جنگ جهانی اول در ایران
ایران در گرداب یک فتنه عالم سوز
۱۷ تير ۱۳۹۳ - ۰۴:۰۰
یکصد سال از آغاز جنگ جهانی اول می‌گذرد. نبردی خانمانسوز که نقشه و طراحی آن در اروپا صورت گرفت و آتش آن علاوه بر اروپا، خاورمیانه را نیز دربرگرفت.
یکصد سال از آغاز جنگ جهانی اول می‌گذرد. نبردی خانمانسوز که نقشه و طراحی آن در اروپا صورت گرفت و آتش آن علاوه بر اروپا، خاورمیانه را نیز دربرگرفت.
ایران و هند با دارا بودن تمدنی غنی و فرهنگی سرشار از معانی لطیف باطنی و معنوی از روزگاران گذشته با یکدیگر روابطی حسنه و موانستی حکیمانه داشته‌اند، چنان که تاریخ شاهد تاثیرات پیدا و پنهان هر دو سرزمین در عقاید و نحوه تفکرات یکدیگر است.
عد از اشغال فلسطین از سوی صهیونیسم، علمای اسلام در تکاپوی فقهی و اجتماعی خود نسبت به این اقدام موضعگیری شدید نشان دادند.
با جنگ‌های روس علیه ایران در آغازین سال‌های دهه اول قرن سیزدهم هجری، ایران وارد گردونه سیاست جهانی شد که پیامدهای ناگواری چه به لحاظ کوتاه‌مدت و چه به لحاظ بلند مدت فراهم آورد، از جدا شدن 17 شهر شیعه‌نشین ـ ارآن ـ علاوه بر پیامدهای اقتصادی، تأثیر روانی مخربی در اذهان ایرانیان بر جای گذاشت.
پس ازجنگ‌های دوره اول ایران و روسیه و شکست ایران در سال ۱۲۲۸ ق. پیمان متارکه جنگ موسوم به عهدنامه گلستان بین ایران و روسیه به امضا رسید و به موجب آن دربند، باکو، شیروان، قراباغ و قسمتی از خاک ایران جدا و به روسیه ملحق شد و دولت ایران از هر گونه ادعایی نسبت به گرجستان و داغستان و مینگرلی و آبخازی صرف نظر کرد.
جنگ جهانی اول که سال 1914 میلادی/ 1333 هجری قمری آغاز شد، ایران بی‌درنگ با انتشار یک اعلامیه رسمی بی‌طرفی خود را در جنگ اعلام کرد. با این وصف، این موضعگیری از طرف همسایگان شمالی، غربی و جنوبی مورد بی‌اعتنایی قرار گرفت.
جنگ و دیگر مشتقات آن، ازجمله پدیده‌های همزاد بشری است. نه این‌که ضرورتا حیات بشری به آن وابسته باشد، ولی تا حیات انسان بوده، جنگ هم بوده است.
جهاد در اسلام بر دو قسم است؛ الف: جهاد ابتدایی که بنابر نظر عموم فقهای شیعه فقط در زمان امام معصوم(ع) و با امر او انجام می‌شود و غیرمسلمانان را دعوت به اسلام می‌کند. ب: جهاد دفاعی که هرگاه مرز و سرحدات یک کشور اسلامی مورد تجاوز قرار بگیرد یا حقوق آنان پایمال شود بر همگان (اعم از زن، مرد، کوچک و بزرگ) واجب است با هر وسیله دفاعی از آن دفاع کنند.
معمولا تاسیس دارالفنون در سال 1268هـ .ق را سرآغاز آموزش و پرورش نوین ایران می‌دانند، اما باید سال 1226هـ .ق را نقطه حرکت این نهضت دانست، زیرا در این سال برای نخستین بار مساله تحصیلات کلاسیک در ایران مورد توجه قرار گرفت.
حضور و تکاپوی اندیشه جدید در دوره معاصر، سرآغاز بسیاری از تغییرات پایه و سبک سنتی در ایران بود. یکی از مهم‌ترین ارکانی که در این دوره دستخوش دگرگونی شد، آموزش و پروش بود. سرعت تغییر در بسیاری از مظاهر زندگی اجتماعی ایرانیان دیده می‌شد.