شناخت سفره ایرانی که تاکنون کمتر مورد توجه بوده، مساله‌ای ضروری است؛ چنان که سال‌ها پیش زنده‌یاد استاد عبدالحسین زرین‌کوب در این باره به زیبایی نوشته بودند: «درباره سوال مشهور مونتسکیو و پاریسی‌های کنجکاوش که می‌پرسیدند «چگونه می‌توان ایرانی بود؟»، شاید کسی که مثل فویر باخ می‌پندارد «انسان آن چیزیست که می‌خورد» می‌توانست به آسانی جواب دهد: به وسیله غذای ایرانی، در کنار سفره ایرانی.
در بین ادیانی که می‌شناسیم، بیشترین گفت‌وگو، مناظره و ردیه‌نویسی میان 2 دین اسلام و مسیحیت بوده است و اختراع صنعت چاپ در قرن 15 میلادی که سرعت بیشتر و هزینه کمتر را به ارمغان آورد، در مواجهه علمی مسلمانان و مسیحیان سهم بسزایی داشت. عمده آثار مسلمانان در ارتباط با مسیحیت، واکنش به فعالیت‌های تبشیری آنان بوده که در شرق به‌طور جدی پس از جنگ‌های صلیبی آغاز شد و اوج آن قرن 18میلادی بود که کتاب مقدس پی در پی به زبان‌ها و گویش‌های مختلف ترجمه می‌شد.
دوره قاجار دوره ورود مدرنیته به ایران است. سفر سفرا و گردشگران خارجی به ایران و حضور ایشان در دربار قاجار باعث گسیل شدن ایلچیان ایرانی به ممالک خارجی و در نهایت سفرهای متعدد شاهان و درباریان به اروپا شد. این تبادلات که از دربار شاه‌عباس اول (حکومت) آغاز شده بود در دوره قاجار شدت گرفت.
از زمان ورود چاپ سربی به ایران در سال 1233ق. تاکنون 200 سال می‌گذرد و صنعت چاپ تاکنون منشأ بسیاری از تحولات علمی و فرهنگی در ایران بوده است.
در قرن 11ق. خلیفه خاچادور کیساراتسی (1590-1649م.) در کلیسای وانک جلفای اصفهان به سال 1049ق./1638م. اولین کتاب چاپی ایران را به همت خود و شاگردانش با دست خالی و کوشش و زحمت فراوان به چاپ می‌رساند. زبور داوود یا ساغموس (Saghmosaran) در 572 صفحه ماحصل یک سال و پنج ماه فعالیت ارامنه در اصفهان آن دوران است.
دکتر محسن جعفری مذهب حقیقی ، عضو هیات علمی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران است . با او در مورد تاثیر صنعت چاپ بر وضعیت سیاسی ، اقتصادی و فرهنگی ایران گفتگو کردیم .
در تاریخ فرهنگی بشر، از آغاز تاکنون و پس از اختراع خط شاید هیچ رویدادی به اهمیت اختراع صنعت چاپ نباشد. در واقع این اختراع فروریختن دیوارهای انحصار دانش و به قول مارتین لوتر (رهبر اصلاحگر کلیسای مسیحی) رهایی دوم نوع بشر از جهل بود. اختراع صنعت چاپ در اروپا در نیمه اول قرن 15 صورت گرفت، گرچه فن چاپ توسط چینی‌ها بین سال‌های 712ـ756 م در بخش وسیعی از سرزمین‌های شرقی به شکل ابتدایی رایج بود.
از قدیم الایام یکی از شیوه‌های تذکر و توصیه به حاکمان سیاسی نگارش سیاست‌نامه‌ها بوده است. دیوانسالاران و نخبگان سیاسی و فرهنگی جامعه از باب نصیحت، شیوه‌های ملک‌داری را به سلاطین زمان یادآور می‌شدند و نقطه نظرات اصلاحی خود را در باب نحوه زمامداری در قالب نامه یا رساله‌های سیاسی برای حاکمان وقت می‌نگاشتند. محتوای چنین آثاری عمدتا دربرگیرنده توصیه به سلاطین زمان به رعایت عدل و عدالت، پارسایی، دقت در اجرای احکام و قوانین شرعی، احتیاط در گزینش عاملان و کارگزاران حکومتی و... بود.
در ماده 19 اعلامیه حقوق بشر آ‌مده است: هر کس حق آزادی عقیده و بیان دارد. این حق شامل آزادی در داشتن عقاید بدون مداخله و مزاحمت و آزادی در طلب و کسب و نشر اطلاعات و افکار از طریق هر رسانه‌ای و بدون ملاحظات مرزی است. مطبوعات به عنوان رکن چهارم دموکراسی، یکی از انواع رسانه‌های جمعی مهم تلقی می‌شود و نقش بسزایی در ارتقای فرهنگ و ارتباطات دارد. مردم این حق را دارند که آزادانه سخن بگویند و بتوانند آزادانه از وقایع پیرامون خود به هر وسیله ممکن آگاهی پیدا کنند که مطبوعات به عنوان یک وسیله موثر در این زمینه باید استفاده شود و آزادی مطبوعات به عنوان یکی از شاخه‌های آزادی بیان باید مورد تاکید قرار بگیرد.
تاریخ جهان مملو از جنگ‌هایی است که آرزوهای ملل ضعیف را برای یک زندگی آرام بر باد دادند و صلح و آرامش را در دوران مختلف از بشر گرفتند. جنگ‌هایی که بعد از گذشت هزاران سال، هنوز نام متجاوزان آن در سرزمین‌های مورد تهاجم به بدی یاد می‌شود و هیچ ملتی ستمی را که بر او روا داشته شده از یاد نمی‌برد، چرا که در واقع حقوق انسانی او سلب شده و نتوانسته است به آنچه که حق مسلم و خدادادی او بوده برسد اما هنوز بسیاری از ملت‌هایی که کشورشان توسط کوروش هخامنشی، شاه ایران تصرف شد، آن دوره را جزو آرام‌ترین دوران تاریخ خود می‌دانند. ایرانیان را به این واسطه جزو پیشگامان حقوق بشر در تاریخ می‌شناسند.