یقین دارم برنامه‌های شبکه‌های ماهواره‌ای بسیار مزخرف و منحرف‌کننده است ولی آنان به واسطه رنگ و لعاب و زیباشناسی تصویری به دنبال فریب بیننده‌اند و گهگاه موفق هم می‌شوند و برای مقابله با این پدیده مخرب، تلویزیون ما باید کمی سختگیری‌ها را کم کند.
وقتی به سریال‌های روی آنتن نگاه می‌کنیم متوجه این نکته می‌شویم که گاهی فقط حضور یک هنرمند سرشناس به کار وجهه‌ای ارزشمند می‌دهد و باعث می‌شود موتور سریال بهتر بچرخد.
دیگر کم کم داریم عادت می‌کنیم که هر روز یک یا حتی چند خبر بد و تلخ در رسانه‌هایمان بشنویم. همه اینها را قبول داریم اما آیا تنها ما در این دنیا این حجم از سختی و تلخی را لمس می‌کنیم و می‌چشیم؟
«روزی روزگاری»، یادگار دورانی است که هنوز عطر و بوی فضای معنوی جبهه‌ها در جامعه حضور دارد و دولت وقت، تازه در ابتدای راه تغییرات گسترده از بالا به پایین در اقتصاد و فرهنگ برخاسته از انقلاب اسلامی و همسان‌سازی آن با «جامعه جهانی» قرار دارد.
کنداکتور برنامه‌های رادیو فرهنگ به شکل استخری طراحی شده است. ابتدای استخر بخش کم‌عمق است و بعد به بخش عمیق منتهی می‌شود.
تبدیل هر کاربر به فرستنده و حتی تولیدکننده پیام در رسانه‌های اجتماعی و فضای مجازی اگرچه می‌تواند اتفاقاتی مهم در دنیای خبر رقم بزند، ولی حتما تبعاتی دارد که انتشار اخبار منفی و مخرب و تاثیر آن بر زندگی و روح و روان مردم از ملموس‌ترین آنهاست.
خدا کند که هیچ وقت پای شما به زندان کشیده نشود؛ اما آیا تاکنون از زندان ها بازدیدی داشته اید؟ آیا از اوضاع و احوال یک زندانی، مشاهده و یا تحلیلی دارید؟
سریال «سایه‌بان» یک اثر نمایشی قابل تامل است که در یک شمای کلی نقاط قوتش بر ضعف‌هایش می‌چربد. این‌که بستر یک فیلمنامه که اغلب قهرمانانش هم جوان هستند در یک محیط کارگری و زندگی و مناسبات اجتماعی برآمده از آن پایه‌ریزی شود، اتفاقی مبارک است که کمتر در سریال‌های تلویزیونی شاهدش هستیم.
آسیب رواج بی‌رویه فضای مجازی را در درجه اول به دلیل بی‌کاری مفرط نسل جوان می‌دانم؛ چراکه این افراد بخش عمده استفاده‌کنندگان از فضای مجازی را تشکیل می‌دهند. این‌که امروزه در این تله افتاده‌ایم، به این دلیل است که سرگرمی جایگزین نداریم و حتی نرخ کار کردنمان هم به میزان کشورهای دیگر نیست.
وقتی مجموعه‌های قدیمی و ماندگار تاریخ تلویزیون را مرور می‌کنیم، شاید یکی از اصلی‌ترین عواملی که در کنار بازی‌های به‌یادماندنی بزرگان، صحنه‌پردازی‌های چشم‌نواز (حتی با امکانات کم) و جای خالی برخی رفتگان رخ می‌نماید، درخشش عنصر پررنگ دیالوگ‌نویسی در این مجموعه‌ها و نثر فاخر و غنای واژگانشان است.