رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم پس از حجة الوداع و اعلام ولایت امیرالمومنین سلام الله علیه به عنوان جانشین خود، به مدینه بازگشتند. ماه محرم و ماه صفر بود که حال ایشان دگرگون شد و پیامبر خدا به سبب بدحالی، گاهی اوقات در خانه بستری میشدند و قادر به اقامه نماز جماعت نبودند.
سالروز شهادت امام رضا علیه‌السلام، هم یادآور مظلومیت آن امام معصوم است و هم فرصتی برای بازاندیشی در تاریخ سیاسی و فکری اسلام محسوب می‌شود. دوران امامت ایشان هم‌زمان با پیچیده‌ترین تحولات جهان اسلام بود؛ خلافت عباسی در اوج قدرت ظاهری ایستاده بود، اما در عمق جامعه اسلامی بحران مشروعیت و شکاف‌های عمیق اجتماعی و فکری به‌وضوح نمایان شده بود.
تا کنون تحليل‌هاي گوناگوني از واقعه مهم هجرت امام رضا عليه السلام به ايران بر پايه مباحث، نظريه‌ها و يافته‌هاي گوناگون جغرافيايي، تاريخي، باستان‌شناسي، کلامي و سياسي ارائه شده است. در اين ميان شايد آنچه تا کنون تا حدودي مورد غفلت واقع شده است هويت تمدن‌ساز اين هجرت و توجه آن به سمت پايه‌گذاري تمدني نوين در تاريخ بشر باشد
آقاجانم یا رسول‌‌الله! چقدر سختی کشیدی! چه جفاها که ندیدی! دندانت را شکستند، خاکروبه بر سرت پاشیدند، ساحرت خواندند، مجنونت نامیدند، در شِعب ابی‌طالب، محصورت داشتند، به تیر تهمت و تحقیر، قلب مهربانت را نشانه گرفتند، نیمه شب ظالمانه به خانه‌ات یورش بردند و تو را به هجرت وا داشتند.
نام محمد در کشور‌های غربی مورد استقبال قرار گرفته و در انگلیس برای دومین سال متوالی محبوب‌ترین نام نوزاد شده است.
رحلت پیامبر اکرم(ص) و شهادت امام حسن(ع) دو حلقه از یک زنجیرند که نشان می‌دهد اهل بیت همواره در میان امت خویش مظلوم بوده‌اند. پیامبر در واپسین ساعات حیات آینده‌ای پرفتنه را پیش‌بینی کرده بود. حسن با صبر بار آن فتنه را به‌دوش کشید تا خونریزی بی‌پایان در زمان خود رخ ندهد و حسین آنچنان که برادرش خبر داده بود، سرانجام با خون خود تاریخ را بیدار کرد.
رحلت پیامبر اکرم(ص) نقطه عطفی در تاریخ اسلام بود؛ واقعه‌ای سرنوشت‌ساز که جامعه اسلامی را درگیر مسائل عاطفی، سیاسی و اجتماعی گسترده‌ای کرد. اخلاق‌مداری و مردم‌داری پیامبر(ص) در واپسین روزهای حیات‌شان، نشان داد عدالت اجتماعی و وحدت امت، محور بقای جامعه اسلامی است. به همین مناسبت ما با حجتالاسلام دکتر جعفر فخرآذر، پژوهشگر تاریخ تشیع، درباره اهمیت این واقعه و پیام‌های آن برای زندگی امروز مسلمانان به گفت‌وگو نشستیم.
تنها ۵۰ سال پس از رحلت پیامبر اسلام (ص)، جامعه‌ای که خود را مسلمان می‌دانست، به نقطه‌ای رسید که فجیع‌ترین جنایت تاریخ، یعنی شهادت فرزند همان پیامبر در کربلا رقم خورد.
در این نوشته مشخصا هدفم گفتگو از حدّ مشروع قضاوت در هنر و نقد فیلم و امر درست و غلط در قضاوت است . من به انواع انحرافات نقد و داوری و پیشداوری و حب و بغض ایدئولوژیک در نقد منتقدان بی اعتنا به معارف اسلامی کاری ندارم و بحث با این داوران و منتقدان اومانیست در قلمرویی دیگر شکل می گیرد . آن چه مورد توجه این متن است مشکلات داوری در نقد منتقدان مدعی دینداری است . تخطی آنان از حقایق و اصول شناختی بنیادین در این زمینه عواقب وخیم و بد آموزی های منحطی را اشاعه می دهد.
در مباحث راهبردی و مطالعات سیاسی، همواره این پرسش بنیادین مطرح بوده است که آیا صرف تعیین استراتژی و ترسیم افق‌های کلان می‌تواند برای رسیدن به مقصد کافی باشد؟ تجربه‌های تاریخی نشان داده‌اند که استراتژی اگرچه چراغ راه است، اما بدون آنکه به سلسله اقدام‌های عینی و زمان‌مند ترجمه شود، به نتیجه‌ای ملموس منتهی نمی‌شود. در ادبیات مدیریتی از این مرحله با عنوان Action Plan یاد می‌شود؛ برنامه‌ای که مجموعه‌ای از اقدامات مشخص، قابل سنجش و قابل بازبینی را در بر می‌گیرد و از دل آن است که آرمان‌ها به تجربه‌ی واقعی بدل می‌شوند.