در هفدهمین نشست تخصصی بررسی سینمای ایران و جهان در مدرسه نقد، تلاش کردیم با مرور سه سال اخیر و بررسی چندگانه مفاهیم کلیدی، به تحلیل وضعیت سینمای ایران بپردازیم.
در ژوئن ۲۰۲۰ یعنی دقیقا پنج سال پیش مینی‌سریالی به نام «تهران» ابتدا از تلویزیون اسرائیل به نمایش درآمد و سپس از شبکه‌هایی چون سینه فلیکس در فضای مجازی پخش شد.
پابلو لارین، فیلمساز مؤلف شیلیایی که ساخته‌هایش به افشای اقدامات ضدمردمی دولت آمریکا در کشورهای آمریکای لاتین می‌پردازد، با یک سریال تلویزیونی تازه به دیدار تماشاگران و علاقه‌مندان می‌آید که ژانر ترس و دلهره را با ژانر سیاسی و اجتماعی ادغام می‌کند تا داستانی جذاب و پرکشش خلق کند.
محرم، نه تنها یک واقعه تاریخی، بلکه یک حماسه فرهنگی و عاطفی است که ریشه در جان و ذهن مردم ایران دارد. از تعزیه و نقالی گرفته تا روضه‌خوانی و سینما، عاشورا همواره منبع الهام هنرمندان بوده اما سینمای ایران، با وجود قدمت و پتانسیل عظیم خود، تا چه اندازه توانسته است حق این حماسه را ادا کند؟ آیا پرده نقره‌ای، تصویری کامل و عمیق از عاشورا به نمایش گذاشته یا تنها به جنبه‌های تکراری و کلیشه‌ای بسنده کرده است؟
فیلم «به خاطر هانیه» (۱۳۷۴) ساخته کیومرث پوراحمد، یکی از گنجینه‌های مهجورمانده سینمای آیینی ایران است که باوجود استقبال سرد گیشه‌ای، امروز به‌عنوان اثری پیشگام در تلفیق درام اجتماعی و مضامین عاشورایی شناخته می‌شود. داستان فیلم در روستای «تنگک» بوشهر می‌گذرد، جایی که ناخدا «زایر علو» تنها بازمانده لنجش از طوفان دریا است.
در روزهای حمله اسرائیل به ایران بسیاری از فیلمسازان، به‌خصوص آن‌هایی که درباره جنگ تحمیلی فیلم ساختند یا در جبهه لبنان، سوریه و غزه حضوری مؤثر داشتند، در مرکز توجه بودند؛ شاید به این علت که بعضی از آنها بچه جنگ بودند و با این واژه آشنایی نزدیک دارند و بهتر می‌توانند درباره جنگی که به ما تحمیل شد، صحبت کنند یا تحلیلی از آن ارائه دهند.
روزهایی که ایران آماج حملات مستقیم رژیم صهیونیستی قرار گرفت و کشور در شرایط جنگی قرار داشت، ملت ایران با همدلی و هم‌صدایی بی‌نظیری به میدان آمدند؛ چه در جبهه دفاعی و چه در میدان روانی و اجتماعی. پس از اعلام آتش‌بس از سوی آمریکا و اسرائیل، هرچند شعله‌های جنگ خاموش شد اما شعله وحدت ملی در دل مردم ایران فروزان‌تر از همیشه باقی ماند.
در روز دوم هفتاد‌و‌پنجمین جشنواره فیلم کن در ماه مه ۲۰۲۲، نخل طلایی به تام کروز و فیلم «تاپ‌گان: ماوریک» اهدا گردید؛ نخل طلایی که با حضور دبیر جشنواره یعنی تی‌یری فره‌مو و برای نخستین‌بار در تاریخ سینما و جشنواره‌های جهانی، با پرواز ویژه جنگنده‌های فرانسوی بر فراز کاخ جشنواره همراهی شد.
جیمی کیمل با پست اخیر دونالد ترامپ درباره ایران، او را به سخره گرفت و باج گیر خواند.
اگرچه رادیو و تلویزیون اسرائیل از همان سال تأسیس این کشور جعلی (۱۹۴۸) آغاز به کار کرد ولی استفاده از تلویزیون تا نیمه دوم دهه ۶۰ میلادی بین صهیونیست‌ها فراگیر نشده بود؛ یعنی زمانی که حدود ۱۰سال از رونق یافتن تلویزیون در آمریکا و برخی کشورهای اروپایی می‌گذشت. البته اسرائیلی‌ها خیلی دیرتر از سایر نقاط جهان و در اوایل قرن ۲۱ به تولید روش‌مند و منظم سریال‌های تلویزیونی دست زدند. این رویکرد، متأثر از موج سریال‌های تلویزیونی موفق آمریکایی بود. آمریکایی‌‌ها در دهه ۹۰ تغییراتی اساسی در سیاست شبکه‌های کابلی‌شان ایجاد کردند که نتیجه‌اش خیلی زود و مخصوصا در سریال‌های شبکه HBO آشکار شد: مجموعه‌هایی موفق از نظر مالی یا انتقادی یا هر دو از قبیل OZ، شنود و سوپرانوز.