الف) چند روز دیگر ماه رمضان آغاز می‌شود. آغاز ماه رمضان یعنی این‌که تلویزیون وارد آزمون دیگری می‌شود که در آن برنامه‌های مختلفش بیشتردر معرض دید و قضاوت مخاطبان قرار می‌گیرد.
سینمای ایران روزهای عجیب و سردی را طی می‌کند. غم فیلمنامه هنوز سر راه هر کارگردانی است و تمشک نیز از ساخته‌های همین سینماست؛ یک داستان چند خطی که با وجود پرداختن به یک معضل جدی و تقریبا اجتماعی در گیر و دار پرداخت قصه بشدت ناتوان عمل می‌کند.
اوضاع و احوال فیلم‌های سینمایی ایران از سال‌های میانی دهه 70 آن چنان دستخوش تغییرات محتوایی و موضوعی شد که پخش شماری از آنها به دلیل معذوریت‌های اخلاقی و تصویری عملا از صداوسیما مقدور نبود.
نسل ما خیلی ساده دلش از هر چیز ناخوشایندی می‌گیرد و بسادگی زبان به گلایه و شکوه می‌گشاید. برای جوان امروز حتی ساده است که پدر و مادرش را برای کارهای نکرده زیر سوال ببرد و سختی‌های روزگار را به پای آنها بنویسد. گاهی ممکن است تمام مهرشان را به پاپیچ شدن تعبیر کنیم و دهان به گلایه بگشاییم که فلان خواسته یا بهمان کارشان نفسمان را گرفته است.
شاید این تضاد جالبی باشد که ذات سینما تصویر است و ماندگاری‌اش در خلق تصاویر جذاب و نگاتیوهایی نمود دارد که آرشیو می‌شود، اما این قصه و داستان و روایت است که سینما را دیدنی‌تر می‌کند. قصه‌هایی که بیش از تصویر و قبل از این‌که در قاب دوربین قرار بگیرد به وسیله قلم‌ها خلق شده و روی کاغذ ثبت می‌شود!
اول: فعالان حوزه رسانه بر این باورند که مدیریت پیام سه مرحله دارد: تعیین پیام، تولید پیام، توزیع پیام.
آثار مستند معمولا تصویری بی‌واسطه از واقعیت را به بیننده نشان می‌دهد. بی‌راه نیست اگر مخاطب تلویزیون که تشنه سرگرمی و هیجان است چندان تمایلی به تماشای واقعیت نداشته باشد. واقعیتی که روزانه در مقابل چشم اوست و تکراری شده است، اما اگر همین واقعیت که به چشم نمی‌آید از زاویه‌ای جدید به تصویر کشیده شود و لایه‌های پنهان را به نمایش بگذارد، دیدنی می‌شود و مشتری پیدا می‌کند.
توجه به حمایت از تولید ملی و فرهنگ‌سازی در زمینه استفاده مردم از محصولات ساخت داخل مساله‌ای بسیار مهم و حیاتی برای بخش‌های اقتصادی کشور است.
همیشه یکی از ظرفیت‌های بالقوه در حوزه ساخت مستندهای تلویزیونی، کشور عزیز خودمان و منابع طبیعی و انسانی آن بوده است و جالب این‌که همیشه پخش حتی یک گزارش خبری کوتاه درباره مناطق مختلف ایران برای مردم ما جذاب و دیدنی بوده است، اما کمتر شاهد یک برنامه مستقل و ویژه بودیم که بتواند به این نیاز اساسی مخاطب پاسخ دهد. البته نیاز به شناخت ایران و زیبایی‌هایش یک نیاز اجتماعی و عمومی است و باید از آن به عنوان یک ضرورت فرهنگی ـ رسانه‌ای نام ببریم.
«پرونده‌های مجهول» اولین بار سال 1993 روی آنتن رفت و خیلی سریع به یکی از پربیننده‌ترین مجموعه‌های دوران خود تبدیل شد. تا سال 2002 که آخرین اپیزود آن به نمایش درآمد، 9 فصل آن تولید شد. در کل 202 اپیزود مجموعه روی آنتن رفت. گیلیان اندرسون در تمام اپیزودهای آن ظاهر شد، ولی دیوید دکاونی بازیگر هفت فصل (178 قسمت) آن بود.