یادداشت دلسوزانه دیروز کیهان با عنوان چرا از جایزه اسکار درسایه سرو خوسحال نشدم ؟ توجهم را جلب کرد . متن یادداشت راخواندم و علیرغم اکراهم در خصوص نوشتن مطلب درباره سینمای جهان و ایران در دهساله اخیر و نگارش بندرت مقاله و تحلیل سینمایی و اشتیاق نوشتن موضوعی راهبردی را در من برانگیخت .
سینمای معنوی یک رویکرد خاص در هنر سینماست که به بررسی و تجسم مفاهیم دینی و معناگرا می‌پردازد. این نوع سینما علاوه‌بر سرگرمی، عاملی تعالی‌بخش برای انسان‌های پرسشگر و کمال‌طلب محسوب می‌شود. این نوع فیلم‌ها با به‌تصویر‌کشیدن آیین‌ها و نمادهای دینی، داستان‌های انبیا و اولیا و باورهای ذهنی و فلسفی انسان، می‌توانند تلنگری بر دل و ذهن مخاطب باشند و او را به تأمل و تفکر وادارند.
کمدی سیاه و تلخ ضد هالیوودی «شهر تینسل» به موضوع پیری بازیگران و ستارگان سینمای آمریکا و بی‌توجهی مدیران کمپانی‌های بزرگ فیلمسازی به هنرمندانی می‌پردازد که سن آنها بالا رفته و دیگر نمی‌توانند جوان اول یا قهرمان اکشن تولیدات سینمایی باشند.
در روزهایی که چراغ سینماهای کشور با اکران‌های نوروزی روشن‌تر از همیشه است، یک نام بیش از همه بر تارک گیشه می‌درخشد: «دایناسور». فیلم تازه سیدمسعود اطیابی با بازی پژمان جمشیدی و امیر جعفری در کمتر از یک هفته مرز فروش ۲۰میلیارد تومانی را درنوردیده و بار دیگر معادله پیچیده سینمای ایران را به نمایش گذاشته است؛ معادله‌ای که در یک‌سوی آن استقبال بی‌نظیر مخاطبان و در سوی دیگر، سؤالات جدی منتقدان درباره کیفیت هنری قرار دارد.
از همان‌زمانی که حتی دو سال بیشتر از تولد سینما در غرب نگذشته بود و فیلم‌ها بدون نام و عنوان، به‌شکل حلقه‌ای صامت ارائه می‌شدند هم فیلم‌هایی در فرانسه و آمریکا تولید شدند که در آنها اسلام و مسلمانان را به سخره و مضحکه گرفته بودند! آثاری مانند «رقص هفت زن محجبه» (تامس آلوا ادیسن-۱۸۹۷)، «عرب مسخره» (ژرژ مِلی‌یس-۱۸۹۸) و «آواز مؤذن» (فیلیکس مگیش-۱۸۹۹) از جمله این فیلم‌ها محسوب می‌شوند؛ این در شرایطی بود که سینما هنوز خود را نیافته بود و موضوعات بسیار پراکنده و بدون ترتیب خاصی سوژه فیلم‌ها قرار می‌گرفتند.
فیلم کودک «بامبولک» به کارگردانی آرش معیریان از هشتم اسفند روی پرده رفته و جزو فیلم‌های نوروزی است. نگاه این فیلم به تنهایی بچه‌ها در عصر معاصر است که رواج تک‌فرزندی به این مشکل دامن زده است. اگرچه نقطه اتکای بامبولک بر فرزندآوری، استحکام خانواده و رهایی از تنهایی کودکان است اما به شیوه‌ای ظریف تلاش می‌کند نشان دهد که هرکدام از بچه‌های فیلم تشنه محبت هستند.
فیلم سینمایی «موسی کلیم‌الله» به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های تاریخی-مذهبی در سینمای ایران، فراتر از یک اثر هنری است و در جایگاه یک نماد فرهنگی، اهمیت زیادی برای مدیریت فرهنگی کشور دارد.
اولین تیزر فیلم سینمایی کمدی «کوکتل مولوتف» رونمایی شد.
این روزها نمایش «اشتراکی» به‌کارگردانی مرتضی شاه‌کرم تا ۲۴اسفند در تماشاخانه ایرانشهر سالن استاد سمندریان روی صحنه می‌رود. موضوع نمایش اشتراکی جزو دغدغه‌های امروز مردم در شهرهای بزرگ شده است. این نمایش قصه دو‌خانواده را روایت می‌کند که به دلیل شرایط بد اقتصادی مجبور می‌شوند در یک واحد مسکونی به‌طور اشتراکی زندگی کنند.
امیرحسین ثقفی پس از ساخت پنج فیلم سینمایی، کارگردان باتجربه‌ای به‌شمار می آید. او با ساخت نخستین فیلم بلند سینمایی خود «مرگ کسب‌وکار من است»، موفق به کسب دیپلم افتخار بهترین کارگردانی از بیست‌ونهمین جشنواره فیلم فجر شد.