سردارشهیدمهدی زینالدین،فرمانده لشکر۱۷امام علیبن ابیطالب(ع)در دوران دفاع مقدس،روز ۲۷آبان۱۳۶۳ درحالی که همراه برادرش مجید،مسئول اطلاعات و عملیات تیپ ۲ لشکر ۱۷، برای شناسایی منطقه عملیاتی از باختران به سمت سردشت در حرکت بودند، در پیچ دارساوین بر اثر کمین ضدانقلاب به شهادت میرسند.
برخی تقدیرها در کنار «پنجرهفولاد» رقم میخورند و با آب سقاخانه تطهیر میشوند؛ سرنوشتهایی که از کودکی، عطر حرم به خود میگیرند و در بزرگی، نذر امنیت سرزمینی میشوند. روایت پیشرو، قصه مردی است که کامش را با عشق به امامرضا(ع) برداشت و گامهایش را در مسیر دفاع از خاک ایران استوار کرد؛ حکایت مجتبی که سربازی برایش نه شغل، که عهدی نانوشته با وطن بود.
بعضی آدمها از همان کودکی، میان بازیهای ساده در پسکوچههای شهر و زیر سایه درختان انار، مشق پرواز میکنند. داستان زندگی سرتیپ دوم پاسدار، شهید عبدالرسول زارعی، حکایت یکی از همین فرزندان غیرتمند دیار نجفآباد است؛ مردی که پیوند عجیبی میان خاک اجدادی و آسمان بلند هوافضا برقرار کرد.
تاریخ انقلاب اسلامی مملو از ستارههایی است که درخشششان گاهی در غبار کلیشهها و مراسمهای رسمی پنهان میماند. شهید صادق گنجی یکی از این ستارههاست؛ مردی که نه در میدان جنگ نظامی، بلکه در خط مقدم «نبرد اندیشهها» به شهادت رسید. برای شناخت این رایزن فرهنگی افسانهای، نباید تنها به بولتنهای رسمی بسنده کرد؛ باید سراغ کسی رفت که از کودکی و نوجوانی، در کوچهپسکوچههای برازجان، در حجرههای مدرسه عالی شهید مطهری و در گعدههای داغ سیاسی دهه ۶۰، نفسبهنفس با او همراه بوده است.
بیست و هشتم آذر سالگرد شهادت شهیدصادق گنجی رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران درپاکستان است که سال۱۳۶۹ درآستانه پایان مأموریت چهارسالهاش در خانه فرهنگ ایران در لاهور مورد حمله گروه افراطی و تکفیری سپاه صحابه قرار گرفت وبه شهادت رسید.خون پاک او برخاک پاکستان ریختهشدتا یادآوری کند دشمنان انقلاباسلامی_ حتی درعرصه فرهنگ_ ازبیداری مسلمانان هراس دارند.
فضه سادات حسینی، مجری و فعال رسانهای، پس از تماشای مستند «ایستاده در کنار تیمز» از شناخت تازهاش نسبت به شهید سید محمد صنیعخانی گفت و تأکید کرد که این اثر بخشی کمتردیدهشده از خدمات فرمانده مهندسی ترابری سپاه را به تصویر کشیده است.
صبح روز هفتم تیر ۱۳۷۴، کامران قرآن را بالا نگه داشت. فاطمه از زیر قرآن رد شد، برگشت، قرآن را بوسید، زن آبستنش را به بیمارستان زنان و زایمان اصفهان رساند. آفتاب صبح سرزمین زایندهرود به غروب نشست. دختری گندمگون به دنیا آمد. کامران قرآن را جلوی فاطمه گرفت: «بین دو اسم، آناهیتا و نیلوفر، یکی را انتخاب کن.» فاطمه به پیشانی بلند و پرنور نوزاد نگاه کرد. کاغذ را از زیر قرآن درآورد. نیلوفر، نیلوفر قلعهوند. فاطمه پلاک «و ان یکاد» را به پر لباس تريكو بچه وصل کرد. زیرلب آیهالکرسی را زمزمه کرد.
«جنگ»؛ این واژه مختصر و سنگین در خود جهانی پر از رنج و دردبههمراه دارد.هرگلولهای که شلیک میشودوهر بمبی که فرود میآید، داستان انسانی را برای همیشه تغییر میدهد؛ کودکانی که تا آخرعمر ازآغوش پدرومادر محروم شدهاند.مادری که دیگر بازنمیگردد تا فرزندش را در آغوش کشد، پدری که بدونخداحافظی چشمانش را برای همیشه میبندد و بازماندگانی که بار سنگین خاطرات را بر دوش میکشند.آنهادرجهانی دوگانه زندگی میکنند وبا خاطرات شیرین، به زندگی غمانگیز خود ادامه میدهند. جنگ پایان مییابد اما اثر آن بر جانها باقی میماند.
مادر، واژه مقدسی است که فقط خالق مادر عظمت این مقام را میداند. برای فهم اندک زمینیان فرموده که بهشت را زیر قدم هایش قرار دادم. چه کسی میتواند این مقام را درک کند، جز آنان که خدا نور معرفت را به قلبهایشان رسانده و آنها را خاکبوس این آستان قرار داده و هرکسی که به این درگاه سر سایید حتما عاقبت به خیر خواهد شد.
مریمخانم نیمهشب سوم اردیبهشت سال ۱۳۸۳ از خواب پرید. نسیم خنک اردیبهشت به جانش نشست. قطرههای عرق پیشانیاش خشک نشده بود که در یکی از بیمارستانهای زنان و زایمان تهران، پسری به روشنی رنگ مهتاب به دنیا آورد. نامش را از ریشه پسران پارسای ایرانی و پاسبان مرز و بوم برداشت.
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
