.

شرح مختصری از بازی بامداد پنجشنبه ژاپن و ایتالیا فقط برای آن بود که بگوییم ما هم باید چنین ایده‌آلی را برای تیم ملی فوتبالمان در نظر بگیریم. این‌که صرفا در جام‌جهانی حضور داشته باشیم اما بی‌برنامه و ضعیف ظاهر شویم، می‌شود مثل جام جهانی 2006 که عملکرد تیم ملی در آن خیلی زود از خاطر فوتبالدوستان پاک شد. درست برعکس جام جهانی 1998 که هنوز هم فکر کردن به پیروزی بر آمریکا و آن دو بازی خوب مقابل آلمان و یوگسلاوی حس خوبی در ما ایجاد می‌کند.

رضا پورعالی‌/‌ گروه ورزش