دکتر علی عسکری رئیس رسانه ملی و استاد دانشگاه، در یادداشتی که در هفته نامه صداوسیما به چاپ رسیده است از نقش راهبردی رسانه‌های عمومی در مواجهه با بحران‌های فراگیر ملی نوشت.
اگر بخواهیم سریال‌سازی‌مان رشد کند باید صنعت سریال‌سازی را جدی بگیریم و مادامی که به نگاه حرفه‌ای حاکم بر تولید نرسیم باید با مشکلات پیش‌پاافتاده دست و پنجه نرم کنیم.
تمام سریال‌های پرمخاطب تلویزیون، آنهایی بوده‌اند که سناریوهای قوی و استخوان‌دار داشته‌اند و تمام ضعف‌های نمایشی مملکت ریشه دارد در بی‌توجهی به فیلمنامه.
برای ارزیابی محتواهای عرضه شده در تلویزیون باید دید تلویزیون چه مسیری را طی کرده است و ما توقع چه خروجی از آن داریم. کار ارزیابی، کاری تخصصی است و کارشناسی و آسیب‌شناسی جدی می‌خواهد.
یقین دارم برنامه‌های شبکه‌های ماهواره‌ای بسیار مزخرف و منحرف‌کننده است ولی آنان به واسطه رنگ و لعاب و زیباشناسی تصویری به دنبال فریب بیننده‌اند و گهگاه موفق هم می‌شوند و برای مقابله با این پدیده مخرب، تلویزیون ما باید کمی سختگیری‌ها را کم کند.
وقتی به سریال‌های روی آنتن نگاه می‌کنیم متوجه این نکته می‌شویم که گاهی فقط حضور یک هنرمند سرشناس به کار وجهه‌ای ارزشمند می‌دهد و باعث می‌شود موتور سریال بهتر بچرخد.
دیگر کم کم داریم عادت می‌کنیم که هر روز یک یا حتی چند خبر بد و تلخ در رسانه‌هایمان بشنویم. همه اینها را قبول داریم اما آیا تنها ما در این دنیا این حجم از سختی و تلخی را لمس می‌کنیم و می‌چشیم؟
«روزی روزگاری»، یادگار دورانی است که هنوز عطر و بوی فضای معنوی جبهه‌ها در جامعه حضور دارد و دولت وقت، تازه در ابتدای راه تغییرات گسترده از بالا به پایین در اقتصاد و فرهنگ برخاسته از انقلاب اسلامی و همسان‌سازی آن با «جامعه جهانی» قرار دارد.
کنداکتور برنامه‌های رادیو فرهنگ به شکل استخری طراحی شده است. ابتدای استخر بخش کم‌عمق است و بعد به بخش عمیق منتهی می‌شود.
تبدیل هر کاربر به فرستنده و حتی تولیدکننده پیام در رسانه‌های اجتماعی و فضای مجازی اگرچه می‌تواند اتفاقاتی مهم در دنیای خبر رقم بزند، ولی حتما تبعاتی دارد که انتشار اخبار منفی و مخرب و تاثیر آن بر زندگی و روح و روان مردم از ملموس‌ترین آنهاست.