زخم پنهان سکوت

«بی‌سروصدا» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی مجیدرضا مصطفوی و نویسندگی مهیار حمیدیان و مجیدرضا مصطفوی و با حضور پیمان معادی، فرشته حسینی، هانیه توسلی و مهران غفوریان، روایتی اجتماعی و تلخ از خشونت پنهان، سرکوب فردی و شکست‌های ناگفته‌ شخصیت‌ها را به تصویر کشیده است. این فیلم اولین بار در چهل و هشتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم سائو‌پائولو به نمایش درآمد و مورد تحسین قرار گرفت. بی‌سروصدا از چهارشنبه ۲۴ اردیبهشت با روایتی واقعی از یک داستان ملتهب در سینماهای سراسر کشور اکران شد.

«سو و شون»،‌ گذار از مرز قانون

روز جمعه ۹ خرداد، اولین قسمت سریال «سووشون» در سکوی نماوا منتشر شد. سووشون اقتباسی از یکی از بزرگ‌ترین و قابل تامل‌ترین رمان‌های ایرانی است. اقتباس از آثار ادبی به‌خصوص آثار معروف و مهم ایرانی آن‌طور که باید در سینمای ایران رایج نیست و صاحب‌نظرها برای این امر دلایل مختلفی را برمی‌شمرند. از ضعف در تبدیل رمان‌ها و داستان‌ها به فیلمنامه‌ای مناسب تا بی‌میلی خود نویسندگان و صاحبان آثار نسبت به اقتباس از آثارشان. اما این مقاله نه با هدف بررسی اقتباس در ایران نوشته شده و نه قصد دارد سریال را نقد و بررسی نماید. اولی در این مقال نمی‌گنجد و دومی زمانش فرا نرسیده است. 

رجعت هنرمندان به غزه 

داستان‌هایی درباره غزه و جنگ ناعادلانه یک‌سال و نیم اخیر این منطقه، سوژه‌های اصلی دو فیلم ضدجنگ هستند که هنرمندان فلسطینی با همکاری چند کشور عربی و یاری تهیه‌کنندگان و هنرمندان مستقل روشنفکر ضدصهیونیستی تهیه و کارگردانی می‌کنند.

دود و دوربین

سینما، همواره آینه‌ای تمام‌نما از جامعه و بازتاب‌دهنده عادات، فرهنگ‌ها و حتی معضلات آن بوده است. در این میان، سیگار به‌عنوان یک عنصر بصری قدرتمند، نه فقط در سینمای جهان بلکه در سینمای ایران نیز حضوری پررنگ و گاه تعیین‌کننده داشته است. این حضور، فراتر از یک ابزار صحنه صرف، به عنصری نمادین تبدیل شده که در خدمت شخصیت‌پردازی، فضاسازی، القای حس و حتی بیانگر لایه‌های پنهان اجتماعی و روانی شخصیت‌ها قرار گرفته است. از دود غلیظ سیگار که بر فراز سر قهرمانان سرگردان حلقه می‌زند تا نخ‌های نیم‌سوخته‌ای که در زیرسیگاری‌های پر از خاکستر، حکایت از اضطراب و تنهایی دارند، سیگار همواره در سینمای ایران داستانی موازی را روایت کرده است.

ایده‌ای جذاب، روایتی خسته‌کننده!

«بازی را بکش‌» یکی از فیلم‌های چهل‌و‌سومین جشنواره فجر است که بر اساس داستانی واقعی ساخته شده. این اثر به‌عنوان اولین فیلم سینمایی محمد‌ابراهیم عزیزی به دست‌های پشت‌پرده فوتبال می‌پردازد. موسی‌، فوتبالیست پیشکسوت بعد از مرگ مشکوک برادرش‌ مسعود در یک حادثه ورزشی، تصمیم می‌‌گیرد این موضوع را پیگیری کند. موسی درحالی‌که رفته‌رفته سرنخ‌های جدیدی پیدا می‌کند، متوجه واقعیت‌های تلخی در دنیای فوتبالی می‌شود که عمرش را در آن گذرانده است. تماشای این اثر علی‌رغم اشاره به مسأله فساد و بی‌قانونی‌هایی که باعث نابودی زندگی انسان‌ها می‌شود، به‌دلیل حس ناخوشایند، حس ناامیدی و بی‌اعتمادی و علاوه بر آن به‌سبب پیچیدگی‌هایی که در درک رفتار شخصیت‌های داستان وجود دارد، به تماشاگران زیر۱۶ سال توصیه نمی‌گردد. 

سایه سنگین کم‌لطفی‌ها بر سر سینمای مستند 

در یک ماه اخیر (اردیبهشت)، چندین اثر مختلف در سامانه اکران مردمی عمار توانستند جزو پربازدید‌ها شوند. اولین اثر پربازدید این سامانه، مستند «رویای بزرگ» ساخته احسان مشکور بود که روایتگر داستان شکل‌گیری فدراسیون والیبال ایران است. این مستند که به‌روند رشد و پیشرفت والیبال ایران از دهه ۶۰ تاکنون پرداخته است، نگاهی عمیق به تاریخچه و چالش‌های این ورزش در کشور دارد. 

اتلاف بودجه و انرژی در فیلمی گیشه‌ای

سینمای ایران در حال حاضر با مجموعه‌ای از آثار متنوع و قوی روبروست و رقابت برای جذب مخاطب بسیار فشرده است.

گفت و گوی «جام جم» با سینا رازانی، کارگردان نمایش «رام کردن اسب چوبی»

وقتی خنده، نقاب تلخی ها می شود

این روزها نمایش کمدی «رام کردن اسب چوبی» به کارگردانی سینا رازانی در سالن چهارسوی تئاترشهر تهران در حال اجراست. این نمایش که با ضرباهنگی سریع و شوخی‌های بجا توانسته لبخند به لب تماشاگران بنشاند، روایتگر دنیای فردی مرفه و پولدار است که تفریح او و دوستانش، گیر آوردن افراد ساده‌لوح و بدون پیچیدگی است.

مینی‌سریال «فرزند قرن» به چگونگی ظهور، صعود و تثبیت قدرت موسولینی و حزب فاشیست او می‌پردازد

رقص مرگ در خیابان‌های رم

«همیشه یک زمان‎هایی است که آدم‎های گمشده به سمت ایده‎های ساده می‎روند.» این نخستین مونولوگ «لوکا مارینلی» در قامت بنیتو موسولینی رهبر پوپولیست حزب فاشی دی کومباتیمنتو (Fasci di Combattimento) است که نوید یک قصه درام سیاسی مرتبط با ظهور احزاب راست افراطی در قاره اروپا را می‎دهد.

یک اتفاق کاملا مشخص!

آقای جعفر پناهی در سخنان کوتاهی بعد از دریافت جایزه نخل طلا در جشنواره فیلم کن، به‌خاطر ساخت فیلم «یک تصادف ساده» که به‌عقیده اکثریت منتقدان سینمایی یک اثر معمولی است، طی سخنانی ضمن فراخوان تمامی گروه‌های ضدانقلاب با هر عقیده و مرام در داخل و خارج کشور به کنار گذاردن اختلافات اظهار کرد: «به امید این‌که هرچه زودتر برسیم به آزادی. برسیم به جایی که دیگه کسی به ما نگه چی بپوش چی نپوش، چه بکن چه نکن؛ و تو سینما که عشق ماست کسی به ما نگه چی بساز چی نساز».