۲۶ خرداد ۱۴۰۴ - ۱۴:۱۹
این نوشتار گفت‌و‌شنودی است با دوست قدیمی نویافته دکتر محمدناصر مودودی، داستان‌نویس و زاده شهرستان تایباد در استان خراسان‌رضوی، مرز ایران و افغانستان که به مُلک و میهن وفادار مانده است. او برای تحصیل دکترا به هند رفته اما بعد از دانش‌آموختگی بازگشته و اکنون نیز در همان حوالی، یعنی در شهرستان تربت‌جام، کار معلمی خود را به مفهوم عامش پی می‌گیرد. آشنایی من با ایشان از طریق سه سفرنامه‌ای بود که ذیل فروستِ «همزبانی پارسی‌گویان»، پیشتر با نشر فرهنگان، منتشر کرده بود و همواره شوق آن را داشتم که با نویسنده این کتاب‌ها دیدار و اگر نشد، دست‌کم گفت‌وگویی داشته باشم. «زیبای برقع‌پوش» (سفرنامه کابل)، «خواجه‌ای بر لبی حوض» (سفرنامه بخارا) و «شادی به وقت قراری» (سفرنامه هرات) عنوان سه اثر ایشان است که از خواندن آنها لذت بردم اما شاید ۳-۲ سه سالی طول کشید تا این فرصت دست داد که صدا و تصویرش را در تارنمای اینترنتی آرته (دانشنامه فرهنگ و هنر معاصر ایران) ببینم و تصمیم بگیرم گپ‌وگفتی تلفنی درباره موضوع بسیار مهم «ضرورت استفاده از ظرفیت زبان‌های محلی، و حفظ آنها» با هم داشته باشیم. گوهرهایی که به تعبیر زیبای ایشان «پاره‌هایی هستند که باعث می‌شوند زبان فارسی در این ملک و میهن این‌گونه انسجام داشته باشد». متن این گفت‌و‌گوی اختصاصی با روزنامه جام‌جم را در ادامه می‌خوانید.
