ایران سینمایی قابل اتکا دارد؛ سینمایی که در گرایش‌های متنوع دارای جنبه‌هایی از تأثیر بوده و می‌تواند باشد. سینمایی شریف و افتخار‌آمیز که در پروسه تاریخی خود باعث مباهات شده و همچنان این پتانسیل را دارد. مثلا حوزه اجتماعی را در نظر بگیرید که این سینما در فرآیند‌هایی تا تحتانی‌ترین لایه‌ها و اقشار مردمی نفوذ و باعث توجه و کشمکش‌هایی شده است.
حدود دو دهه است که در چنین روز‌هایی بحث و جدل برای انتخاب یک فیلم ایرانی جهت معرفی به مراسم اهدای جوایز آکادمی علوم و هنر‌های سینمایی آمریکا و بخش بین‌المللی آن، معمول شده و در مقابل، اعتراضات و انتقادات بعدی پس از انتخاب فیلم مذکور که اگر فلان فیلم را می‌فرستادید بهتر بود و یا اگر بهمان فیلم را نمی‌فرستادید، به صلاح می‌شد.
دنیای کودکان بستر شکل گیری نخستین لایه‌های هویت فردی و اجتماعی انسان است. رسانه‌ها، اسباب‌بازی‌ها و عروسک‌ها نقشی کلیدی در ترسیم جهان خیالی و درونی‌سازی ارزش‌ها و نماد‌های فرهنگی برای کودکان ایفا می‌کنند.
در چشم‌انداز رسانه‌ای امروز ایران، رقابت میان تلویزیون و پلتفرم‌های نمایش خانگی (VOD) به یکی از مباحث داغ تبدیل شده است. درحالی‌که تصور عمومی بر رشد انفجاری و تسخیر بازارتوسط سرویس‌های اینترنتی استواراست، داده‌های آماری تصویر پیچیده‌تری را به نمایش می‌گذارند.
فعالان سینمایی در جهان با ارسال نامه‌ای خطاب به جشنواره فیلم ونیز خواهان پرداختن به جنایات رژیم صهیونیستی در این رویداد سینمایی شدند.
هر سال یکی از موضوعاتی که اواخر تابستان تنورش داغ می‌شود انتخاب نماینده سینمای ایران برای شرکت در جایزه اسکار است. امسال اما این موضوع داغ‌تر از همیشه است. چون بعد از گذشت ۲۳ سال که کمیته انتخاب اثر در اختیار بنیاد سینمایی فارابی بود امسال این مهم بر‌عهده خانه سینما گذاشته شده است؛ تصمیمی که از آن به‌عنوان تحولی ساختاری یادشده.
اسکار را نمی‌شود به‌هیچ‌وجه نادیده گرفت! سیستم و برنامه‌هایش به‌گونه‌ای است که هر فیلمی واردش شود برگه برنده‌ای است برای آن فیلم، سازند‌گانش و به‌خصوص کشور! در هر جشن و جشنواره‌ای، ابتدا یک فیلم به نمایش درمی‌آید و بعد اگر مورد پسند کارشناسان، داوران یا منتقدان قرار گرفت، پخش‌کنندگان جهانی به سمتش می‌آیند اما اسکار بالقوه با صدها عضو از سراسر جهان، بزرگ‌ترین مرکز برای دیدن فیلم و ارائه و تبلیغ یک اندیشه است و چه بهتر آن‌که در کشوری برگزار می‌شود که حاکمان آن، تبلیغات گسترده‌‌ای علیه یک کشور انجام داده‌اند.
نمایش کمدی تراژیک«ریگ چاه»به کارگردانی علی پیمان،اجرای خود را از ۲۴مرداد آغاز کرده و تا ۱۵شهریور در سالن قشقایی تئاتر شهر تهران روی صحنه است. این نمایش به داستان سربازانی درپاسگاه مرزی ریگ چاه درسیستان وبلوچستان می‌پردازدکه باورود سربازجدیدکه به زبان کردی صحبت می‌کند،اتفاقات عجیبی رخ می‌دهد.
سینمای ایران از آن حوزه‌هایی است که هرچند‌وقت یک‌بار حاشیه‌هایی درباره آثار تولیدشده در آن شکل می‌گیرد؛ زمانی درباره «برادران لیلا» وزمانی درباره «پیرپسر»و«زن و بچه»و... .اما تمام این حواشی صرف نظر از تمام تفاوت‌های‌شان ریشه در یک سؤال بنیادین دارند و آن نسبت سینما با جامعه است.
جنبش دهقانی انگلستان که باعث انقلابی علیه نظام فئودالی در این کشور اروپایی شد، دستمایه یک فیلم تازه سینمایی است که پل گرینگراس، فیلمساز غیرمتعارف و متعهد انگلیسی قرار است به‌عنوان پروژه بعدی خود جلوی دوربین ببرد.این درام اجتماعی پرتنش فعلا نامی نداردو با عنوان موقت «خشم» وارد مرحله تولید می‌شود.