باور کردنی نیست که فیلم «کاناپه» را «کیانوش عیاری» ساخته باشد. الا این‌که در تیتراژ نام کارگردان پیشکسوت سینما خودنمایی می‌کند. به قول معروف «اصلا تو کت آدم نمی‌رود» که سازنده فیلم‌هایی چون تنوره دیو، شبح کژدم، بودن و نبودن و حتی آبادانی‌ها، به فیلمی تا این حد ضعیف و غیرقابل باور برسد.
سینمای کمدی ایران همواره پرطرفدارترین ژانر در میان مخاطبان بوده است. این ژانر که به دلیل ماهیت سرگرم‌کننده و جذابش، توانسته جایگاه ویژه‌ای در گیشه‌ها پیدا کند. این ژانر در سال‌های اخیر هم با چالش‌های جدی مواجه شده است.
در ادامه سلسله‌نشست‌های مدرسه نقد در روزنامه «جام‌جم» با موضوع بررسی سینمای ایران و جهان، بهزاد زهرایی، منتقد و مدرس سینما و از مدرسین مدرسه نقد، محمدامین احمدی و خانم‌ها ذوالفقاری، استاد دانشگاه و نگار زهرایی، دانشجوی کارگردانی سینما به موضوع مدرنیته در سینما پرداختند.
سریال «آبان» روایتی عاشقانه و پرتلاطم از زندگی یک زوج نخبه است که در فراز و نشیب زندگی، با بحران بزرگی مواجه شده و ناچار به طلاق می‌شوند.
با اعلام هشت فیلم برای اکران نوروز، شمارش معکوس نزدیکی به بهار طبیعت و قرآن رقم خورد. به فراخور همین فضا یکی از فیلم‌های معرفی شده، «موسی کلیم‌الله» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا بود. این فیلم با فروش بیش از ۱۴میلیارد و۱۵۶ میلیون تومان در رتبه دوم جدول فروش و مخاطب قرار گرفته و قطعا این استقبال در روزهای نوروز و بعد از افطار نیز ادامه پیدا می‌کند.
امروز ، دیگر برای هر متفکر قلمرو تحلیل سینمای ایران اگر ار پیش منافعی در عدم پذیرش واقعیت عیان نداشته باشد امری قطعی است که جشننواره های جهان ، کن و اسکار و برلین و غیره ، از ابزار مهم اعمال هژمونی آمریکا و دمش، اروپا در سبنمای ایران است . غرب برنده ترین وسیله ای که برای رهبری سینمای ایران دارد هالیوود و جشنوار ه هاست . اما نکته مهم تر آن است که ما با رابطه کالبدی سینمای ایران با این هژمونی ارز اولین آثار تولید شده در ایران و در تمام دوران حیات سینما پی ببریم .
یادداشت دلسوزانه «کیهان»،باعنوان «چرا ازجایزه اسکار«در سایه سرو»خوشحال نشدم؟»، توجهم را جلب کرد. متن یادداشت را خواندم و علیرغم اکراهم درخصوص نوشتن مطلب درباره سینمای‌جهان و ایران در دهساله اخیر و نگارش به‌ندرت مقاله وتحلیل سینمایی و نوشته، اشتیاق نوشتن نکاتی و گوشزد موضوعی راهبردی رادرمن برانگیخت.
در ادامه نشست‌های بررسی سینمای ایران وجهان درروزنامه‌جام‌جم،بهزاد زهرایی منتقد و مدرس سینما و ازمدرسان «مدرسه‌نقد» جام‌جم، سیدعلی ماه، مجید محمدزمانی و شهاب‌الدین عالمی از هنرجویان مدرسه نقد به بررسی سینمای ملی پرداختند.
یادداشت دلسوزانه دیروز کیهان با عنوان چرا از جایزه اسکار درسایه سرو خوسحال نشدم ؟ توجهم را جلب کرد . متن یادداشت راخواندم و علیرغم اکراهم در خصوص نوشتن مطلب درباره سینمای جهان و ایران در دهساله اخیر و نگارش بندرت مقاله و تحلیل سینمایی و اشتیاق نوشتن موضوعی راهبردی را در من برانگیخت .
سینمای معنوی یک رویکرد خاص در هنر سینماست که به بررسی و تجسم مفاهیم دینی و معناگرا می‌پردازد. این نوع سینما علاوه‌بر سرگرمی، عاملی تعالی‌بخش برای انسان‌های پرسشگر و کمال‌طلب محسوب می‌شود. این نوع فیلم‌ها با به‌تصویر‌کشیدن آیین‌ها و نمادهای دینی، داستان‌های انبیا و اولیا و باورهای ذهنی و فلسفی انسان، می‌توانند تلنگری بر دل و ذهن مخاطب باشند و او را به تأمل و تفکر وادارند.