از آرزوهای بزرگ زندگی هر انسانی به دست آوردن خوشبختی یا بهتر بگوییم تجربه کردن حس خوشبختی است. این خوشبختی از آن دسته آرزوهایی است که هرکس تعریفی از آن دارد، برای مثال فردی خوشبختی را در مال و ثروت و دیگری در شهرت و مقام و دیگری در کسب علم و دانش و... می‌داند.
آیا می‌توان برای خوشبختی تاریخچه‌ای در نظر گرفت؟ برای پاسخ به این سوال ابتدا باید به این پرسش پاسخ داد که خوشبختی چیست؟ هر کدام از ما در ذهن خود شاید توصیفات و تصوراتی از خوشبختی داشته باشیم، اما باز هم برایمان روشن نیست که خوشبختی چیست. مثلا ثروت یکی از لوازم خوشبختی است، سلامت لازمه دیگر آن است، امنیت و ارتباطات سالم و خوب اجتماعی هم از عوامل دیگر خوشبختی محسوب می‌شود، اما با همه اینها باز هم خوشبختی را نمی‌توان به یکی از این موارد تقلیل داد.
اواخر دهه 80 شمسی، وزیر حمایت از حقوق مصرف‌کنندگان آلمان، به رئیس و موسس شرکت فیسبوک نامه‌ای نوشت که موضوع آن می‌تواند برای آن دسته از کاربران شبکه‌های مجازی که کمتر در باب ظرفیت‌های این شبکه‌ها اطلاع دارند، شایان توجه باشد.
هر انسانی آرزو دارد در زندگی خوشبخت شود و برای رسیدن به خوشبختی، راه‌های زیادی را امتحان می‌کند. معیارهای خوشبختی برای افراد مختلف متفاوت است. برخی گمان می‌کنند اگر در زندگی به رفاه مناسبی برسند، خوشبخت هستند و برخی دیگر هم در پی تجلی اخلاقیات در زندگی هستند و حرکت در مسیر معنوی را تنها راه ممکن برای رسیدن به خوشبختی و شادکامی می‌دانند. نغمه پروان، پژوهشگر حوزه فلسفه دین در گفت‌وگو با جام‌جم از راه‌های رسیدن به خوشبختی گفت.
«در نیکوکاری و پرهیزگاری با یکدیگر همکاری کنید و در گناه و تعدی دستیار هم نشوید و از خدا پروا کنید» (سوره مائده، آیه 2)
بیراه نیست اگر دوره‌ای را که در آن قرار داریم، دوره اسراف بدانیم. تبلیغات، در و دیوار خیابان‌ها و اتوبان‌ها ما را به مصرف دعوت می‌کنند. از آنجا که نیازهای اصلی ما خیلی زود برطرف می‌شود، این تبلیغات بیشتر در جهت ایجاد نیازهای ثانویه یا مصرف فارغ از نیاز است. یعنی این که با ظاهر خوش و آب و رنگشان ما را وسوسه می‌کنند و این گونه در ما نیازی برای به دست آوردن آنها ایجاد می‌کنند.
بحث بر سر رابطه انسان با طبیعت، سابقه‌ای طولانی دارد که به نخستین تاملات انسان درباره محیط اطرافش بازمی‌گردد. آیا انسان با نابودی طبیعت، در حال نابود کردن خود است؟ آیا باید از طبیعت در مقابل تخریب‌های انسان دفاع کرد؟ آیا مدافعان طبیعت، در واقع نه از طبیعت، بلکه از خود دفاع می‌کنند؟ فرهنگ و سیاست در این خصوص چه نقشی ایفا می‌کنند؟ در این خصوص با دکتر محمدمهدی اردبیلی، استاد دانشگاه و پژوهشگر فلسفه درباره جایگاه و چگونگی رابطه انسان با طبیعت گفت‌وگو کردیم که اکنون ماحصل آن پیش روی شماست.
بهبود و اصلاح سبک زندگی همواره یکی از دغدغه‌های جوامع انسانی است. انسان‌ها دوست دارند شرایط را برای زندگی بهتر و استفاده مطلوب‌تر از امکانات آماده و فراهم کنند. رسیدن به چنین هدفی البته نیازمند مشارکت تک‌تک عناصر جامعه در عرصه‌های مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است.
اصطلاح زندگی کارمندی، اختراع تازه‌ای نیست و مشهور و جهانی است. این زندگی و وصف خصوصیات مختلف آن در همه جای دنیا متداول است. زندگی کارمندان یا کسانی که به آنها حقوق‌بگیر می‌گویند، نوعی زندگی است که در کشورهای مختلف دنیا سبک اصلی و رایج زندگی شده است.
روزی نیست که به خودم نگویم، قیدش را بزن. روزی نیست که هوای بیرون رفتن از این زندگی تکراری به سرم نزند. به خودم می‌گویم، کمتر خرج کن، ولی آقای خودت باش. یاد جمله بهرام بیضایی می‌افتم که می‌گفت، زندگی کارمندی زندگی نکبتی است.
اسلامگرا، جهادی، داعشی، برقع پوش 11 سپتامبری، رانندگی نکردن زنان در عربستان، همه اینها برای توصیف کسانی استفاده می‌شود که اطاعت مسالمت‌آمیز از خدا را پذیرفته‌اند. اسلام دینی است که در رسانه‌ها اغلب از آن با مفاهیمی منفی یاد می‌شود و بدتر این که با دلایلی غلط، همان مفاهیم توجیه می‌شود. بنابراین چرا یک دختر جوان استرالیایی که تحصیلکرده است به سفری برود و به دینی ایمان بیاورد که به طور چشمگیر عقبگرد به حساب می‌آید؟
هر کس در زندگی برای تامین معاش خود شغلی انتخاب می‌کند. در جامعه امروز، بسیاری از افراد به عنوان کارمند مشغول فعالیت هستند. روال زندگی کارمندی، حضور در اداره در ساعات مشخصی از روز و انجام کاری روزانه براساس رویه‌ای عادی و تکراری است.
قانون، فرهنگ نیست. ممکن است بخشی از فرهنگ باشد، اما ممکن است نباشد و هیچ گاه به فرهنگ بدل نشود. آنچه به عنوان فرهنگ می‌شناسیم وجهی درونی دارد که علت رفتارها و گفتارهای ماست. فرهنگ به مجموعه عواطف، باورها و خواسته‌ها و آرزوهای ما گفته می‌شود که در رفتار و گفتار ما تبلور و عینیت پیدا می‌کند. این که یک عمل چگونه و با چه نیت و اراده‌ای انجام شود، می‌تواند شامل فرهنگ یا بی‌فرهنگی شود.
انسان یک موجود اجتماعی است که هویت او در برقراری روابط و تعاملات دو یا چند جانبه با دیگران معنا پیدا می‌کند. یکی از شیوه‌های برقراری تعامل پیوند میان دو نفر به‌عنوان دوست است. دوستی یک رابطه عاطفی است که امکان رشد و تعالی میان انسان‌ها را مهیا می‌کند و اگر انتخاب درستی در مورد ایجاد رابطه با یک دوست صورت نگیرد انسان متحمل آسیب‌های جدی و جبران‌ناپذیری‌می‌شود.
هر انسان مؤمنی برای دستیابی به زندگی معیار، در پی یافتن الگویی پسندیده است تا خود را با او مقایسه کند و زندگی خویش را با رنگ آن بیاراید. الگوخواهی و قهرمان‌پرستی، ریشه در ارزش‌پرستی آدمی دارد. قرآن با توجه به این نیاز، به زندگی شخصیت‌هایی همچون حضرت ابراهیم(ع)، اسماعیل(ع)، موسی(ع) مریم(س)، یحیی(ع)، یوسف(ع) و بخصوص پیامبر اعظم(ص) اشاره می‌کند و همگان را به سرمشق‌گیری از زندگی آنان ترغیب می‌سازد.
ازدواج یک سنت پسندیده اسلامی است و طلاق یک ضدارزش. مطلوب بودن ازدواج در اسلام و نامطلوب بودن طلاق، نشان‌دهنده یک نکته مهم است و آن، ارزش والای خانواده است. روایات اسلامی نشان می‌دهد خانواده یکی از والاترین عناصر فرهنگ اسلامی است.
تقابل دو نیروی خیر و شر موضوعی است که از روزگاران کهن ذهن اغلب شاعران و نویسندگان را به خود معطوف کرده است.
خساست از صفات نکوهیده‌ای است که در زندگی اجتماعی برخی به آن دچار هستند. در این شکی نیست که همه خساست را مذموم می‌دانند و دوست ندارند از سوی دیگران به این صفت شناخته شوند، اما در عین حال همین افراد اگر در معرض چنین اتهامی قرار بگیرند، می‌گویند که این رفتاری که در پیش گرفتیم بیشتر صرفه‌جویی و پرهیز از زیاده‌روی است.
یکی از دغدغه‌های والدین در جوامع امروزی در زمانه گسترش ارتباطات الکترونیک این است که فرزندان خود را در مواجهه با شبکه‌های اجتماعی جدا افتاده از خود می‌بینند. فرزندان با اینترنت و تلفن همراه از خانواده فاصله می‌گیرند و در حضور آنها، به انزوا و خلوتی خود خواسته پناه می‌برند.
یکی از وجوه شناخت ما ایرانی‌ها تعارف کردن است. در مجامع عمومی و خصوصی این تعارف به عنوان یک اصل در رفتارهای ما وجود دارد، اما مدت‌هاست این مساله مورد نقد خود ما قرار گرفته و مدام می‌گوییم این خصوصیت ما ریاکارانه یا حتی دروغ است.