آیا زمانی که برادران لومیر برای اولین بار (1895 م) موفق شدند تصاویری از دنیای واقعی را ضبط کنند، از تحولات بعدی و همین طور نقش شگفت‌انگیز سینما و تلویزیون در شکل‌گیری صورت خاصی از زندگی اطلاع داشتند؟
ایران‌زمین آن‌قدر اماکن تاریخی دیدنی دارد که نه‌تنها گردشگران داخلی که حتی سیاحان خارجی را نیز مبهوت کند و انگشت به دهان بگذارد. این‌که یک ایرانی در طول زندگانی‌اش حداقل برای یک مرتبه هم که شده شیراز و اصفهان و همدان و یزد را نبیند ظلمی و جفایی است دوپهلو؛ یکی در حق خودش و دیگری در قبال موطن و مملکتش.
جمعه، هشتم اسفند ماه شبکه چهار مستند زیبا و جذاب «اقیانوس‌ها» را روی آنتن برد. مستند اقیانوس‌ها محصول سال 2009 کشورهای فرانسه و ایالات متحده است و توسط ژاک پرین و ژاک کلوزو، دو مستندساز سرشناس ساخته شده است. همان طور که از نام این مستند برمی‌آید در گونه مستند طبیعت و از نظر بسیاری از کارشناسان یکی از ده مستند برتری است که در ارتباط با بقا و طبیعت زندگی ساخته شده است. «اقیانوس‌ها» بیان دقیق جزئیات و حقایق طبیعت زندگی و بقا در قالب سفری از اقیانوس‌های کره زمین است.
رسانه در سال گذشته ـ با وجود مشکلات بسیاری که با آن دست به گریبان بود ـ کوشید آثار متنوعی در حوزه‌های مختلف برای مخاطبان خود تولید کند. کم و بیش هم موفق بود. این که در رسانه‌ای مثل تلویزیون که یکسره محل «قضاوت» است و همیشه در زاویه دید مخاطب قرار دارد بخواهی عرض اندام کنی، حقیقتا دل شیر می‌خواهد، چرا که همه چیز در منظر و توجه مخاطب قرار دارد.
شبکه‌های تلویزیونی برای تامین هزینه‌های جاری و بودجه برنامه‌های تولیدی به سرمایه نیاز دارند که مهم‌ترین راه برای تامین آن جذب تبلیغات است. در ایران نیز از همان بدو به راه افتادن دو شبکه تلویزیونی، توجه خاصی به تبلیغات تجاری شده و به مرور پای برخی فیلمسازان شناخته شده آن سال‌ها نیز به این وادی کشیده شد.
آگهی در زندگی مردم نقش مهمی دارد و مردم باید در جریان این آگهی‌ها و بازار تولید باشند. آگهی کمک می‌کند که مردم از نوع کالایی که در بازار اقتصادی وجود دارد، مطلع شوند و همچنین به رونق تولید تولیدکنندگان کمک می‌کند. زمانی که آگهی پخش می‌شود، تقاضایی به وجود می‌آید و اگر مردم توانایی کافی برای تهیه کالا داشته باشند، مشکلی نیست اما اگر میزان آگهی‌ها از حد معمول بیشتر باشد مردم مصرف‌گرا تربیت می‌شوند.
من از تاثیرات عجیب و غریب تلویزیون بر کودکی خودم و همسالانم خاطرات جالبی دارم. یادم هست که پای سریال‌ها و فیلم‌های خارجی می‌نشستیم و درباره مزه و نوع غذاهایی که بازیگران می‌خوردند، حرف می‌زدیم. گمان کنم یکی از تاثیرات سریال «اوشین» بر سبد غذایی خانواده‌های متوسط، بالا رفتن مصرف ماکارونی بود! با این تفاوت که ما بچه‌ها امکان استفاده از قاشق ژاپنی (چوب‌های دوگانه) نداشتیم.
اگر می‌خواهید بدانید بازیگر مورد علاقه‌تان چقدر برای آخرین فیلمش دستمزد گرفته، کافی است عین خواسته‌تان را در یکی از مرورگرها کلیک کنید. البته اگر بازیگر مورد علاقه شما غیرایرانی باشد، حتما به خواسته‌تان می‌رسید، اما درباره بازیگران ایرانی فراتر از حدس و گمانه‌ها و شایعات سایت‌های زرد یا غیرمعتبر چیزی دستگیرتان نخواهد شد.
«چقدر ما درباره خودمان فکر می‌کنیم که کسی هستیم و چیزی هستیم! اصلا این‌گونه نیست و ما چیزی نیستیم.» این جمله را مجید مجیدی کارگردان خوشنام سینمای ایران گفته، آن هم در جمع معلولان مشهد در بازدیدی که هفته گذشته صورت گرفت و جمعی از هنرمندان و سینماگران مطرح کشور مهمان مؤسسه خیریه توان‌بخشی فتح‌المبین مشهد بودند تا با کودکان معلول دیدار کنند.
مسیری که فیلم‌های بالیوودی برای حضور و نمایش در تلویزیون اوایل انقلاب گذراندند، در نوع خود می‌تواند موضوع پژوهشی تاریخی و جامعه‌شناسانه و البته جالب باشد. این‌که فیلم‌های بالیوودی را از سینمای برتر هند جدا می‌کنیم، دلیلش این است که پس از دو سه سال تردید و ابهام (در آن سال‌ها)، سرانجام نمایش چنین فیلم‌هایی که بسیار هم با ضوابط و شرایط جدید همخوانی داشتند شروع شد.