«ایران» را باید از نظرگاه‌های مختلف بشناسیم و پی‌درپی و در هر فرصتی«ایران‌پژوهی» کنیم تا بیشتر دوستش بداریم و کسانی فریب تبلیغات دشمنان ایران را نخورند و بدانند که ایران نه کشوری «نوبنیاد» است و نه «برساخته»، بلکه ایران و نام ایران عمری به درازای تاریخ دارد.
اگر کسی بخواهد نام نویسندگان بزرگ آمریکای لاتین را در یک قرن اخیر یاد کند، در کنار گابریل گارسیا مارکز، خورخه لوئیس بورخس، کارلوس فوئنتس، میگل آنخل آستوریاس، ایزابل آلنده، پابلو نرودا و ... باید حتما نام «خورخه ماریو پدرو بارگاس یوسا» را هم در این فهرست قرار دهد؛ نویسنده مهمی که دیروز خبر درگذشت وی اعلام شد.
۲۵ فروردین در تقویم ملی کشورمان به نام «روز ملی بزرگداشت شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری» نامگذاری شده و همه‌ساله در این ایام، مراسمی با نام عطار در شهر نیشابور بر گزار می‌شود. در سال جاری نیز از روز پنجشنبه ۲۱ تا روز دوشنبه ۲۵ فروردین، برنامه‌های بزرگداشت این عارف بزرگ در سطح شهر نیشابور و باغ آرامگاه عطار برگزار شده است.
با پایان گرفتن تعطیلات آغاز سال جدید و نزدیک شدن به ماه اردیبهشت و زمان برگزاری نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران، این روزها همه ارکان صنعت نشر کشور در اوج فعالیت خود هستند تا خودشان را برای نمایشگاه که در حقیقت آغاز سال نوی نشر ایران است، آماده کنند.
همگان تا حدودی می‌دانند که تفاوت مؤلف با ناشر چیست؟ و نقش هرکدام در پشت‌صحنه تولید یک کتاب تا چه مقدار است؟ کتاب را یک یا چند نفر نوشته یا گردآوری می‌کنند و یک نهاد دولتی یا خصوصی دارای مجوز انتشارات، بالاخره آن را منتشر می‌کند.
امروز ۲۰ فروردین سالگرد شهادت شهید آوینی است. به همین مناسبت خاطره رهبر انقلاب از مشاهده برنامه «روایت فتح» و تأثیر کلام شهید آوینی منتشر شد.
نامه شهید سید مرتضی آوینی به آیت الله خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی را مشاهده کنید.
فردا ۲۰فروردین، سی و دومین سالگرد شهادت هنرمندی است که رهبرفرزانه انقلاب در مراسم تشییع پیکر اوحاضر شدند و به او لقب سید شهیدان اهل قلم دادند. اگر چه بسیاری از مردم سید مرتضی آوینی را با مستندهای روایت فتح می‌شناسند که در دوران جنگ تحمیلی از تلویزیون پخش می‌شد اما بعد از شهادت و انتشار متن‌ها و کتاب‌هایش معلوم شد که ویژگی قلم و اندیشه او باعث شده تصاویر تدوین‌شده‌اش در روایت فتح نیز این‌گونه مورد توجه قرار گیرد.
سید محمدباقر صدر۱۰اسفند ۱۳۱۳ در کاظمین عراق به دنیا آمد و ۱۹ فروردین ۱۳۵۹ به شهادت رسید. او فقیه، اصولی، مجتهد، فیلسوف، اندیشمند، مرجع تقلید مبتکر و نظریه‌پرداز شیعه و سیاستمدار عراقی بود. از او گاه به لقب شهید خامس و سید ذبیح‌القفا نیز یاد می‌شود.
پیش از کتاب سلول‌های بهاری هم،حسین بهاروند برای هرمحققی که درزمینه زیست و فناوری سلولی فعالیت می‌کرد شناخته شده و معروف بود. شبیه یک قله‌ای که می‌توان با تلاش به او رسید یا شبیهش شد. یک جورهایی الگو و آرزو بود. اما بعد از انتشار کتاب، حسین بهاروند از سایه تخصصی رشته و محل کارش خارج و تبدیل به یک ایرانی محترم و دوست‌داشتنی شد.مردی که حالا خیلی‌ها او را می‌شناسند و برایش کلاه از سر برمی‌دارند.